Πασχαλινά αυγά διακοσμημένα από τους Deux Hommes διαθέτει στο κατάστημά του ο Στέλιος Παρλιάρος. Ιδιαίτερη πέραση έχουν και τα πασχαλινά αυγά angry birds, σε άλλα ζαχαροπλαστεία. Στο Διαδίκτυο δημοσιεύονται συνταγές για μπανόφι με πασχαλινά κουλουράκια. Στα παραδοσιακά τσουρέκια προσθέτουμε κράνμπερις. Φίλοι που εδώ και χρόνια δηλώνουν άθεοι κάνουν νηστεία όχι επειδή ξαφνικά πίστεψαν, αλλά για αποτοξίνωση. Οι βαφτιστήρες ζητάνε λαμπάδα «Μπάρμπι και το σκυλάκι της», «Μπάρμπι περιπέτεια με δελφίνι», ή «Πλατσουλίνια γοργόνες». Για τα αγόρια υπάρχει λαμπάδα Messi, με συλλεκτική φιγούρα του διάσημου ποδοσφαιριστή. Μέσα σε όλα αυτά δικαίως κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί ποιο είναι το νόημα του Πάσχα, ή πόσο… Πάσχα μπορεί να είναι το Πάσχα της νέας εποχής.
Την απάντηση δίνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο ο Πέτρος Γαϊτάνος, ένας άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια έχει συνδέσει το όνομά του με το Πάσχα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, με πολύ σχηματικό ομολογουμένως τρόπο. Ετσι όπως αυτοσαρκάζεται διαφημίζοντας τις λαμπάδες του Jumbo, ο καλλιτέχνης που έχει θεμελιώσει καριέρα πάνω στη θρησκευτική κατάνυξη, που είχε λοιδωρηθεί δια του συνθήματος «Οχι άλλος Γαϊτάνος» όταν κάθε Πάσχα επέστρεφε με το Τροπάριο της Κασσιανής, μοιάζει να δίνει το έναυσμα για ένα τεράστιο πασχαλιάτικο πάρτι. Για ένα πάρτι που όσο και αν μια δόση κατάνυξης την έχει, έχει κυρίως χαβαλέ.
Τι σόι Πάσχα είναι αυτό; Πιθανώς ένα Πάσχα που δεν έχει τον Θεό του. Μία γιορτή που έχει μεταλλαχθεί περισσότερο από κάθε άλλη γιορτή της Ορθόδοξης παράδοσης. Θυμάμαι τον θεολόγο που όταν ήμασταν μαθητές μάς έλεγε πως κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν πρέπει να είμαστε χαρούμενοι (που ήμασταν, αφού δεν είχαμε σχολείο) γιατί υπέφερε ο Χριστούλης.
Ανάμεσα στη συντηρητική και μίζερη, τολμώ να πω, προσέγγισή του και στη δική μας… μεταμοντέρνα προσέγγιση όπου όλα ξεκινούν και καταλήγουν στο πόσους τόνους αρνί και πόσα λίτρα κρασί θα καταναλώσουμε στο κυριακάτικο εορταστικό τραπέζι, υπάρχει και το τρυφερό Πάσχα της επιστροφής στις αγαπημένες ιδιαίτερες πατρίδες και του ανταμώματος με ανθρώπους που αγαπάμε αλλά δεν βλέπουμε συχνά. Υπάρχει το θριαμβευτικό-παγανιστικό Πάσχα του ξυπνήματος της Ανοιξης. Υπάρχει το ποιητικό Πάσχα των υπέροχων ύμνων που ακούγονται στις εκκλησίες. Ολες αυτές οι πλευρές της γιορτής χάνονται. Το Πάσχα της αγάπης, η γιορτή των λεπτών αποχρώσεων, αυτό το καλειδοσκόπιο συναισθημάτων που με ένα παράξενο τρόπο χάριζε μικρές δόσεις γλυκόπικρης ανάτασης και παρηγοριάς σε όλους, πιστούς και μη, έχει μετατραπεί σε μια ακόμα αργία όπως όλες οι άλλες. Είναι να το λυπάσαι, γιατί κάποτε είχε άλλες ποιότητες.
Και έρχεται τώρα και ο Γαϊτάνος για να το κάνει ακόμα πιο αξιολύπητο έτσι όπως το αποδομεί και το ειρωνεύεται. Ή μάλλον έτσι όπως δια της ειρωνείας που χαρακτηρίζει τις ευφυώς ευτελείς διαφημίσεις του Jumbo, κλείνει εκδικητικά το μάτι σε όλους εκείνους που τα προηγούμενα Πάσχα τον κορόιδευαν για την εξεζητημένη κατάνυξή του. Το φετινό Πάσχα είναι το πρώτο χωρίς κατανυκτικό Γαϊτάνο, ή μάλλον με έναν Γαϊτάνο-εμπρηστή που χρησιμοποιεί τη λαμπάδα του νονού για να βάλει φωτιά στην προηγούμενη εικόνα του.
Και είχε προηγηθεί και το βιβλίο του Δημήτρη Αλικάκου «Λύτρωση» σύμφωνα με το οποίο το Αγιο Φως το ανάβουν με αναπτήρα. Τι είναι αλήθεια πιο σοκαριστικό; Η αποκάλυψη του Αλικάκου, ή η επιβεβαίωση (δια του σάλου που προκλήθηκε) πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως το Αγιο Φως ανάβει με θαύμα;
Φοβάμαι όμως πως άρχισα κι εγώ να κάνω αυτό που παρατηρώ, να αποδομώ με τη σειρά μου τη γιορτή (κολλητικό είναι;) και δεν το θέλω. Όμως, σε μια εποχή που αλέθονται όλα στο βωμό της ευκαιριακής εντύπωσης, έχουμε απολέσει την ικανότητά μας να διακρίνουμε την ουσία που άλλοτε κρυβόταν σε συνήθειες και εορτασμούς, μετατρέποντας τα άλλοτε μεγάλα και σημαντικά σε φαιδρά και ασήμαντα.