Τι έπιασε τον Μητσοτάκη και το υγειονομικό επιτελείο του; Φιρί φιρί το πάνε να κάνουν τον Γιουβάλ Χαράρι να πάρει πίσω τους επαίνους του για τις επιδόσεις της Ελλάδας στη μάχη κατά του κορονοϊού. Μη ξεχνάμε ότι λίγο καιρό πριν από τη συνέντευξη όπου μας απένειμε τα εύσημα, ο ισραηλινός ιστορικός είχε προειδοποιήσει (και αυτός) με μακρό άρθρο του στον Guardian για τους κινδύνους που εγκυμονεί για τη δημοκρατία η δυνατότητα μιας κυβέρνησης να παρατείνει και να επεκτείνει καταχρηστικά τα περιοριστικά μέτρα. Πού να φανταζόταν και τη συνεχή εξειδίκευσή τους, η οποία εισάγει τώρα και πρωτοφανείς διακρίσεις εις βάρος πολιτών.
Τι είναι αυτό το μέτρο που, όπως μας αναγγέλλουν επανειλημμένα, είναι στα σκαριά και θα παρατείνει τον υποχρεωτικό εγκλεισμό ειδικά για τους ηλικίας +65; Πόσο συνταγματικό είναι (για το πόσο δημοκρατικό ούτε συζήτηση) να απομονώνεται μια κατηγορία πολιτών και να της επιβάλλεται ειδική συμπεριφορά με ηλικιακά κριτήρια;
Προσέξτε, δεν μιλάμε για κάποια ομάδα ή κοινότητα όπου παρατηρήθηκε ιδιαίτερα υψηλή συχνότητα κρουσμάτων, άρα μπορεί να αποτελεί εστία υγειονομικού κινδύνου, αλλά για έναν ολόκληρο πληθυσμό για τον οποίο το μέτρο θα ισχύει οριζόντια και ανεξάρτητα από το επιδημιολογικό προφίλ του. Υποτίθεται ότι αυτό θα γίνεται για την προστασία του. Από πότε όμως ένα δημοκρατικό κράτος μπορεί να γίνει με το στανιό κηδεμόνας ενήλικων πολιτών του και να αποφασίζει για λογαριασμό τους τι είναι καλό γι’ αυτούς; Πολύ θα ήθελα να ακούσω τι έχει να πει πάνω σε αυτό ο φίλος μου ο Νίκος Αλιβιζάτος.
Και πώς άραγε θα εφαρμοσθεί το μέτρο; Θα πηγαίνουν αστυνομικοί στα καφέ, τα εστιατόρια, τις πλαζ, θα βλέπουν κάποιους ή κάποιες που τους φαίνονται «μεγαλούτσικοι», θα τους ζητούν ταυτότητα και αναλόγως θα τους κόβουν πρόστιμο, επειδή ξεπόρτισαν «χωρίς σοβαρό λόγο» αν και πρεσβύτες; Ή μήπως θα αναγκάσουν τους άνω των εξήντα πέντε να έχουν ραμμένο στο πέτο τους ένα κίτρινο αστέρι, για να αναγνωρίζονται εύκολα έξω;
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το μέτρο που ακούμε ότι μελετούν είναι ατόφιος ρατσισμός και όχι «κάποια μορφή ηλικιακού ρατσισμού», όπως το έθεσε ντροπαλά χθες ο κ. Γεραπετρίτης.
Χρησιμοποιεί ένα βιολογικό δεδομένο για να στερήσει (αναστείλει επ΄ αόριστον) από μια κατηγορία πολιτών δικαιώματα που θα μπορούν να απολαμβάνουν οι υπόλοιποι. Για να απαγορεύσει τις «άσκοπες εξόδους και επαφές» σε ανθρώπους που μπορεί να είναι υγιέστατοι, δραστήριοι και δημιουργικοί. Ή, από την άλλη, σε ανθρώπους που λίγες χαρές τούς έχουν μείνει στη ζωή πέρα από τα εγγόνια τους ή το να μπορούν να βλέπουν πότε πότε δυο-τρεις παλιούς φίλους. Οι ηλικιωμένοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη κοινωνικής επαφής από ό, τι οι νεότεροι, γιατί τους παραμονεύει το αίσθημα περιθωριοποίησης και αχρηστίας. Η παρατεταμένη, για πάμπολλους από αυτούς χωρίς ουσιαστικό λόγο καραντίνα είναι συνταγή ψυχικού μαρασμού και, πιθανώς, συντομότερης οδού προς τας αιωνίας μονάς. Αυτό θέλει η κυβέρνηση;
Μακάρι οι χθεσινές δηλώσεις του υπουργού Επικρατείας, αν και τις εμφάνισε μάλλον ως προσωπική εκτίμηση, να είναι σημάδι ότι άρχισαν να υπάρχουν δεύτερες σκέψεις στο κυβερνητικό επιτελείο, ίσως υπό το βάρος αντιδράσεων από πολλές πλευρές. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι εξετάζεται ή εξετάσθηκε ένα μέτρο όπως αυτό προκαλεί ανατριχίλα. Ούτε ο Οργουελ δεν θα μπορούσε να φαντασθεί τέτοια επινόηση του Μεγάλου Αδελφού!