Η περίπτωση του τύπου στο σχολείο της Θέρμης θα μπορούσε να θεωρηθεί γραφική —από αυτές που εφήμερα ερωτεύονται τα ελληνικά κανάλια, είτε πρόκειται για έναν που λέει κάτι ακατάληπτα μπροστά στην πύλη ενός Δημοτικού είτε για την Ελένη Λουκά ή τον Κάτμαν στην Πάνια. Ομως δεν είναι γραφική.
Και δεν είναι γραφική, όχι τόσο για την ουσία όσων «καταγγέλλει» ο συγκεκριμένος, αν και εδώ που τα λέμε, το ότι τη μία ημέρα άκουγες τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να λέει ότι τέτοια φαινόμενα δεν θα γίνουν ανεκτά και την επομένη έβλεπες ξανά τον ίδιο τύπο να διαφημίζει τις «απόψεις» του και να ανακοινώνει με άνεση και σε live μετάδοση πρόστιμα σε εκπαιδευτικούς, δείχνει κάποια ανησυχητικά πράγματα για την αποφασιστικότητα της ελληνικής Πολιτείας.
Το αληθινά σοκαριστικό, το απολύτως μη γραφικό, είναι ότι το παιδί του δεν πήγε σχολείο. Αυτό είναι κάτι που αβασάνιστα προσπερνάμε. Κακώς. Το παιδάκι δεν πήγε στο σχολείο του, δεν έκανε μάθημα, δεν έπαιξε με τους φίλους του, στερήθηκε ένα κομμάτι γνώσης και ένα άλλο κοινωνικοποίησης, επειδή ο πατέρας του αποφάσισε να μην εφαρμόσει μέτρα που ισχύουν για όλα τα παιδιά που πάνε σχολείο σε αυτή τη χώρα.
Απέκλεισε το παιδί του από τη σχολική διαδικασία —αυτός, όχι η διευθύντρια— αλλά αν αντιμετωπίζει κατηγορίες είναι για απειλή της λειτουργίας δημόσιας υπηρεσίας και έργω εξύβριση. Λογικά θα οριστεί και μια τακτική δικάσιμος και έτσι όπως λειτουργεί η Δικαιοσύνη, ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι να γίνει η δίκη.
Και το παιδί; Το παιδί που έχασε το σχολείο και ποιος ξέρει πόσα άλλα θα χάσει ακόμα;
Σε αυτή την υπόθεση —σωστότερα: και σε αυτή την υπόθεση— κανείς δεν σκέφτεται τα παιδιά. Τα παιδιά, όχι μόνο αυτό της Θέρμης, αλλά όλων αυτών των αρνητών, τα οποία ζουν εδώ και πολύ καιρό σε μια εκπαιδευτική γκρίζα ζώνη. Πέρυσι τέτοια εποχή ήταν εκείνοι που φώναζαν «κανένα παιδί με μάσκα στα σχολεία» και δεν τα έστελναν, τώρα είναι αυτοί που δεν θέλουν ούτε self test, ούτε μάσκα, μάλλον ούτε και εμβόλιο. Στο μεσοδιάστημα, ξέρει κανείς αν υπό αυτές τις συνθήκες στο σπίτι τα παιδιά αυτά πήγαν και για πόσο στο σχολείο, έστω τον λίγο καιρό που αυτά άνοιξαν;
Ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν ξέρει, ούτε και φαίνεται να θέλει να μάθει. Πριν από λίγες εβδομάδες, εδώ στο Protagon διαβάσαμε για έγγραφο που είχε στείλει τον περασμένο Μάιο η υφυπουργός Παιδείας Ζέττα Μακρή, με το οποίο ζητούσε από τις σχολικές μονάδες να μην προσμετρήσουν τις απουσίες «οι οποίες έχουν καταχωρισθεί ή θα καταχωρισθούν και δεν οφείλονται σε υπαιτιότητα των μαθητών/τριών, αλλά σε αντικειμενικούς λόγους ανωτέρας βίας»· ζητούσε με λίγα λόγια η υποχρεωτική εκπαίδευση να μην είναι και τόσο υποχρεωτική με μια αοριστολογία περί force majeure βαλκανικής ιδιαιτερότητας.
Ολο αυτό το διάστημα ακούγαμε για γονείς-αρνητές που τραμπούκιζαν εκπαιδευτικούς επειδή οι τελευταίοι, οι ταλαίπωροι, εφαρμόζοντας τους νόμους και τις κείμενες διατάξεις απέκλειαν ως όφειλαν τα παιδιά από το σχολείο και για παιδιά που τελικά μένανε μακριά από την τάξη. Ολο αυτό το διάστημα, όμως, έναν εισαγγελέα ανηλίκων να παρέμβει για να δει γιατί όλοι αυτοί οι μαθητές, εξαιτίας των εμμονών των γονιών τους, έμεναν εκτός τής διά ζώσης εκπαιδευτικής διαδικασίας, δεν ακούσαμε.
Ισως, βέβαια, να συνηθίσαμε το τέρας. Στη χώρα μας έμειναν για τόσο καιρό κλειστά τα σχολεία, που σε κανέναν δεν φαίνεται πια περίεργο να στερούνται παιδιά το μάθημα, έστω και εξαιτίας του παραλογισμού των κηδεμόνων τους. Ισως το αγαθό της εκπαίδευσης να εκφυλίστηκε τόσο που να πέρασε το σημείο καμπής, που το σχολείο να έχει ενδιαφέρον μόνο σαν πεδίο τσαμπουκάδων και μπουρδολογίας —επικίνδυνης ή μη δεν έχει σημασία, δεν είναι αυτή η αποστολή του σχολείου. Θα μου πείτε, εδώ ολόκληροι κυβερνητικοί παράγοντες μας έλεγαν ότι είναι «δώρο άδωρον» να ανοίξουν τα σχολεία για κάποιες ημέρες και προτιμούσαν να ανοίξουν τα νυχάδικα, σε μια-δυο μέρες απουσίας κάπου στη Θέρμη θα κολλήσουμε;
Ελα όμως που είναι ευθύνη του γονιού —του κάθε γονιού— να στέλνει το παιδί του στο σχολείο όπως ορίζει ο νόμος. Και σε αυτό το θέμα, ελαστικότητα μην και κατηγορηθεί η κυβέρνηση (ή η αντιπολίτευση) για διχασμό δεν χωράει. Ή μάλλον, δεν θα έπρεπε να χωράει…