Τα «μαργαριτάρια» του Πρωθυπουργού είναι μοναδικά. Είναι ανεκτίμητα. Προσφέρουν ενδείξεις για τον τρόπο που σκέφτεται, για τα όσα γνωρίζει, κυρίως για εκείνα που δεν γνωρίζει και προ παντός για την ιδιοσυγκρασία του.
Δεν είναι τόσο μπανάλ και ξενέρωτα όσο τα σαρδάμ του Σημίτη με τα μακέτα, ή σαν εκείνα τα επικά του Παπανδρέου με τις κάλτσες που ήταν στην πραγματικότητα κάλπες…
Τα μαργαριτάρια του Τσίπρα είναι μεγαλοπρεπή και φανταχτερά. Σε καθηλώνουν και σε κάνουν να αναρωτιέσαι «είναι δυνατόν;». Βλέπεις ότι, κι όμως, είναι.
Και έπειτα ακολουθεί κάτι χειρότερο, κάτι ακόμη πιο εξωφρενικό.
Ποιος θα φανταζόταν ότι μέσα λίγες μόλις ημέρες θα άκουγε από το στόμα ενός Πρωθυπουργού άγνωστες λέξεις και σύνθετες έννοιες, όπως:
–η «τυμβοθηρία»
–ή ότι «είμαστε διάτρητοι, να έλθουν να δουν τους λογαριασμούς μας…»
–ή ότι δεν γεννήθηκε με την δαμόκλειο σπάθη να γίνει Πρωθυπουργός, μία φράση που μπέρδεψε τα πράγματα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και έβαλε σε σκέψη τα εκατομμύρια των τηλεθεατών που παρακολούθησαν την συνέντευξη του Πρωθυπουργού στον ΑΝΤ1 κάνοντας την «Αυγή» να πανηγυρίζει. Τι να σήμαινε αυτό; Τι μπορεί να ήθελε να πει;…
Αυτό που προξενεί μεγαλύτερη εντύπωση από όλα είναι ότι κ. Τσίπρας εκστομίζει τέτοια λεκτικά ατοπήματα χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό. Αυτό που κάνει τα αυτιά πολλών να πονάνε, για εκείνον δεν έχει κάτι το προβληματικό.
Εξ ου και δεν αισθάνεται την ανάγκη, ούτε και μπαίνει στον κόπο να διορθώσει, ας πούμε την «τυμβοθηρία».
Υπάρχει βέβαια και ένα άλλης φύσεως σοβαρό ζήτημα. Πολλά από αυτά τα εξωφρενικά που λέει ο Πρωθυπουργός δεν ακούγονται εξωφρενικά σε μία μερίδα πολιτών. Δεν έχουν σημασία τα λάθη και στο κάτω κάτω, «οι απλοί άνθρωποι δεν δίνουν σημασία σε τέτοιες ελιτίστικες λεπτομέρειες». Θα μπορούσε κάποιος να ακούσει και κάτι τέτοιο.
Ομως δεν αλλάζει η πραγματικότητα. Το λάθος είναι λάθος, η επιμονή σε αυτό δείχνει κάποια υστέρηση, η αμορφωσιά δεν κρύβεται.
Θα μπορούσε κάποιος και να απορήσει γιατί αφού υπάρχει κάποιο έλλειμμα, δεν καταφεύγουν ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του σε απλές και ασφαλείς μεθόδους. Απλά λόγια, σύντομες προτάσεις, χωρίς φιοριτούρες και αγωνία να επιδείξουν κάτι που δεν υπάρχει.
Η απάντηση είναι μάλλον απλή: οι συνεργάτες που έχει επιλέξει ο Πρωθυπουργός είναι χειρότεροι και όχι καλύτεροι από εκείνον και, κυρίως: ο ηγέτης μπορεί να πει τα πάντα, να κατορθώσει το ακατόρθωτο, να γοητεύσει τους πάντες, να χωρίσει την θάλασσα στα δύο και να οδηγήσει τον λαό στην γη της Επαγγελίας.
Το ότι είναι «διάτρητος» είναι απλώς μία ασήμαντη λεπτομέρεια…