Το πρόσφατο γκάλοπ της Marc για τον ΑΝΤ1 επιβεβαίωσε ότι το ΚΙΝΑΛ είναι το τρίτο κόμμα, σε τέτοια απόσταση από το δεύτερο (ΣΥΡΙΖΑ), που του επιτρέπει να ονειρεύεται ότι θα το ξεπεράσει. Στην πρόθεση ψήφου η ΝΔ συγκεντρώνει το 31,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ το 21% και το ΚΙΝΑΛ το 14,6%. Αν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι μπορεί να έρθει πρώτος, έχοντας σήμερα απόσταση 10,5% από τη ΝΔ, γιατί να μην θεωρεί και το ΚΙΝΑΛ ότι θα έρθει δεύτερο, όταν υπολείπεται του ΣΥΡΙΖΑ μόνο κατά 6,4%; Αριθμητικά δεν φαίνεται ανέφικτο. Πολιτικά όμως είναι εφικτό;
Το γκάλοπ της Marc περιλαμβάνει κάποια ποιοτικά στοιχεία που δείχνουν ότι το ΚΙΝΑΛ του Νίκου Ανδρουλάκη μοιάζει με ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Όταν έχεις 14% δυο μήνες μετά την εκλογή σου στην αρχηγία, έχοντας παραλάβει ένα κόμμα που στις τελευταίες εκλογές πήρε 8%, έχεις κάθε λόγο να χαίρεσαι. Αρκεί να είσαι σίγουρος τι ακριβώς είναι αυτό που έχεις και πού ακριβώς θέλεις και μπορείς να το πας. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Το τι ακριβώς έχεις φαίνεται από το πού θέλουν οι ψηφοφόροι σου να το πας. Στο ερώτημα τι κυβέρνηση προτιμούν οι πολίτες, οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ απαντούν: 28% κυβέρνηση με βασικό κορμό ΝΔ – ΚΙΝΑΛ, 16,6% αυτοδύναμη κυβέρνηση ΚΙΝΑΛ, 16,2% κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ, 13,7% κυβέρνηση τεχνοκρατών ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ, 6,1% αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, 6,1% αυτοδύναμη κυβέρνηση ΝΔ. Συμπέρασμα; Η εκλογική βάση του ΚΙΝΑΛ τελεί σε πλήρη σύγχυση σε ό,τι αφορά στην εκλογική στρατηγική του κόμματος. Ένα σημαντικό ποσοστό – το υψηλότερο αλλά όχι πλειοψηφικό – καλοβλέπει συγκυβέρνηση με τη ΝΔ κι από εκεί και πέρα οι γνώμες μοιράζονται σε πολλά διαφορετικά σενάρια.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους ψηφοφόρους της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα, άρα οι εκλογικές στρατηγικές πιο εύκολες. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ θέλουν σε ποσοστό 79,4% αυτοδύναμη κυβέρνηση ΝΔ, 15,1% συγκυβέρνηση με ΚΙΝΑΛ και μόλις 2,8% κυβέρνηση τεχνοκρατών ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ. Όσο για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει πια Καμένος και ΑΝΕΛ, αυτοί θέλουν σε ποσοστό 44,1% αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, 42,4% συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ και 5,1% κυβέρνηση τεχνοκρατών ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ.
Ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας, ανεξάρτητα από το πόσο ευχαριστημένοι είναι με την πρόθεση ψήφου, θα πρέπει μάλλον να αισθάνονται άνετα με τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων τους για το σχηματισμό κυβέρνησης. Οι Νεοδημοκράτες θέλουν αυτό που δηλώνει ο αρχηγός τους, δηλαδή αυτοδυναμία. Οι Συριζαίοι επίσης θέλουν ό,τι ζητάει ο Τσίπρας. «Προοδευτική διακυβέρνηση», είτε μόνοι τους, είτε με το ΚΙΝΑΛ. Οι Κιναλίτες, όμως, είναι εντελώς μπερδεμένοι. Και ο αρχηγός τους καλείται να τους… ξεμπερδέψει ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα.
Θα ήταν άδικο και παράλογο να απαιτήσει κανείς από τον Νίκο Ανδρουλάκη να διαλέξει μια από τις απαντήσεις που καλούνται να δώσουν οι ερωτώμενοι στο γκάλοπ της Μarc. Δεν θα το κάνει και δεν χρειάζεται. Τουλάχιστον, όχι ακόμη. Είναι όμως απολύτως λογικό και αναμενόμενο να ξεκαθαρίσει ο νέος αρχηγός ποιο ΠΑΣΟΚ τον εκφράζει, γεγονός που θα δείξει τελικά και τον πολιτικό του προσανατολισμό. Το να δηλώνει ότι τον εκφράζει το ΠΑΣΟΚ της «σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης» δεν είναι αρκετό. Σοσιαλδημοκράτη Καγκελάριο έχουν στην Γερμανία της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που συγκυβερνά με Πράσινους και Φιλελεύθερους, Σοσιαλιστή πρωθυπουργό έχει η Ισπανία και η Πορτογαλία, που μέχρι πρόσφατα συγκυβερνούσε με την Αριστερά.
Το ερώτημα όμως δεν είναι με ποιον θα συμμαχήσεις, για να διαμορφώσεις αναλόγως την πολιτική σου πρόταση. Το ερώτημα είναι τι πιστεύεις, τι κρατάς και τι απορρίπτεις από το παρελθόν σου, για να χτίσεις το μέλλον σου. Ποιού ΠΑΣΟΚ αποτελεί συνέχεια το σημερινό ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη; Ποιο ΠΑΣΟΚ έχει ως οδηγό; Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ‘80 ή το ΠΑΣΟΚ της ύστερης περιόδου του Ανδρέα (1993-96), της δημοσιονομικής εξυγίανσης και εν συνεχεία το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη με τον εκσυγχρονισμό και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και του Βενιζέλου που έδωσε τη μάχη των μνημονίων κόντρα στη χρεοκοπία;
Η αυτόνομη πορεία είναι προφανώς η σωστή στρατηγική για ένα κόμμα που φιλοδοξεί να ξαναγίνει ο ένας από τους δυο πόλους του πολιτικού συστήματος. Όμως η διακυβέρνηση της χώρας είναι υπέρτερη του όποιου κομματικού σχεδιασμού και μπορεί να τεθεί ως δίλημμα μετά τις εκλογές και με την απλή και με την ενισχυμένη αναλογική. Το ΚΙΝΑΛ θα δυσκολευτεί πολύ να αποφασίσει τότε τι ακριβώς θα πράξει, όπως δυσκολεύονται τώρα οι ψηφοφόροι του στα γκάλοπ να πουν με ποιον θέλουν να συγκυβερνήσουν. Η συνεννόηση με τη ΝΔ θα είναι δύσκολη γιατί θα αποξενώνει το «αντιδεξιό» κομμάτι των ψηφοφόρων, η συνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη πιο δύσκολη γιατί θα αποξενώνει όλους αυτούς που έδωσαν τα δέκα τελευταία χρόνια τη μάχη κατά του λαϊκισμού και κράτησαν ζωντανό αυτό το χώρο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ τους αποκαλούσαν «γερμανοτσολιάδες», «διεφθαρμένους» και τους κρεμούσαν στα μανταλάκια.
Το ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη έχει μια μεγάλη ευκαιρία να αναγεννηθεί, αλλά για να την αξιοποιήσει χρειάζεται πολλή και σοβαρή δουλειά. Βγαίνοντας από την κρίση της πανδημίας και μπαίνοντας στην κρίση της ενέργειας και της ακρίβειας, οι επιλογές πρέπει να είναι καθαρές και οι στόχοι σαφείς και συγκεκριμένοι. Μοιάζει εύκολο να είσαι στη μέση και να κερδίζεις δυσαρεστημένους ψηφοφόρους από δεξιά κι αριστερά. Επειδή όμως είναι φανερό ότι καθένας από αυτούς φαντάζεται και επιθυμεί κάτι διαφορετικό, για να μπορέσεις να τους κρατήσεις, πρέπει να τους μιλήσεις με ειλικρίνεια και να τους δώσεις ένα κοινό όραμα. Δύσκολο, αλλά αξίζει την προσπάθεια!