Οι δηλώσεις του Μπιλ Κλίντον, του Τζορτζ Μπους και του Μπαράκ Ομπάμα πως θα εμβολιαστούν σε λάιβ μετάδοση, για να δώσουν το παράδειγμα και να εγγυηθούν για την ασφάλεια του εμβολίου, μόνο ένα συναίσθημα προκαλούν σε έναν Έλληνα που τις διαβάζει: ζήλεια.
Ο εμβολιασμός έγινε για τους εδώ πολιτικούς πεδίο αντιπαράθεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να υποβιβάσει το ζήτημα ως «αποπροσανατολιστικό» (ίσως γιατί προσφέρει μια νότα αισιοδοξίας που δεν τον συμφέρει), το ΚΙΝΑΛ ζήτησε καμπάνια ενημέρωσης (η καμπάνια που θα γίνει είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα του κάνει) και ο Βελόπουλος αμφισβητεί το ίδιο το εμβόλιο (στον δρόμο που χάραξε ο Ντόναλντ Τραμπ). Η κυβέρνηση, που θα έπρεπε μέχρι τώρα να έχει πάρει χαμπάρι πως δεν μπορεί να τα καταφέρει όλα μόνη της και πως μόνο υπέρ της είναι η συναίνεση σε ζητήματα που υπερβαίνουν τα κομματικά συμφέροντα, απευθύνει προσκλητήρια ξεχνώντας ότι προηγούνται οι διερευνητικές επαφές με την αντιπολίτευση. Το χειρίζεται, δηλαδή, κι εκείνη επικοινωνιακά, γνωρίζοντας ότι οι τελευταίες μετρήσεις, όπως αυτή της Metron Analysis για το Mega, δίνουν οριακή πλειοψηφία υπέρ του εμβολιασμού ανάμεσα στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.
Κατά πάσα πιθανότητα, όταν έρθει η ώρα, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί θα σπεύσουν να εμβολιαστούν με την μεγαλύτερη δυνατή ορατότητα, κάνοντας αυτό που πρέπει, μόνοι τους ή υπό την αιγίδα της Βουλής –κάποιοι, όπως ο Δημήτρης Κουτσούμπας και ο Γιάνης Βαρουφάκης, έχουν δηλώσει ήδη την πρόθεσή τους. Το αν θα δημιουργήσουν ένα κοινό μέτωπο απέναντι σε έναν ιό που σκοτώνει κάθε μέρα και περισσότερους είναι αμφίβολο. Από φόβο μηπως συγκριθούν ή ταυτιστούν, δεν ανταποκρίνονται στην κατάσταση που καλούνται να διαχειριστούν είτε ως κυβέρνηση, είτε ως αντιπολίτευση.
Αν δεν υπήρχε το παράδειγμα του Κλίντον, του Μπους και του Ομπάμα ίσως να μην το είχαμε αντιληφθεί. Με την οριακή και αμφιλεγόμενη εκλογή του Μπους, ο Κλίντον είδε το όνειρο για 16 χρόνια Δημοκρατικής επικράτησης (και εφαρμογής του οράματός του για την επόμενη μέρα της Αμερικής) να διαλύεται. Κι όμως, δεν έχει την παραμικρή σημασία αυτή την ώρα, που οι θάνατοι από κορονοϊό στις ΗΠΑ έχουν ξεπεράσει τις 250.000. Τα ονόματα Μπους και Κλίντον βρίσκονται στην ίδια λίστα –πράγμα που τιμάει μάλλον και τους δύο, διορθώνοντας κάποια από τα λάθη που λεκιάζουν την υστεροφημία τους.
Ίσως η σύγκριση της πρωτοβουλίας τους με τις κινήσεις των έλλήνων πολιτικών αρχηγών να αδικεί τους δεύτερους. Ίσως, αν οι τρεις αμερικανοί πρόεδροι βρίσκονταν ακόμα στην ενεργό πολιτική ή αν δεν είχε προηγηθεί η τετραετία του Ντόναλντ Τραμπ, να μην έκαναν τέτοιες δηλώσεις με την ίδια ευκολία. Ίσως οι προθέσεις τους να έπρεπε να συγκριθούν με τη σιωπή των δικών μας πρώην, που δεν έχουν ποτέ αποφασίσει να συντονίσουν την δράση τους για οτιδήποτε: πώς θα ήταν άραγε αν ο Κώστας Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς δήλωναν ότι θα εμβολιαστούν μαζί, σε τηλεοπτική μετάδοση; Ένα είναι βέβαιο: υπάρχουν στιγμές που χαζεύεις έξω από το παράθυρο της χώρας σου, που κοιτάς τα παραδείγματα των άλλων και θες κάτι παρόμοιο να δεις και εδώ. Αυτή είναι μια από αυτές τις στιγμές.
Το τελευταίο διάστημα χάνονται διαρκώς ευκαιρίες που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν καθοριστικά τουλάχιστον μια γενιά νέων πολιτών, ώστε να μην χαθούν κι αυτοί στις αντιφάσεις και την λογική που βούλιαξαν οι προηγούμενες. Οι αντίπαλοι δεν είναι έχθροι, τα λάθη του ενός δεν είναι νίκες του άλλου, η επόμενη μέρα τους χρειάζεται όλους –έτσι είναι οι κανονικές δημοκρατίες. Και αν όλα αυτά έχουν χαθεί στον βωμό της ρεαλπολιτίκ, τότε κάτι δεν έχουμε καταλάβει σωστά. Συνηθίσαμε να είμαστε μικρούληδες. Στην ιστορία του κόσμου, στις μεγάλες νίκες και τις ήττες που τον διαμόρφωσαν, κάθε σημαντικό σημείο συνοδεύεται από μια στιγμή συμβολικής υπέρβασης. Από ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα πίσω. Κανείς από αυτούς που το επιχείρησε στο τέλος δεν βγήκε χαμένος.
Μας έχουν φάει τα αυτιά ότι αυτή η πανδημία είναι η «μάχη της γενιάς μας». Ας αρχίσουν λοιπον να της συμπεριφέρονται ως τέτοια, μπας και το πιστέψουμε.