Ως κόμμα έχει καθορίσει την περίοδο της λεγόμενης Μεταπολίτευσης. Κυβέρνησε τα περισσότερα χρόνια με μονοκομματικές κυβερνήσεις και άφησε παντού βαθύ στο αποτύπωμά του. Σήμερα είναι ένα μικρό κόμμα, που η ηγεσία τού έχει αλλάξει ακόμη και το όνομα. Παρόλα αυτά αποτελεί το μήλον της έριδος μεταξύ των δύο μεγαλύτερων (σήμερα) κομμάτων, οι αρχηγοί των οποίων έχουν εντάξει ή επιδιώκουν να εντάξουν στα κόμματά τους πρώην και νυν στελέχη του!
Οπως έλεγε και παλιό σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ»! Βεβαίως, δεν είναι πλέον ούτε ενωμένο ούτε δυνατό, όπως ήθελε κάποτε το άλλο σύνθημα. Και μετά το 2012 αγκομαχά να σταθεί στην πολιτική σκηνή. Όμως, δικά του πρόσωπα πρωταγωνιστούν ήδη σ’ αυτήν και άλλα φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν στην επόμενη φάση.
Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης κονταροχτυπήθηκαν, κατά την προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή (και) για το ΠΑΣΟΚ! Ο Τσίπρας συνηθίζει να επικαλείται το «παλιό και διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ», για να το αντιπαραβάλει με όσα στελέχη του μετακόμισαν στο δικό του κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί το «νέο». Ο Μητσοτάκης αισθάνθηκε την ανάγκη να απαντήσει και το έκανε δείχνοντας μία μπροσούρα με τα πρόσωπα και τα ονόματα πρώην ΠΑΣΟΚων και νυν ΣΥΡΙΖΑίων.
Και οι δύο, Τσίπρας και Μητσοτάκης, διαπράττουν απρέπεια και λάθος μαζί. Ούτε όσοι πήγαν από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το νέο, όπως θέλει ο Τσίπρας. Αλλά δεν είναι και συλλήβδην παλιοί και επομένως αυτομάτως απαξιωμένοι, όπως θέλει ο Μητσοτάκης. Ούτε όσους κατατάσσει ο Τσίπρας στο παλιό είναι αυτόχρημα διεφθαρμένοι. Αλλωστε, κάτι τέτοια έλεγε λίγο πριν από τις εκλογές του 2012 και ο Σαμαράς και τα κατάπιε αμέσως μετά συγκροτώντας κυβέρνηση με τους «διεφθαρμένους». Μάλιστα, στη ΝΔ βρίσκονται σήμερα κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ (σαφώς λιγότερα απ’ όσα συριζοποιήθηκαν) και ο Μητσοτάκης σχεδιάζει να υπουργοποιήσει κάποια άλλα.
Από την άλλη, όσοι πήγαν από το παλιό ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι όλοι διεφθαρμένοι, ακόμα κι αν ορισμένοι ήταν συνεργάτες του Τσοχατζόπουλου. Και κάνουν λάθος στη ΝΔ (ή όπου αλλού) που αναφέρονται, για παράδειγμα, απαξιωτικά στον Κοτσακά, που ανήκε στην ομάδα Τσοχατζόπουλου. Σε αυτήν την ομάδα ανήκαν κάποια λαμόγια, αλλά ο Κοτσακάς (ούτε η Ξενογιαννακοπούλου, μια που την ανέφερε ο Μητσοτάκης) δεν περιλαμβάνονται σε αυτά. Ουδείς έχει να τους προσάψει κάτι. Οι της ΝΔ κάνουν εδώ το ίδιο λάθος που κάνουν οι του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αποκαλούν διεφθαρμένους συλλήβδην τους ΠΑΣΟΚους των κυβερνήσεων Σημίτη, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός (άντε ενάμιση) χεριού. Και αύριο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα φύγει από τη εξουσία, μπορεί να βρεθούν άλλοι τόσοι δικοί του, τους οποίους οι νέοι εξουσιαστές θα κατατάσσουν στους διεφθαρμένους (με ή χωρίς εισαγωγικά).
Ετσι είναι η εξουσία. Και δη η πολύχρονη. Παράγει διαφθορά και διεφθαρμένους. Τέτοια φαινόμενα είχαν κατά κόρον το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αφού κυβέρνησαν 40 χρόνια εναλλάξ. Θα έχει αύριο και ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν δεν κυβερνήσει δεύτερη τετραετία. Εχει ήδη, αν και ακόμα η δική του διαφθορά είναι (ή φαίνεται) ψιλικατζίδικη. Δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες γι’ αυτά.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ο συναγωνισμός Τσίπρα και Μητσοτάκη για το «νέο» και «παλιό», «αδιάφθορο» και «διεφθαρμένο» είναι ανούσιος. Το ΠΑΣΟΚ κάποτε ήταν νέο και, φυσιολογικά, πάλιωσε. Ηταν αδιάφθορο και η πολύχρονη άσκηση της εξουσίας εγκατέστησε εντός του εστίες διαφθοράς. Το ίδιο συνέβη και με την ΝΔ. Για την εκλογική αντοχή της ΝΔ και την απίσχναση του ΠΑΣΟΚ δεν φταίνε αυτά, αλλά όσα συνέβησαν στα πρώτα χρόνια της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα «νέος», αλλά αυτό δεν θα τον διασώζει για πολύ. Ο «νέος» Μακρόν κατέρρευσε μέσα σε ενάμιση χρόνο. Και η παλιά και διεφθαρμένη Λεπέν (μπορεί να) έρχεται.
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, για το οποίο τσακώνονται Τσίπρας και Μητσοτάκης, είναι πάντα παρών και επιδιώκουν να το προσεταιριστούν και οι δύο. Διότι μπορεί ως κόμμα (ό,τι έχει απομείνει) να είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αλλά είναι ισχυρό σε όλους τους τομείς της ευρύτερης πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Και δεν κάνουν λάθος όσοι υπολογίζουν ότι μπορεί ακόμα να καθορίζει εκλογικά αποτελέσματα. Μόνον οι ηγεσίες του, των τελευταίων χρόνων, δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευθούν αυτήν την δύναμη, με αποτέλεσμα να ταΐζουν εκλογικά άλλους.
Η συμπεριφορά αυτών των άλλων εξηγείται από τη σιγουριά των (σημερινών) περιστάσεων, όπως αποτυπώνεται στην γνωστή ρήση του Αισώπου «ου συ με λοιδορείς, αλλ’ ο τόπος» (δεν με προσβάλλεις εσύ, αλλά η -ασφαλής- θέση στην οποία βρίσκεσαι). Μόνο που οι περιστάσεις αλλάζουν και η σιγουριά είναι πρόσκαιρη.