Οταν τα βάζουμε με τους νέους, είναι σαν να τα βάζουμε με την ίδια τη ζωή, έγραψε ο Γιαννακίδης. Το ακούω από πολλούς και πώς να υποστηρίξεις ότι έχουν άδικο; Ο κουρασμένος από την ίδια τη ζωή του εξηνταπεντάρης δυσκολεύεται να κατανοήσει τη διάθεση για ζωή που έχει ο δεκαοχτάρης. «Οσο περνούν οι δεκαετίες, τόσο κονταίνει το σκοινί που μας δένει στο κρεβάτι μας» είχε γράψει ο Κωστής Παπαγιώργης. Δίκιο έχουν και ο Παπαγιώργης και ο Γιαννακίδης, πλην τούτος εδώ ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο από δεκαοχτάρηδες και εικοσάρηδες. Εχει κι άλλους.
Στο αμάξι που λέγεται ανθρώπινη κοινωνία, ο δεκαοχτάρης είναι το γκάζι και ο εξηνταπεντάρης είναι το φρένο. Θα ήμασταν μεν εκτός πραγματικότητας αν απαιτούσαμε την εξάλειψη του γκαζιού από το αυτοκίνητο, αλλά θα ήμασταν και ανόητοι αν βγάζαμε στην αγορά ένα τετράτροχο που δεν διαθέτει καθόλου φρένα. Προφανώς ένα ακίνητο αμάξι δεν έχει νόημα, αλλά και η αψηφισιά του θερμόαιμου νεαρού ραλίστα έχει ανάγκη το αντίβαρο της συντηρητικής σοφίας του ασπρομάλλη συνοδηγού του. Διαφορετικά, τα ρείθρα των δρόμων θα ήταν γεμάτα από τσακισμένες και ματωμένες λαμαρίνες.
Ναι, ο πιτσιρικάς σήμερα «παρτάρει» αδιαφορώντας για την Covid που σκοτώνει. Η ίδια η ζωή που ξεχειλίζει από μέσα του τον ωθεί ενστικτωδώς να βγει στην πλατεία, να πετάξει τη μάσκα, να μιλήσει με συνομήλικους, να διασκεδάσει, να χορέψει, να φλερτάρει, να ζήσει την ηλικία του, ντύνοντας όλα αυτά και με τον γοητευτικό μανδύα της «αντίστασης» σε όσα του επιβάλλουν το σύστημα και οι μεγαλύτεροι. Και ναι, ο εξηνταπεντάρης έχει από καιρό ξεχάσει πως ένιωθε όταν ήταν εικοσάρης, έχουν περάσει από τότε σαράντα πέντε χρόνια, μια αιωνιότητα.
Πλην η δημόσια συζήτηση έχει χάσει τον μπούσουλά της επί του θέματος. Η ερώτηση δεν είναι αν ο δεκαοχτάρης θα πατήσει το γκάζι της ζωής, αλλά αν ο εξηνταπεντάρης θα απεμπολήσει οικειοθελώς τη θέση του στο φρένο, στο όνομα της κατανόησης της νεανικής ανεμελιάς. Κοντολογίς, αν θα αναγνωριστεί στη γενική κοινωνική πρακτική η δεσπόζουσα θέση της αψηφισιάς του πιτσιρικά, καταχωνιάζοντας στα υπόγεια της απονομιμοποίησης την εύλογη ανησυχία του μεγαλύτερου.
Πάντα θα υπάρχουν δεκαοκτάρηδες που καβαλάνε μια βαριά μηχανή και κάνουν δαιμονισμένες κόντρες στην παραλιακή παίζοντας με τη ζωή τους. Σε τίποτα δεν διαφέρουν αυτοί από τους συνομήλικους τους που συνωστίζονται σήμερα στις πλατείες δίχως μάσκες. Είναι όμως εκατό ή διακόσιοι, μέσα σε χιλιάδες νεαρούς. Αλλά αν η κρατούσα κοινωνική συνθήκη ήταν να πηγαίνει ο μικρός παρέα με τον πατέρα του να διαλέξουν ποια μηχανή θα αγοράσουν, αν η οικογένειά του στεκόταν στις πλαγιές πάνω από τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης για να απολαύσει τις κόντρες που κάνει το βλαστάρι τους κι αν τα περιπολικά αντί να αποτρέπουν τους μηχανόβιους άνοιγαν τον δρόμο για να τους διευκολύνουν, τότε κάθε βράδυ στην Παραλιακή θα ήταν χιλιάδες οι μελλοθάνατοι.