Ο Αλέξης πιστεύει ότι είναι μια πολιτική μετενσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι τσιπρικές αντιγραφές άλλωστε του στυλ, των κλισέ και των κινήσεων του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ είναι μνημειώδεις. Θεωρεί ότι τον πρώτο άθλο του Ανδρέα τον έχει ήδη εγγράψει στο βιογραφικό του. Οπως εκείνος έφτιαξε κόμμα εκ του μηδενός και κυβέρνησε τον τόπο, έτσι και ο Αλέξης πήρε ένα κόμμα από το γλίσχρο 3% και το ανέβασε στην εξουσία. Μεταξύ μας, δεν έχει άδικο. Αυτό το κατάφερε.
Ο προσεχής του στόχος είναι να επαναλάβει τον δεύτερο Παπανδρεϊκό άθλο. Οπως ο Ανδρέας έπεσε από τον Μητσοτάκη και επανήλθε στην εξουσία νικώντας τον σε μια μεγαλειώδη ρεβάνς, έτσι και ο Αλέξης επιθυμεί να ξανανέβει ως νικητής τα σκαλιά του Μεγάρου Μαξίμου και να το παραλάβει από τον ηττημένο και ταπεινωμένο Μητσοτάκη junior. Αυτός ο στόχος, επί του παρόντος δεν φαίνεται να μπαίνει σε τροχιά υλοποίησης, αλλά οι επόμενες εκλογές απέχουν ακόμα δυόμισι χρόνια και οι μεθεπόμενες εξίμισι. Τίποτα δεν έχει κριθεί.
Κάπου εκεί εμφιλοχωρεί και η τρίτη διακαής εσωτερική του επιθυμία. Ο Ανδρέας έμεινε στην εθνική και λαϊκή μνήμη ως ένας θρύλος. Αυτό ακριβώς θέλει και ο Αλέξης, τίποτα λιγότερο. Κι απ’ αυτόν τον στόχο απέχει παρασάγγας ο Αλέξης, αλλά η Ιστορία είναι άτιμο θηλυκό. Γράφει τους παίκτες στα κιτάπια της με τη δική της αναπάντεχη αξιολόγηση, όποτε αποφασίσει αυτή και αν το θελήσει. Οι σχεδιασμοί των ανθρώπων είναι συνήθως αστείοι μπροστά στις βαθύτερες προθέσεις της. Κατά τούτο, ο Αλέξης δικαιούται να ελπίζει δίχως να ξέρει αν προορίζεται για τα μαύρα ή τα λευκά της κατάστιχα.
Για να πετύχει αυτό τον τριπλό άθλο, ο Αλέξης θεωρεί αναγκαία και ικανή συνθήκη να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ. Κακώς κατά την γνώμη μου, αλλά ποιος είμαι εγώ που θα μετρήσει η άποψή μου; Σε αυτή τη φρενήρη πορεία πασοκοποίησης, το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα έγινε σοσιαλδημοκρατικό, ο συλλογικός πολιτικός οργανισμός έγινε αρχή του ενός ανδρός, το κατακόκκινο χρώμα πρασίνισε κομμάτι, η αμέσως προηγούμενη απόπειρα της Αριστεράς να κυβερνήσει έγινε «βρώμικο ’89», οι παλιές κλειστές οργανώσεις άνοιξαν διάπλατες διαδικτυακές θύρες, τα δοκιμασμένα αριστερά στελέχη του προεδρικού πρωινού καφέ εξοβελίστηκαν από το επιτελείο του Γιώργου.
Ολα αυτά, ακόμα κι αν μοιάζουν παράταιρα ή πολύ βίαια ως προς τους ρυθμούς, κατά βάθος είναι λογικά. Μόνο έτσι μεταλλάσσεται ένα κόμμα, με άνωθεν κινήσεις και πρωτοβουλίες. Αυτό όμως που θα φαινόταν αδιανόητο για ένα κόμμα με ρίζες στον ευρωκομμουνισμό και την ανανεωτική Αριστερά, είναι η κίνηση του Τσίπρα να αντιγράψει το ΠΑΣΟΚ ακόμα και μέχρι τον αείμνηστο Δημήτρη Παγορόπουλο. Να φτιάξει δηλαδή πειθαρχικό όργανο που θα μπορεί να επιβάλλει ποινές. Από την επίπληξη και την προσωρινή αναστολή της ιδιότητας του μέλους, μέχρι την οριστική διαγραφή.
Ο περίφημος «χατζάρας» του ΠΑΣΟΚ, επικεφαλής για 20 χρόνια του Πειθαρχικού του Κινήματος, είχε σφάξει πολύ περισσότερους απ’ όσους χωράνε σε ένα εκατοντάφυλλο τετράδιο με είκοσι πέντε γραμμές στην σελίδα. Για να μην παρεξηγούμαστε, ο Παγορόπουλος ήταν ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος και εξαίρετος δικηγόρος. Ένα ελάττωμα είχε, που στους πασοκικούς καιρούς του, ήταν προτέρημα. Αγαπούσε παθολογικά τον Ανδρέα και τον υπηρετούσε τυφλά, πιστεύοντας ότι ο αρχηγός ξέρει πιο πολλά απ’ αυτόν.
Και γι’ αυτό, έπειτα από τόσες δεκαετίες (ο Παγορόπουλος πέθανε το 2000, αφού είχε γίνει και βουλευτής και ευρωβουλευτής) καλό είναι να διαλυθεί ένας ζωτικός πασοκικός μύθος. Δεν ήταν «χατζάρας» ο Παγορόπουλος, αλλά ο ίδιος ο Ανδρέας. Τουλάχιστον όταν επρόκειτο για μεσαία στελέχη και πάνω. Δεν υπήρχε δίκαιο και άδικο σε αυτό, δικό του ήταν το κόμμα, όπως ήθελε το διαχειριζόταν. Το ερώτημα που προκύπτει όμως σήμερα, είναι αν ο «χατζάρας» του ΣΥΡΙΖΑ, που μόλις ανατέλλει η καριέρα του, έχει τα κότσια του Ανδρέα, στον οποίο τόσο πολύ προσπαθεί να μοιάσει. Ο οποίος Ανδρέας τους διέγραφε (μέσω Παγορόπουλου) και εκείνοι του έλεγαν «ευχαριστώ Πρόεδρε».