Σκεφτείτε για λίγο τη Φώφη. Βλέπει ειδήσεις. Χαζεύει στα social media. Μπορεί και να απαντάει σε κάνα μήνυμα αγάπης στο κινητό. Τα τηλεφωνήματα θα έχουν λιγοστέψει. Κάποιοι δεν θα θέλουν να ενοχλήσουν. Και κάποιοι άλλοι δεν έχουν πλέον τίποτα να πουν μαζί της.
Θα είναι στο κρεβάτι ή στον καναπέ της. Και θα παρατηρεί πόσο γρήγορα πάει να γεμίσει εκείνο το κενό που οριοθετείται από το περίγραμμά της. Δεν χρειάστηκε πολύ, παρά μόνο λίγες ώρες. Πάνω στα καμένα της πολιτικής διαδρομής, πάνω στο χώμα που φύτεψε τις δικές της φιλοδοξίες, φύτρωσαν καινούργια χόρτα. Ξεπετάχθηκαν με τη μία, σαν μανιτάρια μετά τη βροχή. Με σχέδια και στρατηγική. Βλέπει ανθρώπους να επαναπροσδιορίζουν την υπόστασή τους διά της απουσίας της. Διαμοιράζουν τα ιμάτιά της και εκείνη, φυσικά, δεν μπορεί να πει κάτι. Στέκεται αξιοπρεπής και τους βλέπει. Εννοείται ότι με κάποιες περιπτώσεις σκάει στα γέλια. Ναι, βέβαια, όλοι την τιμούν. Και ορισμένοι ορκίζονται ότι έχουν την ευχή και μερίδιο στην πολιτική της παρακαταθήκη. Ομως ποτέ στη ζωή της δεν πρέπει να αισθάνθηκε τόσο μόνη.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Από τη μία η φύση που απεχθάνεται το κενό και από την άλλη η πολιτική, αυτό το παμφάγο τέρας, που κατασπαράζει τους λαβωμένους και τους τιμά όταν δεν είναι πλέον απειλητικοί. Ομως αυτός ο κυνικός αυτοματισμός που συνδέει τη ζωή με την πολιτική είναι να σε τρομάζει. Η Φώφη έγινε πρώτο θέμα για δύο μέρες. Και ύστερα τη σκέπασε η σκόνη που σήκωσε το ποδοβολητό των άλλων.
Ναι, το ξέρω, αυτό κάνει ο καρκίνος. Ερχεται και ανοίγει μία παρένθεση για να κλείσεις όλη τη ζωή σου εκεί μέσα και να μείνεις εσύ και αυτός. Εκεί που βρίσκεται τώρα η Φώφη, έχουν βρεθεί τόσοι και τόσοι άλλοι που έμειναν με το βήμα μετέωρο, βλέποντας τη γη να ανοίγει κάτω από τα πόδια τους. Ετσι και αυτή. Τη μία μέρα είχε φώτα στο πρόσωπο και νήματα στα χέρια. Και μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκε κάτωχρη, με έναν ορό στο χέρι να ανακοινώνει ότι μέχρι εκεί ήταν, δεν πρόκειται να πάει πιο πέρα. Χρειάζεται τεράστια γενναιότητα και προσωπική συγκρότηση για να διαχειριστείς κάτι τέτοιο.
Η αρρώστια σε αποζημιώνει με σοφία. Και δίνει στη ματιά σου μεγαλύτερο εύρος. Η Φώφη μπορεί να αισθάνεται τώρα μόνη, όμως αντιλαμβάνεται ότι τα σημαντικά δεν είναι όσα άφησε πίσω της, αλλά εκείνα που έχει μπροστά της. Ακόμα και αν το τηλέφωνο σταματήσει να χτυπάει, ξέρει ότι όλη αυτή η βουή ήταν για τα ασήμαντα. Και αν στο στόμα της έχει τη γεύση της πίκρας, τώρα που παρατηρεί τα πράγματα από κάποια απόσταση, ίσως γλυκαίνεται βλέποντάς τους σαν μικρά ανθρωπάκια που τρέχουν προς ένα κάστρο φτιαγμένο από άμμο.