Το πιθανότερο είναι ότι έχετε δει το βίντεο του Κέβιν Σπέισι, που ανήρτησε στο Διαδίκτυο (εδώ) παραμονή Χριστουγέννων. Φορώντας ποδιά κουζίνας με αγιοβασίληδες, κοιτάει την κάμερα και μιλάει απευθείας στο κοινό, όπως συνήθιζε ο Φρανκ Άντεργουντ, τον οποίο υποδυόταν στο «House of Cards», μέχρι που τον έδιωξαν λόγω του σκανδάλου που ξέσπασε με τις κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση.
Οσα λέει, απ’ την πρώτη φράση του μέχρι την τελευταία, είναι μια αλληγορία που ακροβατεί μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, μεταξύ του φανταστικού Φρανκ και του αληθινού Κέβιν: «Ναι, σίγουρα προσπάθησαν να μας χωρίσουν, όμως αυτό που έχουμε είναι πολύ ισχυρό, πολύ δυνατό»… «Αλλωστε, ξέρω τι θέλετε… Με θέλετε πίσω!» λέει μεταξύ άλλων. Και καταλήγει: «Σας έλειψα;». Ακόμα και ο τίτλος είναι διφορούμενος και υπαινικτικός: «let me be Frank», δηλαδή αφήστε να με να είμαι ο Φρανκ, αλλά και αφήστε με να είμαι ειλικρινής.
Για να είμαι ειλικρινής λοιπόν και εγώ: ναι, μου έλειψε. Και για να είμαι ακόμα πιο ειλικρινής, τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο και τον έδιωξαν απ’ το «House of Cards», απ’ τη μια θύμωσα απ’ την άλλη στεναχωρήθηκα. Γιατί, όσο κι αν έχω αντιπαθήσει τον Κέβιν Σπέισι σαν άνθρωπο μετά τις κατηγορίες που δέχτηκε, δεν μπορώ να τον απορρίψω σαν καλλιτέχνη. Και ναι, τον θέλω πίσω. Τους θέλω πίσω και τους δύο, και τον Κέβιν Σπέισι και τον Φρανκ Αντεργουντ.
Ψοφάω να δω τον Κέβιν-Φρανκ ξανά, μιας και πιστεύω ότι η σειρά δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αυτόν, χωρίς αυτούς αν θέλετε. Ο ήρωας, αλλά και ο τρόπος που τον έχει ζωντανέψει ο συγκεκριμένος ηθοποιός, είναι μια συνταγή που πετυχαίνει σπάνια και είναι σχεδόν αδύνατο να μην σου αρέσει, είναι πολύ δύσκολο να πεις: οκ, αφού τώρα ο Κέβιν Σπέισι κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση, δεν θέλω πια να βλέπω και τον Φρανκ Αντεργουντ μπροστά μου.
Και βέβαια, θα ήθελα να δω τον Κέβιν Σπέισι και σε άλλους ρόλους, μιας και πιστεύω ότι είναι συναρπαστικός ηθοποιός. Πραγματικά, ακόμα και αν είναι ο χειρότερος χαρακτήρας του κόσμου, ακόμα και αν είναι για φτύσιμο σαν άνθρωπος, θεωρώ ότι θα ήταν πολύ κρίμα να μην του δοθούν ευκαιρίες να υποδυθεί ρόλους, ώστε να συνεχίσουμε ν’ απολαμβάνουμε το σπουδαίο ταλέντο του στην οθόνη και στη σκηνή.
Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν σαν χαρακτήρες απαίσιοι, μοχθηροί, χυδαίοι, διεφθαρμένοι, αρκετοί υπήρξαν σωστά καθάρματα, απατεώνες, μέχρι και εγκληματίες. Ο ζωγράφος Καραβάτζιο ήταν ένας επικίνδυνος άνδρας, που μονίμως έμπλεκε σε καβγάδες και στο τέλος σκότωσε και κάποιον και ήταν καταζητούμενος για χρόνια. Θέλετε και νεότερους; Ο θεατρικός συγγραφέας Ζαν Ζενέ στα νιάτα του υπήρξε κλέφτης, περιθωριακός και κατάδικος. Ο Τέρι Ρίτσαρντσον, ένας απ’ τους σημαντικότερους φωτογράφους της εποχής, έχει κατηγορηθεί δεκάδες φορές για σεξουαλική παρενόχληση, από μοντέλα που βρέθηκαν μπροστά στο φακό του. Ο Ρομάν Πολάνσκι κατηγορείται για βιασμούς και έχει καταδικαστεί για παιδεραστία. Φρικτό, αλλά μπορείς να πεις ότι δεν είναι μια σκηνοθετική ιδιοφυία;
Να μη συνεχίσω, ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς και φτάνει μέχρι τον πρόσφατο χείμαρρο κατηγοριών για σεξουαλικές παρενοχλήσεις που γέννησε το κίνημα #MeToo, στα πλαίσια του οποίου βρέθηκε και ο Κέβιν Σπέισι κατηγορούμενος. Απαίσιο αν έχει παρενοχλήσει όντως, φρικτό και άξιο τιμωρίας, αλλά ποιoς μπορεί να αντισταθεί στο ταλέντο του; Ποιος μπορεί να τον απαρνηθεί σαν ηθοποιό;
Μόνο εγώ το νιώθω, άραγε; Μόνο εγώ θέλω τον, χυδαίο αλλά σπουδαίο, Κέβιν Σπέισι πίσω στην οθόνη;
ΥΓ. Διάβασα κάπου τη διαπίστωση που έκανε ο διευθυντής του Μουσείου Τέχνης της Βόννης Στέφαν Μπεργκ (στη Deutsche Welle): «Εάν αποβάλουμε από την Τέχνη όλους εκείνους που έχουν φερθεί ανήθικα, σεξιστικά ή και απλά εγκληματικά, που ταυτόχρονα όμως άφησαν σημαντικό ή συγκινητικό έργο, μπορεί ο κόσμος να ήταν λίγο καλύτερος αλλά η Τέχνη θα ήταν πολύ φτωχότερη».