Ο Γιώργος Παπανδρέου, λένε, ετοιμάζεται να διεκδικήσει την προεδρία του ΚΙΝΑΛ. Εντάξει, όχι ακριβώς ως υποψήφιος. Να είναι, ας πούμε, όπως τότε που ήρθε ο Καραμανλής από το Παρίσι. Πολιτικά θα είναι μία ενδιαφέρουσα απόφαση. Ποιος από σας δεν θα είναι περίεργος για τη συνέχεια; Με εντελώς ανθρώπινα κριτήρια θα είναι μία ακατανόητη απόφαση. Όμως οι πολιτικοί δεν είναι σαν και εμάς, σωστά;
Προσπαθώ να καταλάβω τι λόγο έχει ο Παπανδρέου και θέλει να ξαναβάλει τα χέρια στα λασπόνερα. Από αξιώματα είναι πλήρης, χορτάτος. Έχει το ωραίο του γραφείο στη Βουλή και άλλο ένα στο Λονδίνο, την έδρα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Και όποτε θέλει, καλεί τον Λουίς Αγιάλα και τους άλλους σε καμιά Κόστα Ρίκα και συζητούν για το μέλλον του σοσιαλισμού. Υπάρχει ωραιότερη δουλειά στον κόσμο; Δεν υπάρχει. Και από πίσω μία ολόκληρη σειρά με προσκλήσεις για ομιλίες σε εξωτικά φόρουμ και σε δεξαμενές σκέψης γεμάτες δολάρια. Είναι δυνατόν να τα αφήσεις όλα αυτά στην άκρη για μαλώνεις με τους άλλους που θέλουν να κάνουν πλιάτσικο στο μικρό σου κοπάδι; Βάζεις το μέλλον του σοσιαλισμού σε δεύτερη μοίρα για να παίρνεις τον λόγο ανάμεσα στον Τσίπρα και στον Κουτσούμπα; Για να πετύχεις τι; Α, ναι, για να πάρεις ρεβάνς.
Για να είμαστε ειλικρινείς, είναι λογικό ο Γιώργος Παπανδρέου να αισθάνεται ταυτοχρόνως τη γεύση της πίκρας και της δικαίωσης. Η θητεία του στο Μαξίμου ήταν τραυματική. Και κουβάλησε αμαρτίες του προηγούμενου. Και ο τρόπος με τον οποίο εγκατέλειψε την προεδρία του κόμματος είχε σκιές απαξίωσης. Μπορεί να τον κατάπιε το κύμα της οργής, που σκέπασε και τα εκλογικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, όμως, εν τέλει, το δικό του σενάριο πήραν και οι άλλοι στα χέρια τους. Και έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, μέχρι που λες ότι η δικιά του ιδέα για δημοψήφισμα ίσως και να ήταν λειτουργική σε σχέση με το σάλτο που έκανε ο Τσίπρας.
Όμως αυτά που μένουν στη συλλογική συνείδηση από το χρονολόγιο Παπανδρέου είναι το «λεφτά υπάρχουν», το Καστελόριζο και όλο το δράμα που ξεκίνησε στις Κάννες και κορυφώθηκε στο Μαξίμου. Το πρόβλημα του Γιώργου Παπανδρέου είναι ότι ως πρόσωπο παραπέμπει στο τραύμα, συνεπώς δύσκολα θα εμφυσήσει προοπτική και έμπνευση. Ποιος θυμάται, αλήθεια, ότι είναι ο πρώτος που μίλησε για πράσινη ανάπτυξη και ψηφιακό μετασχηματισμό; Είναι όμως τόσο έντονο το ιστορικό αποτύπωμα της πρωθυπουργικής του θητείας ώστε όταν τον βλέπεις, θέλεις να συζητήσεις μαζί του το παρελθόν. Ενδόμυχα ίσως αυτό να επιθυμεί και ο ίδιος. Να ξορκίσει την εικόνα του Καστελόριζου.
Εννοείται ότι αν διεκδικήσει πίσω το γραφείο του στη Χαριλάου Τρικούπη, θα το πάρει εύκολα. Και ίσως να επαναπατρίσει κάποιους, μην επιτρέποντας στον Τσίπρα να ξαναβάλει τα πράσινα. Ε, και; Είναι δυνατόν να είσαι Παπανδρέου και να σε ικανοποιούν αυτά τα λιγά, τα ταπεινά; Τότε κακώς ξεκίνησες κάποτε για τα μεγάλα.