Η πολιτική ένδεια, αν όχι η κατάντια της χώρα, φαίνεται – μεταξύ πολλών άλλων δυστυχώς- από το ότι η ζωή του τόπου περιστρέφεται γύρω από τους ΑΝΕΛ.
Οι εξελίξεις προκαλούνται με βάση τη στάση και τις επόμενες κινήσεις τους. Ο κ. Πάνος Καμμένος γίνεται ρυθμιστής της σταθερότητας και καταλύτης στην πορεία της Ελλάδας, με αυτό το 0.64% πάνω από το εκλογικό όριο του 3% που έλαβε στις τελευταίες εκλογές.
Φυσικά το ζήτημα δεν είναι ποσοτικό. Είναι προφανώς και αποκλειστικά ποιοτικό.
Οι διαδικτυακές και έγχαρτες σελίδες γεμίζουν τις τελευταίες ώρες με τις γνώριμες ρητορικές του εξάρσεις. Με λέξεις που αθροίζονται φορτισμένες από το τίποτα. Τweets που σκάβουν διαρκώς πιο βαθιά στα υπόγεια της αισθητικής. Ένα δραματοποιημένο, όσο και καλά σχεδιασμένο πολιτικό διαζύγιο που εμφορείται από ίδιες επιθυμίες, ανάγκες, επιδιώξεις και στοχεύσεις με τον γάμο του 2015.
Όσο κι αν σήμερα οι δύο – προς το παρόν – κυβερνητικοί εταίροι επιδίδονται σε μια μάχη διαρροών και υπαινιγμών ο ένας έναντι του άλλου (Κύριος οίδε τι θα ακολουθήσει αργότερα). Όσο κι αν επιδιώκουν να αναδείξουν τις διαφορές τους. Όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι τον γάμο τον υπαγόρευσε η εθνική ανάγκη και όχι οι κοινώς ιδιοτελείς τους επιδιώξεις, δεν πείθουν.
Η επικοινωνιακή διαχείριση των επομένων ημερών θα στοχεύσει στο να σώσει η κάθε πλευρά «οτιδήποτε, αν σώζεται». Μόνο που δεν σώζονται ούτε τα προσχήματα πλέον.
Η κοινή τους πορεία έχει αποκαλύψει τα κοινά τους σημεία: Έντονα, όσο και το σφιχταγκάλιασμα στην εξέδρα της νίκης της 20ης Σεπτεμβρίου 2015, στην πλατεία Κλαυθμώνος. Απροκάλυπτα όσο και τα χειροκροτήματα των συνέδρων του ΣΥΡΙΖΑ στην προσφώνηση «συντρόφισσες και σύντροφοι» από τον κ. Καμμένο στο συνέδριο του 2016.
Τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ενώνει ένα πυρηνικά κοινό, αξιακό υπόβαθρο, όσο κι αν τους χωρίζει το ιδεολογικό φαίνεσθαι. Διότι αν κάτι έχει αποδειχθεί από τη διακυβέρνηση του λαϊκισμού είναι ότι οι διακηρυγμένες ιδέες, οι προτασσόμενες πολιτικές, οι δημόσιες τοποθετήσεις δεν είναι παρά ιδεολογικές προφάσεις του αυτοσκοπού, δηλαδή της εξουσίας. Εκεί ακριβώς που δοκιμάστηκαν τα λεπτά όρια μεταξύ της αυταπάτης και της εξαπάτησης.
Κι αν δεν ήταν στον ορίζοντα οι επικείμενες εκλογές, που φαίνεται δημοσκοπικά να συνθλίβουν τους ΑΝΕΛ , η εξέλιξη θα ήταν διαφορετική.
Η κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών είναι το απώτατο σημείο που επιτρέπει στον πρόεδρο του κόμματος, οποιονδήποτε ελιγμό είναι δυνατόν να διατηρήσει έστω και μια ελάχιστη ελπίδα πολιτικής επιβίωσής του. Και γι αυτή την ελπίδα το επόμενο διάστημα θα γίνουμε, δυστυχώς, μάρτυρες ενός ανόσιου πολιτικού θεάτρου, που ξεκίνησε ως κωμειδύλλιο για τους πρωταγωνιστές του και κατέληξε σε ιλαροτραγωδία για τη χώρα.