Από την πρώτη στιγμή η διαχείριση της πανδημίας ήταν (και) πολιτικό ζήτημα. Πρωτόγνωρες συνθήκες απαιτούσαν ταχείες ενέργειες, από τις οποίες κρίνονταν πολλά.
Στην φάση εκείνη, όσο και αν όλα ήταν πρωτοφανή, οι αποφάσεις για οριζόντια απαγορευτικά μέτρα ήταν στην ουσία εύκολες. Όλα ίσχυαν για όλους και – κυρίως – όλοι ή έστω οι περισσότεροι φοβούνταν και συμμορφώνονταν.
Οσο η πανδημία εξελισσόταν και τα μέτρα χαλάρωναν, προτού επιβληθούν ξανά, είδαμε και ακούσαμε πολλά και διάφορα. Και αναδείχθηκε η σημασία της ατομικής ευθύνης. Εκεί ξεκίνησε η μεγάλη σπέκουλα. Η αντιπολίτευση και οι αυτόνομοι αντάρτες του Διαδικτύου, εφηύραν διάφορους εξυπνακισμούς και άρχισαν να επικρίνουν τη χαλάρωση των μέτρων, λέγοντας ότι η κυβέρνηση πέταξε την καυτή πατάτα στους πολίτες. Όταν πάλι χρειαζόταν να επιβληθούν νέοι περιορισμοί, φώναζε και γι’ αυτό.
Τα πράγματα έγιναν πολύ πιο περίπλοκα με το εμβόλιο.
Ενώ ξεκίνησε καλά η διαδικασία, κάπου κόλλησε, για πολλούς και διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων και οι γνωστές επικοινωνιακές αστοχίες με το σκεύασμα της AstraZeneca.
Σε αυτή τη φάση φανερώθηκε η σκοτεινή και καταχθόνια μειοψηφία, η οποία εμφορούμενη από διάφορες αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις, υποκινούμενη και από πολιτικά κέντρα και αντιδρώντας σε κάθε τι επιστημονικό και τεκμηριωμένο, υπονόμευσε τους εμβολιασμούς.
Σήμερα παραμένει ανεμβολίαστο λίγο παραπάνω από το 40% του πληθυσμού. Και ήλθε η ώρα εξ αιτίας αυτού του 40% να ληφθούν μέτρα περιοριστικά, όπως αυτά που ανακοινώθηκαν την Τρίτη και θα εφαρμοστούν από τον Σεπτέμβριο. Δεν αντιλαμβάνονται όσοι τώρα αντιδρούν ότι αυτό γίνεται κατά βάση για τη δική τους προστασία, αλλά φυσικά και με στόχο κάποιοι να καταλάβουν ότι δίχως εμβόλιο η ζωή τους θα είναι σημαντικά δυσκολότερη.
Εδώ ξεκινά το νέο τροπάρι των αντιδραστικών σκοταδιστών. «Απέτυχε η κυβέρνηση να πείσει τους πολίτες και γι’ αυτό καταφεύγει σε μέτρα», «πώς θα ελεγχθούν και πώς θα εφαρμοστούν αυτά;» και όλα τα υπόλοιπα, τα γνωστά.
Πίσω από τη λογική αυτή κρύβονται τα φαντάσματα των «πατερούληδων» και των «μεγάλων τιμονιέρηδων», που αποφασίζουν επειδή ξέρουν ποιο είναι το καλό του «λαού».
Οταν μία κυβέρνηση σου παρέχει εμβόλια, δυνατότητα γρήγορου εμβολιασμού, όπου, όποτε και όπως το επιθυμείς, με όποιο εμβόλιο επιθυμείς και όλα αυτά δωρεάν, τι άλλο θέλεις για κατανοήσεις ότι η δική σου απόφαση και η στάθμιση της με την ευθύνη έναντι του εαυτού σου και των υπολοίπων, είναι αυτή που έχει καθοριστική σημασία; Η δουλειά της κάθε (δημοκρατικής) κυβέρνησης κάπου εκεί εξαντλείται.
Στη φάση αυτή, και καθώς φαίνεται ότι δύσκολα θα υπάρξουν ευχάριστες ανατροπές στους εμβολιασμούς, η ατομική ευθύνη είναι αυτή που έχει την περισσότερη σημασία από ποτέ.
Ο φανατισμός των αντιεμβολιαστών και η επιθετικότητά τους ενδέχεται όμως και να διαμορφώσουν μία συνθήκη η οποία θα έχει και πολιτικές πτυχές.
Μπορεί κάποιοι ονειρεύονται ένα νέο «ή εμείς ή αυτοί».
Το θέμα όμως εδώ είναι ότι κερδίζει μόνο όποιος δεν αρρωστήσει. Οι υπόλοιποι θα παρακαλούν να βρεθεί ΜΕΘ και οι «δικοί» τους θα φωνάζουν επειδή δεν θα υπάρχει.