Είμαι τρελή φαν του Greece’s Next Top Model, το ομολογώ χωρίς φόβο και πάθος. Το παρακολουθώ ανελλιπώς, έχοντας προηγουμένως εφοδιαστεί με επαρκή ποσότητα junk food και ο,τι άλλο παχυντικό βρεθεί στο διάβα μου. Πως γίνεται, θα πεις, να βλέπεις τις κορμάρες να παρελαύνουν η μία μετά την άλλη, κι εσύ να χλαπακιάζεις πατατάκια και παγωτά; Ακριβώς γι’ αυτό το κάνω όμως. Είναι χαλαρωτικό να βλέπεις κορμάρες. Λες, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνεις σαν κι αυτές, φάε το πατατάκι σου χωρίς τύψεις και απόλαυσε το.
Στο «Greece’s Next Top Model» βέβαια, και συγκεκριμένα στις οντισιόν που παρακολουθούμε τώρα, στο ξεκίνημα του, δεν βλέπεις μόνο κορμάρες, με την κλασική έννοια του όρου, και τις κλασικές αναλογίες. Σε αυτές τις οντισιόν βλέπεις τα πάντα. Ψηλές, κοντές, αδύνατες, πιο γεματούλες έως και πολύ γεματούλες, όλοι οι σωματότυποι γυναικών διεκδικούν μια θέση στο παιχνίδι.
Eτσι κι αλλιώς, ζούμε στην εποχή της διαφορετικότητας, του diversity, όπως το λένε στη βιομηχανία της μόδας. Oροι όπως plus size, light plus size, petite, fitness, glamour, mature, έχουν εφευρεθεί για να περιγράψουν κατηγορίες μοντέλων που η σύγχρονη μόδα θέλει πια να την εκπροσωπούν, μαζί με τις άλλες, τις δίμετρες, εκείνες που δεν έχουν ίχνος λίπους πάνω τους. Με άλλα λόγια, η βεντάλια έχει ανοίξει. Κι αφού αφήνει χώρο για όλους, σου λένε και τα έρμα τα κοριτσάκια, γιατί να μη γίνω κι εγώ μοντέλο;
Γιατί θες να γίνεις μοντέλο, αγάπη μου; τα ρωτάς. Είναι το όνειρο μου, σου λένε. Το ακούσαμε καμία εικοσαριά φορές, και είμαστε μόλις στα δύο πρώτα επεισόδια. Δεν τολμώ να φανταστώ πόσες φορές το έχουν ακούσει οι κριτές. Θα το ακούνε βουητό στα αφτιά τους για πολύ ώρα, φεύγοντας απ’ το πλατό των γυρισμάτων. Το όνειρο μου είναι να γίνω μοντέλο, με εκατό διαφορετικές φωνές να μπερδεύονται μεταξύ τους, σε ένα σουρεαλιστικό ηχητικό μιξ.
Και γιατί το όνειρο σου είναι να γίνεις μοντέλο, αγάπη μου; Αν τους κάνεις αυτήν την ερώτηση, τα μισά κορίτσια θα σε κοιτάνε σαν χάνοι και δεν θα ξέρουν τι να πουν. Άμα τα ρωτήσεις και τίποτα πιο συγκεκριμένο, να ονοματίσουν ας πούμε τους αγαπημένους τους σχεδιαστές ή τα μοντέλα που θαυμάζουν, εκεί θα κομπλάρουν εντελώς. Θα ψελλίσουν κάποιον πολύ γνωστό, κάποιον που τον ξέρουν και οι γάτες, έναν Dior για παράδειγμα. Ή θα πούνε κάτι εντελώς κουλό. Πες μου το τελευταίο ρεπορτάζ μόδας που διάβασες, ρώτησαν μια κοπέλα. Κάτι για την Κάιλι Τζένερ απάντησε.
Με δύο λόγια, δεν ξέρουν την τύφλα τους για το χώρο τον οποίο ονειρεύονται τα κορίτσια που καταφθάνουν σε μια οντισιόν για μοντέλα. Είναι ένα όνειρο απροσδιόριστο, το όνειρο τους, μια επιθυμία χωρίς ουσία και βάση η οποία έχει προκύψει κατά βάση από ρετάλια τάσεων και χαρακτηριστικών της εποχής: ινφλουένσερ, σέλφι, ναρκισσισμός, επιφάνεια, σταριλίκι. Και με την επίφαση της διαφορετικότητας, που λέγαμε παραπάνω η οποία τους δίνει την ψευδαίσθηση ότι μπορούν κι αυτές.
Και ονειρεύονται τα κοριτσάκια, και αποχαυνώνονται μέσα στο όνειρο που δεν ξέρουν ούτε πώς να δικαιολογήσουν, ούτε πώς να το περιγράψουν. Αποχαυνώνονται, μέχρι να πέσει πάνω τους η βροντερή φωνή της Καγιά, του Μπράτη, της Παπαγεωργίου και του Σκουλού: δεν κάνεις για μοντέλο αγάπη μου, ονειρέψου κάτι άλλο.
ΥΓ. Με κάποια σκληρότητα ορισμένες φορές τα ξυπνάνε τα κορίτσια οι κριτές, είναι αλήθεια, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.