«Ο κ. Πολάκης είναι ο καθρέφτης του κ. Τσίπρα» δήλωσε η αναπληρώτρια εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ Σοφία Ζαχαράκη. Κάποιοι συμφώνησαν μαζί της, κάποιοι βγήκαν μέσα από τα social media για να την επαναφέρουν στην τάξη απευθύνοντάς της ρητορικά ερωτήματα του στιλ: «Ο Κρητικός ναι, είναι η βιτρίνα του Τσίπρα, ο Αδωνις είναι ο καθρέφτης του δικού σας;».
Εδώ που τα λέμε οι δημόσιες εκρήξεις του και οι καβγάδες στους οποίους με ευκολία εμπλέκεται ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι ό,τι καλύτερο για την εικόνα της παράταξής του –εν προκειμένω δεν αναφέρομαι σε αυτά που λέει, αλλά στον κακό τρόπο με τον οποίο πολλές φορές τα λέει. Καθρέφτης του ήθους της κυβέρνησης Τσίπρα έχει χαρακτηριστεί και ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος επίσης δεν φημίζεται για τους καλούς και ευγενικούς τρόπους του. Δεν μπόρεσα να μην θυμηθώ, μεταξύ άλλων, και τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, τον υπουργό των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, να σηκώνει το χέρι και να στέλνει μούντζες στους πολιτικούς αντιπάλους του ή να τους χαρακτηρίζει «τενεκέδες ξεγάνωτους».
Ναι, όλοι αυτοί με τις απότομες, τις ακατέργαστες, τις αγοραίες συμπεριφορές τους, είναι καθρέφτες των παρατάξεών τους, του πολιτικού συστήματος που τους εξέθρεψε. Κυρίως όμως, και ας μην γελιόμαστε, είναι καθρέφτες της κοινωνίας που τους ανέθρεψε, ημών των ιδίων. Και είναι επιεικώς σουρεαλιστικό, μια κοινωνία που δημιουργεί Πολάκηδες και Καμμένους και τους καμαρώνει που είναι μάγκες, πρώτα να τους αποθεώνει (ψηφίζοντάς τους) και μετά να εκφράζει τον αποτροπιασμό της για τις συμπεριφορές τους. ΄Η να τους ζητάει να γίνουν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, από αυτό που η ίδια τους έκανε.
Πάρτε για παράδειγμα το απλό (και αιώνιο) θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος: Απαιτούμε από έναν εκλεγμένο πολιτικό ο οποίος είναι και αναπληρωτής υπουργός Υγείας να μην καπνίζει δημοσίως (τα μύρια όσα του σύραμε τώρα που το ξανάκανε) τη στιγμή που εμείς εξακολουθούμε να καπνίζουμε δημοσίως σε εστιατόρια και καφετέριες. Σύμφωνοι, εκείνος, ο κύριος Πολάκης, πρέπει να γνωρίζει πως ο θεσμικός ρόλος του δεν του επιτρέπει τέτοιες συμπεριφορές, καλείται περισσότερο από όλους να τηρεί το νόμο και να δίνει το καλό παράδειγμα. Δεν έχει δικαιολογίες. Την ίδια στιγμή ποια είναι η δική μας δικαιολογία όταν επιμένουμε να φουμάρουμε γράφοντας τις απαγορεύσεις στα παλιά μας τα παπούτσια; Συνένοχοι γινόμαστε με τον υπουργό στην κατάλυση των νόμων. Είναι η ίδια πάνω – κάτω συνενοχή στην οποία αναφέρθηκε ο Θεόδωρος Πάγκαλος με την ιστορική πλέον ατάκα «μαζί τα φάγαμε». Η κυνική ομολογία του πελατειακού κράτους, ενός πολιτικού συστήματος και μιας κοινωνίας αναξιοκρατίας, ρουσφετιού και διαφθοράς, μας είχε ενοχλήσει πολύ. Σίγουρα δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, έχουμε όμως όλοι ευθύνες για την κατάσταση στην οποία βρεθήκαμε.
Μαγκιά, λαμογιά, επιθετικότητα, εγωκεντρισμός, έπαρση, το προσωπικό συμφέρον πάνω απ’ όλα… Αυτά είναι τα συστατικά της ύπαρξής μας. Αυτά είναι τα υλικά με τα οποία έχουμε οικοδομήσει τον κόσμο μας, έναν κόσμο όπου καθημερινά συναντάμε πολλούς Πολάκηδες να καπνίζουν όπου θέλουν, να οδηγούν όπως θέλουν, να κάνουν ό,τι θέλουν και επιπλέον να σε βρίζουν αν αντιδράσεις στη δικτατορία που επιβάλουν με τον τσαμπουκά τους, χορεύοντας και ένα ζεϊμπέκικο –γιατί αγαπάμε και τις πανηγύρεις, θέλουμε και τα σόου. Σε αυτή την κατασκευασμένη από τα ευτελέστερα υλικά κοινωνία, πως μπορεί οι πολιτικοί μας να είναι φτιαγμένοι από άλλα υλικά; Ή μάλλον, ακόμα και αν υπάρχουν πολιτικοί φτιαγμένοι από άλλα, καλύτερα υλικά, γιατί να τους προτιμήσουμε; Δεν μας συμφέρουν, θα μας δημιουργήσουν προβλήματα.
Οι Γιαννόπουλοι, οι Καμμένοι, οι Πολάκηδες και πολλοί ακόμα ανάμεσα σε εκείνους που στέλνουμε στη Βουλή είναι αυτό ακριβώς που είμαστε, αυτό ακριβώς που θέλουμε. Είναι και η επιβεβαίωση του πολυχρησιμοποιημένου αλλά πάντα τρομακτικά εύστοχου «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω» που όσο και αν η Γαλάτεια Καζαντζάκη το χρησιμοποιεί διαφορετικά στο «Αμαρτωλό» της, περιγράφει απόλυτα και τις δικές μας αμαρτίες.