Η ευρεία νίκη της Νέας Δημοκρατίας και η σύνθεση της νέας εξακομματικής Βουλής ενέχουν ευρήματα ενδιαφέροντα, καθοριστικά για το εγχώριο πολιτικό σκηνικό – αν μη τι άλλο στην παρούσα φάση.
Ο έλληνας ψηφοφόρος, σε κάθε περίπτωση αυτός που αποφασίζει να φθάσει ως την κάλπη, δείχνει να κινείται με ευελιξία, χωρίς παρωπίδες και ιδεοληψίες, χωρίς αγκυλώσεις και εμμονές σε στερεότυπα. Είναι ο ίδιος – θυμηθείτε – που ψήφισε το 2015 τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Πάνο Καμμένο, τον Βασίλη Λεβέντη και τον Νίκο Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής, χωρίς να διστάσει να τους εξαφανίσει πολιτικά – κοινοβουλευτικά, με τη νωπή εκλογική του συμπεριφορά – στην περίπτωση του Ποταμιού από τις ευρωεκλογές ακόμη. Είναι ο ίδιος που θέλει τον Βαρουφάκη αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης, και τον Βελόπουλο στις παρυφές του αντισυστημισμού.
Προφανώς, ο κόσμος έχει κουραστεί. Και δεν δέχεται να κουβαλάει βαρίδια του παρελθόντος, κομματικά, ιδεολογικά, ενίοτε και βαρίδια πολιτικής ταυτότητας. Το «απεταξάμην» του έρχεται πια μόλις σε μια τετραετία. Δοκιμάζει και απορρίπτει, πριμοδοτεί και κατακρημνίζει, δρα απενοχοποιημένα, χωρίς να «τσιμπάει» σε συνθήματα και απειλές, χωρίς καν να υπακούει στις κατευθυντήριες των social media και των τρολ. Μετακινείται, επιδεικνύοντας το πιο ισχυρό του όπλο, την πολιτική του κρίση – ασχέτως ασφαλώς του ποια είναι αυτή από ποιοτικής πλευράς. Μιλάμε για αυτοπραγμάτωση πάνω από την κάλπη…
Το 39,85% της Νέας Δημοκρατίας έρχεται να υποδηλώσει εμμέσως πλην σαφώς απενοχοποίηση και απέναντι σε θέματα-ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Και ίσως δεν υπάρχει καλύτερη σημειολογία σε αυτές τις εκλογές από την αρπαγή της κάλπης στο Δημοτικό σχολείο της οδού Κωλέττη, στην καρδιά των Εξαρχείων και την απόπειρα λαμπόγυαλου σε διπλανό εκλογικό κέντρο, της οδού Αραχώβης.
Με το πρόκριμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο κόσμος προκρίνει και μια σειρά θέσεων-κινήσεων οι οποίες αναμένεται όχι μόνο να δώσουν στίγμα στη διακυβέρνησή του, αλλά και να επιφέρουν αλλαγές που θα αλλάξουν τον πολιτικό-κοινωνικό χάρτη της χώρας, και δη της Αθήνας. Ποιος φαντάζεται την πόλη χωρίς το άβατο των Εξαρχείων; Ο «Κυριάκος». Ποιος έχει πει στα «παιδιά» ως εδώ, μιλώντας ευθέως για διασυνδέσεις για ποινικούς; Ο Μητσοτάκης. Και ποιος έχει διαμηνύσει στα «γκρουπούσκουλα»-«μικρές ομάδες που εμποδίζουν την πλειοψηφία», ότι από τις 8 Ιουλίου «τελειώνει η ανοχή»; Ο ίδιος, αυτοπροσώπως.
Είναι βασική θέση της Νέας Δημοκρατίας, «αδιαπραγμάτευτη δέσμευση» του προέδρου της, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, με τον πρώτο κιόλας νόμο. Ο κόσμος δεν ψηφίζει μπάχαλο στο όνομα της ελευθερίας. Και επιτρέπει λύσεις που ήταν δύσκολο να διανοηθεί κανείς πριν από χρόνια, λύσεις που του υπόσχονται ότι μπορούν να αποτρέψουν τη μετεξέλιξη της χώρας σε μπανανία. Υποβιβάζει αλλοτινά κεφάλαια-τοτέμ της πολιτικής ζωής, προς όφελος του μέλλοντός της.
Το εκλογικό κοινό που έδωσε αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία βάζει πήχη και στο πεδίο της Δικαιοσύνης, της Ασφάλειας, της Ανάπτυξης της χώρας. Το παρ’ ολίγον 40% του νικητή είναι εκλογικό διαβατήριο για μεγάλες αλλαγές· για δικαστικές ηγεσίες που να μην υποσκάπτουν το κύρος του θεσμού, μέτρα που να μην επιτείνουν την αίσθηση ανομίας, κινήσεις που να απεγκλωβίζουν το σχέδιο για το Ελληνικό, και τα συναφή του.
Κοινώς, η ατζέντα μοιάζει να μην έχει αστερίσκους. Τουλάχιστον ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, οπότε ο ψηφοφόρος θα καθαρίσει αυτούς που στάθηκαν «λίγοι», διαψεύδοντας τις προσδοκίες του. Ραντεβού το 2023 (το αργότερο). Και μέχρι τότε, «vox populi, vox dei». Φωνή λαού, φωνή Θεού.