Η πρώην βουλευτής Κατερίνα Μάρκου έχει μιλήσει ξανά για την προσπάθειά της ν’ αποκτήσει παιδί, μέσω εξωσωματικών. Μια επίπονη και πολυέξοδη προσπάθεια, που τελικά, και δυστυχώς, δεν απέδωσε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Για ακόμη μια φορά μίλησε για το συγκεκριμένο θέμα, στην εκπομπή της Ελεονόρας Μελέτη, «Μεσάνυχτα». Μόνο που αυτή τη φορά, έδωσε ένα δυνατό μήνυμα σε όσους την είδαν και που πιθανόν, βιώνουν ή έχουν βιώσει, μια παρόμοια κατάσταση στη ζωή τους.
Είναι αρκετοί αυτοί οι άνθρωποι. Είναι φίλοι μας, γνωστοί μας, μπορεί να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Η δυσκολία του να κάνεις παιδί χτυπάει την πόρτα πολλών ζευγαριών πλέον, και οι ιστορίες με συνεχόμενες εξωσωματικές είναι κάτι που ακούς πολύ συχνά. Ιστορίες που άλλες φορές έχουν αίσιο τέλος, άλλες φορές όμως πλαισιώνονται από μεγάλο άγχος, πόνο, απογοήτευση και απόγνωση.
Δίχως αμφιβολία, η διαδικασία της εξωσωματικής έχει βοηθήσει πολλές γυναίκες να ζήσουν το θαύμα της μητρότητας. Σε αρκετές περιπτώσεις, ωστόσο, εξελίσσεται σταδιακά σε φαύλο κύκλο. Ο χρόνος περνάει, οι αποτυχημένες προσπάθειες διαδέχονται η μια την άλλη, και κάπου χάνεται το μέτρο, μαζί με την ψυχή σου και το μυαλό σου. Το ψυχοφθόρο είναι λίγο σαν λέξη, για να περιγράψει τι περνάει μια γυναίκα η οποία βαδίζει στο τούνελ της εξωσωματικής για χρόνια, χωρίς να βρίσκει την άκρη του.
Αυτό ακριβώς περνούσε και η Κατερίνα Μάρκου. Μια ατέρμονη προσπάθεια χωρίς αποτέλεσμα, με την οποία, όπως ομολογεί, είχε γίνει εμμονική. Την περασμένη άνοιξη, ωστόσο, μετά από μια ακόμα αποτυχημένη προσπάθεια, υιοθέτησε ένα αγόρι 2,5 ετών, το οποίο είχε εγκαταλειφθεί απ’ τους γονείς του. Και δηλώνει μετανιωμένη, που δεν είχε σκεφτεί το ενδεχόμενο της υιοθεσίας πιο νωρίς.
Για μένα, ο τρόπος που περιγράφει η Κατερίνα Μάρκου το βίωμά της, οι αλήθειες που λέει και η αυτοκριτική που κάνει για το μέτρο που έχασε και την εμμονή, την οποία κατέληξε να έχει στην πορεία αυτής της προσπάθειας, είναι ένα μήνυμα για κάθε γυναίκα που βρίσκεται ή που θα βρεθεί στο μονοπάτι της εξωσωματικής. Η κυρία Μάρκου έδωσε ένα ερέθισμα, ώστε η γυναίκα που βιώνει μια ανάλογη κατάσταση να σκεφτεί ότι κάπου πρέπει να βάλει ένα τέλος, όσο οδυνηρό κι αν της είναι σα σκέψη. Να βάλει ένα τέλος σε μια εξοντωτική προσπάθεια χωρίς αποτέλεσμα, και να στρέψει τον εαυτό της σε άλλες λύσεις, που θα φέρουν αποτέλεσμα.
«Μετάνιωσα για τις τόσες εξωσωματικές, έπρεπε να ξεκινήσω τη διαδικασία υιοθεσίας από τα 25 μου. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να γίνουμε γονείς και να νιώσουμε πλήρεις. Το πρώτο Σαββατοκύριακο που φιλοξένησα το παιδί, είχα την ελπίδα ότι θα γίνει δικό μου», είπε μεταξύ άλλων η Κατερίνα Μάρκου.
Υιοθεσία! Μια τεράστια πράξη αγάπης. Δεν είναι μόνο διέξοδος για όσους δεν μπορούν να αποκτήσουν βιολογικά παιδιά, είναι μια πράξη με υψηλό νόημα. Υπάρχουν τόσα παιδιά που χρειάζονται ένα σπίτι, έναν γονιό, μια αγκαλιά. Και θα έπρεπε να σκεφτόμαστε αμέσως, ή έστω πιο σύντομα, το ενδεχόμενο να τους παρέχουμε το δικό μας σπίτι και τη δική μας αγκαλιά.
Η Πολιτεία πρέπει να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση, όχι μόνο διευκολύνοντας τις διαδικασίες και περιορίζοντας τη γραφειοκρατία. Πρέπει να βοηθήσει και σε επίπεδο ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, περνώντας στους ανθρώπους ένα μήνυμα ανάλογο μ’ αυτό που πέρασε η Κατερίνα Μάρκου, μέσα απ’ την τηλεοπτική της συνέντευξη.
ΥΓ. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ναι, αλλά τι νόημα έχει αν εσύ πεθάνεις πριν απ’ αυτήν; Τι νόημα έχει αν χάσεις τον εαυτό σου σε κάτι που μοιάζει να μην επιτυγχάνεται;