Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να στηρίζει κανείς τον Γουίλ Σμιθ. Μπορεί να έχει κάνει και ο ίδιος κάτι ανάλογο, να έχει ρίξει χαστούκια πάνω στα νεύρα του, να έχει εκτονωθεί με τα χέρια του όταν του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, να έχει σπρωχτεί πάνω στον καβγά. Αλλο ενδεχόμενο είναι να έχει υπάρξει ο ίδιος θύμα βιαιοπραγίας, από τον πατέρα του, τους συμμαθητές ή τα παιδιά της γειτονιάς, και να έχει ταυτιστεί με τον επιτιθέμενο, να θέλει να δηλαδή να βρεθεί στη θέση του και να πάρει μια συμβολική ρεβάνς. Υπάρχει και η εξήγηση ότι ίσως επί της αρχής γοητεύεται από τον αυταρχισμό, την επίδειξη πυγμής και τον τραμπουκισμό. Στην τελευταία περίπτωση, όταν μιλά για τον πόλεμο στην Ουκρανία, πιθανότατα θα θυμάται τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και θα έχει κάτι να πει και για το τάγμα Αζόφ.
Υπάρχει, βέβαια, κι άλλη μια κατηγορία που γοητεύεται από το χαστούκι στα Οσκαρ. Είναι αυτοί που το θεωρούν δείγμα «ανδρείας» (ίσως γιατί έχουν οι ίδιοι ένα βιωματικό πρόβλημα κατανόησης του τι πραγματικά σημαίνει «ανδρεία»), θεωρώντας ότι ο πραγματικός ο άντρας δεν αφήνει αναπάντητη –με χαστούκι, πάντα, εννοείται– μια προσβολή προς τη γυναίκα που συνοδεύει. Δεν συζητούν το ενδεχόμενο να απαντήσει στην προσβολή με άλλο τρόπο –εκτός από χειροδικία – γιατί προφανώς τότε θα έχει χαθεί η «ανδρεία». Και δεν τους περνάει κι από το μυαλό ότι μπορεί, αντί του Γουίλ Σμιθ, να σηκωθεί και να δώσει το χαστούκι η δικαίως προσβληθείσα σύζυγος του. Αλλά τότε, πάλι, δεν θα υπήρχε «ανδρεία», αλλά πιθανώς… «υστερία»!
Για να συνεννοηθούμε: Ο Γουίλ Σμιθ διέπραξε ποινικό αδίκημα. Οποιοσδήποτε σέβεται τον νομικό πολιτισμό, στέκεται απέναντι. Η συζήτηση «υπέρ ή κατά» είναι επί της αρχής απαράδεκτη. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος που να μπορεί να δικαιολογήσει οποιαδήποτε βιαιοπραγία. Διαφορετικά θα αρχίσουμε να συζητάμε αν πρέπει να ισχύει η θανατική ποινή για τους παιδόφιλους ή να απομακρυνθούμε από τον Διαφωτισμό, πλησιάζοντας την Τουρκία.
Το γεγονός ότι γίνεται τόσος θόρυβος γύρω από αυτό το επεισόδιο και εκδηλώνονται τόσοι υποστηρικτές του αμερικανού ηθοποιού, πρέπει να μας προβληματίσει. Συζητάμε στα σοβαρά για την ηθική της αυτοδικίας; Δικαιολογούμε τη χειροδικία, όταν επιλέγεται ως απάντηση σε προσβολή συντρόφου; Πιστεύουμε ότι υπάρχει καλή και κακή βία; Κανονικοποιούμε τις σφαλιάρες; Συμφιλιωνόμαστε με τις σφαλιάρες, αρκεί να νιώσαμε προσβεβλημένοι;
Ο Γουίλ Σμιθ ζήτησε συγγνώμη εκ των υστέρων και δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Το βρίσκουν άραγε αρκετά «ανδρείο» αυτό οι υποστηρικτές του; Μακάρι η συγγνώμη να μην ειπώθηκε επειδή έτσι τον συμβούλεψαν οι δικηγόροι του ή ο ατζέντης του, αλλά επειδή ντράπηκε. Ή, επειδή κατάλαβε ο ίδιος ότι δεν ενήργησε ως ανδρείος, αλλά ως σταρ που κάνει ό,τι θέλει γιατί ξέρει ότι δεν θα έχει κανένα κόστος. Θα είναι πράγματι διδακτικό αν το κόστος είναι η αφαίρεση του Οσκαρ. Οχι τόσο για να τιμωρηθεί ο ίδιος, όσο για να πάρουν ένα μάθημα οι πιθανοί μιμητές του.