Το παλικάρι ήταν ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο σε εμβρυακή στάση και αγωνιζόταν να χώσει το κεφάλι του μέσα στο σώμα του να το διαφυλάξει ως πολύτιμο του ενώ από πάνω του ολόρθα αγόρια, συμμορία αγοριών, τον κλωτσούσαν με μανία φρίκης, αδιανόητη μανία λες και τα πόδια τους ήταν μηχανικά ρομποτικά κατασκευασμένα μόνο να κλωτσάνε μέχρι τελικής πτώσης ανθρώπους σαν να είναι τσουβάλια, χωρίς τελεία δράσης, ήτοι μέχρι θανάτου! Είναι οι στιγμές που μένεις μάρμαρο, αρνείσαι ότι αυτό που βλέπεις είναι αλήθεια αλλά είναι αλήθεια. Θεέ μου! Ανήλικα παιδιά. Πάμε καλά;
Οι σκηνές που είδαμε στις οθόνες μας ήταν τραβηγμένες από δικό τους χέρι. Ήταν για να καμαρώνουν την πράξη τους. Να μεγεθύνουν τα πέη τους. Η αστυνομία τούς συνέλαβε. Οι «κωλόμπατσοι» όπως σίγουρα θα τους αποκαλούσαν. Τους είδαμε με χειροπέδες… Τα γνωστά… Αυτά τα τέρατα-ανδράκια αίφνης μεταμορφώνονται σε σκυλάκια με ουρά ανάμεσα στα σκέλια, επικαλούνται μανούλες για βοήθεια και αφαίμαξη, πατεράδες από κάπου που λένε «είναι καλό παιδί, έμπλεξε», οικογενειακά περιβάλλοντα προβληματικά που έχουν γαλουχήσει βία πριν τη βία, εξαθλιώσεις κάθε είδους, δικηγόροι ψάχνονται «σώστε το παιδί! Είναι καλό παιδί, έμπλεξε», ευρώ που υπάρχουν και δεν υπάρχουν πάντως εξαντλούνται, τηλεοπτικά στήνονται, το κοινό κάνει «τς, τς, τσ».
Ξέρετε ποιος λείπει απ΄όλα αυτά; Το θύμα. Νομίζουμε ότι όλα αυτομάτως τελειώνουν μόλις συλληφθούν οι θύτες. Δανειζόμαστε την ασφάλεια ενός εικονικού «τους έπιασαν!», άρα όλα εντάξει για το θύμα.
Μα, ο μεγαλύτερος, ο χειρότερος, ο αστείρευτος φόβος ξεκινάει εκεί που τελειώνει ο πρώτος φόβος. Κατά τη διάρκεια της όποιας βίας είσαι ρομπότ ενστίκτου, δεν έχεις λειτουργιά σκέψης παρά μόνο για να σωθείς, να σώσεις τη ζωή σου. Μετά… Μετά έρχεται το μυαλό και σε βασανίζει αενάως. Τα φαντάσματα του φόβου σου είναι δραματικότερα του φόβου σου. Σε κάθε βήμα σου νομίζεις ότι θα τους βρεις μπροστά σου. Η ζωή σου έχει σφραγιστεί για πάντα. Είσαι σακάτης άνθρωπος φόβου διαρκείας.
Έχεις την ανάγκη να είναι πάντα κάποιος δίπλα σου σε κάθε σου βήμα, μακάρι και δυο και τρεις, να είναι φρουροί σου, να κοιμάσαι με φύλακα έξω από την πόρτα σου που να έχει πρώτα ελέγξει όλο σου το δωμάτιο… Δεν παραλογίζομαι, απλώς περιγράφω μια ψυχή ενώ φοβάται. Οι συμμορίες είναι ένα νέο δράμα. Που δεν είναι «νέο» γιατί για να ανθίσει το ποτίσαμε καιρό. Όλα τα ποτίζαμε καιρό. Χαϊδολογήσαμε πολλά δράματα με αυτόν τον τρόπο και οι πολιτικοί σπεκουλάρισαν χοντρά. (Για την ιστορία το ΚΙΝΑΛ, κατά τα γνωστά, ψήφισε «παρών» στις αλλαγές του νέου Ποινικού Κώδικα πλην Λοδέρδου). Αποδεχτήκαμε τελειωμένες ψυχές (γιατί και ο θύτης μια τέτοια είναι) να λαμβάνουν το χειρότερο που θα μπορούσαν να λαμβάνουν, την ατιμωρησία. Χειριστικά άτομα έλαβαν όλα τα εργαλεία στα χέρια για να χειρίζονται ολόκληρη την κοινωνία. Αγνοήσαμε τα θύματα.
Αν έπρεπε αυτόματα να δράσουμε για το πιο μεγάλο «κακό» των κακών, θα έλεγα ότι το bullying και αυτές οι συμμορίες είναι το πεδίο μας. Να δράσουμε με μεθοδικότητα και με αφοσίωση συνεχή στον σκοπό μας. Ας παραδώσουν από έναν φρουρό ο καθένας τους, έναν απ΄όλους αυτούς που ποτέ δεν μάθαμε ποιους φρουρούν, και ας τους ρίξουμε κατά πάνω στις συμμορίες ανηλίκων.
Ας στήσουμε ένα κέντρο καταγγελιών μόνο γι΄αυτό. Χθες ήταν εκείνο το παλικάρι. Σήμερα μπορεί να είναι το δικό μου, το δικό σου παιδί. Αυτά που παρακολουθούμε στις οθόνες είναι εδώ. Ακριβώς εδώ. Κι εμείς κάνουμε σαματά για ένα κόκκινο καπέλο που ήθελε «να κάνει το κομμάτι της». Το κόκκινο, κατακόκκινο είναι άλλο!