Είχε πάρει κανείς σας στα σοβαρά το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας; Και στα γραφεία της «Αυγής» θα γελούσαν με το χωρατό. Βέβαια από πίσω κρυβόταν κάτι πολύ σοβαρό, η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να αποκτήσει μεγαλύτερα ερείσματα στα media, κοινώς η βουλιμία των νεόκοπων της εξουσίας για να στήσουν το δικό τους σύστημα. Αυτό δεν ήταν παράλογο. Το είχαν επιχειρήσει και άλλοι στο παρελθόν. Απλώς αυτοί ήταν και βιαστικοί και άγαρμποι. Και με την αίσθηση του άτρωτου.
Πάνω στο Ινστιτούτο της Φλωρεντίας οικοδομήθηκε ένα παλαβό θεσμικό πλαίσιο που αργότερα κρίθηκε αντισυνταγματικό από το Συμβούλιο της Επικρατείας -η απόφαση εξεδόθη παρά τις προσπάθειες για την άσκηση προσωπικής πίεσης σε δικαστές. Και όταν άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ αποκαλύφθηκαν οι εκδορές στο σώμα. Από τη μία ο Παπαγγελόπουλος και ο Παππάς με το «μαγαζί». Και από την άλλη ο Καλογρίτσας που ισχυρίζεται, ενόρκως, ότι του ανατέθηκε να φέρει εις πέρας τη δουλειά, να στήσει, δηλαδή, κανάλι για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί οι ισχυρισμοί επιβεβαιώθηκαν από τους Κοντομηνά και Μαρινάκη, στους οποίους προσέτρεξε για να αντλήσει χρήματα. Τελικώς, απ’ ό,τι φαίνεται, βρέθηκαν κάποιοι χρήσιμοι Αραβες για να δώσουν οικονομικό «πρόσωπο» στον Καλογρίτσα. Είδαν όμως τα λεφτά τους να καταλήγουν στον Βαξεβάνη (λέει ο Καλογρίτσας) και άρχισαν να ζητούν τον λογαριασμό.
Κάπως έτσι φτάνουμε στη σύσταση Προανακριτικής. Και όσο και αν φωνάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν ο Παππάς με τον Βαξεβάνη καταγγέλλουν συνωμοσία, η εξέλιξη της υπόθεσης δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Η Δικαιοσύνη έλαβε και αξιολόγησε στοιχεία για την εμπλοκή πολιτικού στελέχους σε μία υπόθεση που μυρίζει. Χωρίς κουκουλοφόρους και προστατευμένους μάρτυρες. Έστειλε ως όφειλε τα στοιχεία στη Βουλή. Η Βουλή είχε δύο επιλογές. Είτε να τα πετάξει στο καλάθι των αχρήστων, χαρακτηρίζοντας τον Καλογρίτσα αναξιόπιστο, είτε να φτιάξει μία Επιτροπή για να τα διερευνήσει. Η απόφαση της αντανακλά το προφανές.
Αν ήμουν παλαιός πολιτικός θα έδειχνα κατανόηση. Τι πήγαν να κάνουν οι άνθρωποι; Να αποκτήσουν ελεγχόμενες προσβάσεις στη Δικαιοσύνη και ένα φιλικό σύστημα μέσων ενημέρωσης. Για την ελληνική πολιτική ζωή αυτές είναι αντανακλαστικές κινήσεις. Μάλιστα στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ είχαν μορφοποιήσει και το αφήγημα: πήραν την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία. Έπρεπε, λοιπόν, να ελέγξουν τους αρμούς της, όπως θα έλεγε και ο Τσίπρας. Εν προκειμένω τους έφαγε ο ερασιτεχνισμός, η βιάση και η έπαρση. Η αίσθηση που τους έλεγε ότι το μαγαζί είναι δικό τους. Αν θέλετε, από την άλλη, τους έφαγε το ίδιο το σύστημα. Που κάποιος θα το πει «διαπλοκή» και κάποιος άλλος απλώς «δημοκρατία». Το πρόβλημα είναι ότι συχνά οι δύο αυτές έννοιες ταυτίζονται.