Η ώρα είναι έντεκα το βράδυ και εσύ είσαι σκυμμένη πάνω από μια στοίβα ρούχα, τα οποία πρέπει να διπλώσεις ένα-ένα και να τα βάλεις στη θέση τους. Μια ακόμα στοίβα ρούχα σε περιμένει στη λεκάνη να τα απλώσεις, ενώ μόλις θυμήθηκες ότι στο νιπτήρα υπάρχει άλλη μια στοίβα πιάτα που πρέπει να βάλεις στο πλυντήριο. Έχουν μείνει και ψίχουλα στο τραπέζι, να κάτι ακόμα που πρέπει να διευθετήσεις.
Αυτό το τελευταίο σου ανάβει το κόκκινο λαμπάκι. Εντάξει το δίπλωμα, το άπλωμα, τα πιάτα, αλλά και ψίχουλα; Θα φτάσει δώδεκα και θα μαζεύεις και ψίχουλα; Πιάνεις το δωδέκατο παιδικό μπλουζάκι που διπλώνεις και το πετάς στον καθρέφτη με μανία. Ευτυχώς είναι πούπουλο και δεν τον σπάει, γιατί μαζί με τα ψίχουλα θα μάζευες και γυαλιά και το μόνο που δεν θες είναι να φορτωθείς με μια αγγαρεία ακόμα. Εσύ θες απεγνωσμένα να τα τελειώσεις όλα και να βρεθείς, επιτέλους, ξαπλωμένη στο κρεβάτι.
Αλλά δεν τελειώνουν τα ρημάδια. Αμέτρητες δουλίτσες κάνουν την ημέρα να μοιάζει με μια συνεχόμενη, ακατάπαυστη αγγαρεία. Ανάμεσα στις αγγαρείες πρέπει φυσικά να στριμώξεις και τις επαγγελματικές υποχρεώσεις σου. Κι όλα αυτά, ενώ έχεις συνεχώς από δίπλα τα παιδιά, τα οποία πρέπει να νταντέψεις, να απασχολήσεις, να ταΐσεις, να βγάλεις βόλτες κι ό, τι άλλο συνεπάγεται η, χωρίς πολλές δραστηριότητες, νέα τους πραγματικότητα.
Αν βρίσκεις κάτι οικείο στην παραπάνω περιγραφή, έλα να συμμετάσχεις στην ομάδα. Είμαστε οι ΑΑ, οι Ανώνυμες Αποκαμωμένες, όπως μας λέω. Μητέρες, εργαζόμενες ή υποαπασχολούμενες, παντρεμένες ή χωρισμένες, αλλά πάντως όλες μας γυναίκες που οι καραντίνα μάς εξουθένωσε και η μετα-καραντίνα εποχή μάς αποτελειώνει. Πάντα η μέρα μας ήταν κουραστική, αλλά τώρα είναι εξοντωτική με έναν πρωτόγνωρο τρόπο.
Ζούμε μια κατάσταση που σε φέρνει στα όρια σου ή και εκτός αυτών, πολύ συχνά. Θες τα χάπια σου κι ένα ταξί να φύγεις, που λέει και το γνωστό άσμα. Και αισθάνεσαι τύψεις κι από πάνω που νιώθεις έτσι, που ακούς τον Σωτήρη Τσιόδρα να λέει ότι ίσως ανοίξουν δημοτικά και παιδικοί σταθμοί και σε πιάνουν τα κλάματα από συγκίνηση, και που το νευρικό σου σύστημα έχει τεντωθεί τόσο που μπορεί πλέον να ενώσει Διδυμότειχο και Κρήτη.
Για πολλές από εμάς, τα συμπεράσματα της έρευνας της Boston Consulting Group που εδώ και λίγες μέρες βρίσκουν το φως της δημοσιότητας, είναι ένα γνώριμο βίωμα. Τη ζούμε στο πετσί μας εδώ και χρόνια, και τους τελευταίους μήνες με έξτρα δόσεις που κατακρεουργούν τα νεύρα μας.
Η έρευνα ρώτησε πάνω από τρεις χιλιάδες εργαζόμενους γονείς σε πέντε χώρες και κατέληξε στη διαπίστωση ότι ο αντίκτυπος της πανδημίας βαρύνει περισσότερο τις γυναίκες, με διάφορους τρόπους, που ξεκινούν απ’ την ενδοοικογενειακή βία και τη μείωση της μισθωτής εργασίας προκειμένου ν’ αναλάβουν νέα βάρη που δημιούργησε η κατάσταση, και φτάνουν βεβαίως στις δουλειές τους σπιτιού. Τις οποίες το lockdown έχει εκτοξεύσει σε άλλο επίπεδο. Με αποτέλεσμα οι μητέρες να δαπανούν τώρα εξήντα πέντε ώρες τη βδομάδα κατά μέσο όρο, σχεδόν το ένα τρίτο παραπάνω απ’ τους πατεράδες.
Βασικά, λέει η έρευνα, οι ώρες απλήρωτης εργασίας των γυναικών έχουν σχεδόν διπλασιαστεί: «Οι γυναίκες κάνουν τόσες πολλές δουλειές στο σπίτι για τόσο πολύ καιρό, και αυτή η κρίση τις εξωθεί σε ένα σημείο που απλά δεν είναι βιώσιμο», ανέφερε η Ρέιτσελ Τόμας, της αμερικανικής οργάνωσης υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών LeanIn.Org, σχολιάζοντας το παραπάνω εύρημα.
Φυσικά, τα δύο τρίτα των γυναικών που συμμετείχαν στην έρευνα, δήλωσαν ότι ανησυχούν για την ψυχική τους υγεία, ενώ οι άνδρες που δήλωσαν το ίδιο είναι συγκριτικά λιγότεροι. Κανείς δεν είπε βέβαια ότι η κατάσταση δεν έχει επιβαρύνει και αυτούς. Κανείς δεν είπε επίσης ότι δεν βοηθούν, κάνοντας και παραπάνω απ’ όσα έκαναν. Εκείνο όμως που διαπιστώνεται ακόμα μια φορά, με αφορμή τώρα μια πανδημία, είναι ότι επωμίζονται λιγότερα άγχη και βάρη σε σχέση με τη γυναίκα, μέσα στην οικογένεια.
«Χρειαζόμαστε μια μεγάλη αλλαγή νοοτροπίας στα σπίτια μας και τις επιχειρήσεις. Θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη στιγμή για να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο τρόπο να εργαζόμαστε και να ζούμε, έναν τρόπο που να είναι δίκαιος για όλους» είπε η Ρέιτσελ Τόμας.
Αμήν και πότε!.. ψιθυρίζεις από μέσα σου ενώ μαζεύεις τα ψίχουλα και τα πόδια σου πονάνε. Κοντεύει δώδεκα, αλλά είσαι ένα βήμα πριν το τέλος, όλο και πιο κοντά στο κρεβάτι. Έχεις βάλει κι ένα ποτήρι κρασί ν’ απολαύσεις. Και τότε, βλέπεις ότι τα σκουπίδια στον κάδο έχουν τιγκάρει και βρωμάνε. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και μετράς μέχρι το δέκα. Αν ήσουν δράκος, θα έβγαζες φωτιά.
ΥΓ. Και να φανταστείτε, είμαι κι απ’ τις τυχερές. Ο άνδρας μου έχει αναλάβει ψώνια και μαγείρεμα. Αλλά και πάλι, οι δουλειές δεν τελειώνουν, κορίτσια.