Το να tweetάρουν δύο άνθρωποι ακατάληπτα κείμενα δεν τους κάνει απαραιτήτως ίδιους.
Ούτε το να είναι αντίστοιχα αυτάρεσκοι, σημαίνει ότι είναι όμοιοι, ακόμα κι αν μοιάζει σε κάποια σημεία η ισοπεδωτική – μανιχαϊστική πολιτική τους αντίληψή.
Σε κάθε περίπτωση, ένας έλληνας υπουργός κι ένας αμερικανός πρόεδρος δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη. Όπως και να το δούμε.
Αυτή είναι μια γενική διαπίστωση, που σίγουρα ο κ. Καμμένος δεν αισθάνεται ότι τον αφορά.
Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας βγήκε παραπονούμενος, όπως λέγαμε και στον στρατό, μέσω twitter φυσικά.
Ο λόγος ήταν ότι δεν ασκείται η ίδια κριτική στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών ο οποίος φόρεσε στρατιωτικό μπουφάν κατά την επίσκεψή του στο Ιράκ, όπως ασκήθηκε στον ίδιο που συνηθίζει να φορά στρατιωτική στολή κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις κλπ. Εγκάλεσε ειρωνικά τους πολιτικούς του αντιπάλους που δεν κατηγορούν τον Τραμπ όπως κατηγόρησαν εκείνον.
Δεν έχει νόημα να μπει κανείς στην ουσία του ζητήματος. Εξάλλου και στις ΗΠΑ υπάρχει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το αν μπορεί ή όχι ακόμα και ο Πρόεδρος να φορά στρατιωτική στολή.
Μεγαλύτερη σημασία έχει το σκεπτικό που οδήγησε τον έλληνα υπουργό να σκεφτεί και φυσικά να πει δημοσίως «αν μπορεί ο Τραμπ, γιατί όχι κι εγώ;».
Ο καθένας μπορεί να συγκρίνει, στο μυαλό του, τον εαυτό του με όποιον θέλει. Δεν πληρώνει φόρο. Αλλά η δημόσια σύγκριση ενός υπουργού με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, δεν προκαλεί μόνο μειδίαμα. Προκαλεί κι εύλογο προβληματισμό για το βάθος και το εύρος της αμετροέπειας. Βεβαίως αν λάβει κανείς υπόψιν τη δοξολογία για την επέτειο της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας, όλα τα υπόλοιπα ωχριούν στη συνέχεια.
Ομως το πιο ανησυχητικό είναι ότι την ώρα που η χώρα αναζητά μια «μεγάλη ιδέα» για να προχωρήσει στο αύριο,κάποιοι έχουν απλώς μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Και είναι τόσο περήφανοι γι αυτό που το διαφημίζουν. Εκεί είναι το πρόβλημα.