Εν τω μέσω της νυχτός τρομακτική βοή ηκούσθη και εσκίσθη το παραπέτασμα του υπνοδωματίου Κουμουτσάκου και θείον φως έλουσε τα πάντα. Ο εν λόγω πολιτικός ανήρ ηγέρθη ατάκτως, στραβωθείς εκ της λάμψεως, εξ ου και σαβουρώθηκε στο πάτωμα. «Θεέ μου, τι συμβαίνει;» αναρωτήθηκε. «Τι μέρα ξημερώνει αύριο;» ηκούσθη μια φωνή γυναικός χωρίς ωστόσο να διακρίνεται γυναίκα.
Εντρομος πλην συγχρόνως με μια περίεργη αγαλλίαση ιερότητος, ο ευφυής αν και προς στιγμήν χαζός άνδρας (μόνο, προς στιγμήν) εσταυροκοπήθη πολλάκις λέγων «Τι μέρα; Τι μέρα ξημερώνει; Μπορώ να έχω μια βοήθεια;». «Συγκεντρώσου» τον διέταξε η φωνή. «Τα γενέθλιά μου» ανέκραξε πιεζόμενος πνευματικά. «Μπράβο! Είδες όταν θες; Και τι έχεις σκοπό να κάνεις για τα γενέθλιά σου;», «Θα σβήσω τούρτα με την οικογένεια μου και θα απαντάω στις ευχές των ψηφοφόρων μου» απάντησε νεράκι καθώς η θεία φώτιση τον είχε πλέον λούσει και αβίαστα έρρεαν οι σκέψεις του.
Τι ήταν να απαντήσει τοιουτοτρόπως; Σείστηκε το σύμπαν, σηκώθηκαν κουρτίνες, έτριξαν πατώματα, έπεφταν εικόνες, ένας τοίχος εικόνες όλων των αγίων εν τω υπνοδωματίω. «Αμαρτωλέ! Την τούρτα σκέφτηκες; Για μετάληψη κουβέντα;». «Μα αυτό εννοείται» είπε ο πολιτικός άνδρας που εγνώριζε να το στρίβει εξ επαγγέλματος. Τα πάντα γαλήνεψαν. Εσηκώθη από το πάτωμα και κατευθύνθηκε ίνα φορέσει το κοστούμι του, το καλό και τα παπούτσια, τα καλά και έβρεξε τα μαλλάκια του με ύδωρ και η σύζυγός του είπε: «Άντε και να γυρίσεις με χρυσό δοντάκι!».
Στην εξώπορτα όμως κοντοστάθηκε. «Πού πάω; Πώς θα πράξω το αντίθετο από αυτό που ζητούμε από τους συμπολίτες μας;», «Ρε άι σταδιάλα! Λες και είναι η πρώτη φορά. Πάγαινε να λάβεις με το μέρος σου τους θεοσεβούμενους και μετά κάτι θα βρεις να πεις στους λοιπούς συνετούς» ηκούσθη και πάλι μια φωνή γυναικός από το πουθενά. «Εις τον Θεόν χρωστάς ευγνωμοσύνη. Φανταζόσουν ποτέ ότι θα κρατάς στα χέρια σου τύχες πολιτών; Ότι θα εμπιστεύονται τις ικανότητές σου; Ότι θα περιμένουν από εσένα λύσεις σε άλυτα;».
Αυτό ήταν. Η πίστη τού φόρεσε φτερά στους ώμους. Τίποτα δεν μπορούσε πια να τον συγκρατήσει. Έσπευσε εις τον ναό. Τα καινούργια παπούτσια γλυστρούσαν και δις κινδύνευσε να σαβουριαστεί αλλά δις η πίστη τον έσωσε. Συγκινημένος παραδόθηκε στους ψαλμούς και την ώρα της Θείας Μετάληψης μπήκε μπροστά μπροστά και μετάλαβε ενώ δάκρυα αγαλλίασης έβρεχαν τα μάγουλά του.
Το Αγιο Πνεύμα τον φωτογράφισε. Η φωτογραφία πέρασε από μέσο σε μέσο. Πού να το φανταζόταν; Ανόητοι τον συνέκριναν με κοινό θνητό. Ποιον; Τον Γιώργο Κουμουτσάκο! Κρατήθηκε, κρατήθηκε, χαμήλωσε «κοινός άνθρωπος» και απάντησε ως να τον πνίγει το δίκιο: «Λυπάμαι που μια αυθόρμητη ειλικρινής επιθυμία και ανάγκη την ημέρα των γενεθλίων μου, που δημοσιοποιήθηκε ερήμην μου, δημιούργησε θέμα. Προφανώς δεν ενθαρρύνω οποιονδήποτε σε αυτήν τη στάση. Αντίθετα προτρέπω όλους να τηρήσουν πλήρως τα κυβερνητικά μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας».
Προφανώς, προφανέστατα, ο άνθρωπος! Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την απάντηση του. Αν δεν είναι βλαξ με περικεφαλαία, τότε τον υποδύεται άριστα. Ασφαλώς δεν είναι ο μόνος. Ο συγκεκριμένος όμως τιμάται από την κυβέρνηση με τίτλο ευθύνης: «Αναπληρωτής υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου». Τιμάται και από συμπολίτες με ψήφο. Ίσως όλα αυτά και να του επέβαλαν την θεία μετάληψη τη μέρα των γενεθλίων του. Πού να φαντάζεσαι τέτοια τύχη όταν διαθέτεις αυτές τις πνευματικές δυνατότητες!
ΥΓ: Τι να πρωτοπρολάβει και ο Μητσοτάκης;
ΥΓ2: «Κάποιοι επιλέξαμε να μην κάνουμε επίδειξη της πίστης μας» δήλωσε ο κ. Χαρδαλιάς. Να γειάσει το στόμα του!