Πώς ενώνονται οι δρόμοι μας; Τους βρίσκω; Με βρίσκουν; Ποιες κλωστές «από το πουθενά»; Λες και οι άνθρωποι μυρίζονται σαν αδέσποτα. Λατρεύω τα αδέσποτα. Μπορεί να περάσουν χίλιοι δίπλα τους, στον έναν ξαφνικά γαβγίζουν, άλλον ακολουθούν, έτσι, στα κουφά. Το ένστικτο, δηλαδή το μυαλό πίσω από το μυαλό!..
Πόσο το υποτιμήσαμε ανάγοντας το μυαλό σε μάγκα; Στεκόμουν απέναντί του σε κείνο το σπίτι στη Δραπετσώνα. Το είχε αστράψει. Μύριζε απορρυπαντικό και η σφουγγαρίστρα ήταν μόλις ακουμπισμένη. Μεγαλωμένος σε δύο ορφανοτροφεία. Το μόνο πολύτιμό του, από μια ζωή που ήταν και δεν ήταν δική του, ήταν μία και μόνο φωτογραφία του γάμου των γονιών του. Στο μαυρόασπρο μιας εικόνας ορκιζόταν ότι κάποτε θα κατάφερνε να γνωρίσει τον πατέρα. Στη μάνα ποτέ δεν αναφέρθηκε. Το μόνο στοιχείο που είχε, ότι ζούσε στον Καναδά.
Αποφοίτησε σχολείο, σπούδασε και με τις λιγοστές οικονομίες του έφτασε Καναδά. Η «Ιθάκη» του. Τον συνάντησε, μα ήταν σαν να μην τον συνάντησε. Πάντα θα απορώ πώς άνθρωποι με ακυρωμένα ένα σωρό ζωτικά όργανα, όπως η καρδιά, αξιώνονται τεκνοποίηση; Εζησε στον Καναδά 17 χρόνια – 17 χρόνια περίμενε να ξεδιψάσει «πατέρα», κι ας μην μου το έθεσε έτσι. Συνήθισε στη δίψα. Ξεκίνησε παράνομος να δουλεύει σε κουζίνα, έγινε μάγειρας, ανέβηκε σεφ. Μια ολόκληρη διαδρομή μόνος. Αφού δεν είχε κανέναν να τον καμαρώσει, καμάρωσε για τον εαυτό του.
Γύρισε στην Ελλάδα με όλες τις οικονομίες του. Ενας συνεταιρισμός με κάποιον επιτήδειο για ένα εστιατόριο που δήθεν είχε δουλειά, αλλά χρωστούσε και της Μιχαλούς. Τα λεφτά πέταξαν, μιας ζωής λεφτά κόπου. Παγκάκια. «Με ένα λάπτοπ στο χέρι». Και μετά; «Αυτό που με ένοιαζε ήταν να παραμένω καθαρός για να μην αποκοπώ από την κοινωνία». Και πού έμενε; «Το Κρατικό Νίκαιας ήταν σχεδόν άτυπο κέντρο αστέγων. Οποιος βέβαια προλάβαινε παγκάκι. Και χωνόμουν στα κρυφά και σε κάνα άδειο δωμάτιο για ντους και στην αυλή της κυρίας Μαρίας με το λάστιχο, πάγος το νερό, αλλά έμενα καθαρός».
Για πόσα χρόνια; Επτά. Το φαντάζεστε; Και μετά ήρθε η αρρώστια. Ενας καρκίνος. Παρέα με το λοκντάουν. Εμπαινε στο «Μεταξά» για χημειοθεραπεία και μετά έπιανε παγκάκι. Ελιωσε η αξιοπρέπειά του. Κερί… Αργά αργά. Τέρμα, τέλμα. «Κοιτάξτε να δείτε, δεν πάει άλλο! Στέρεψα. Πού είναι οι υπηρεσίες;»…
Πήρε 9 μήνες αυτή τη φορά. Μπήκε σε ένα σπίτι, αυτό της Δραπετσώνας, μέσω ενός προγράμματος για 18 μήνες. «Πώς ένιωσες όταν πήρες κλειδί σπιτιού στα χέρια;», «Το κοίταζα και σκεφτόμουν πώς θα το νοικοκυρέψω». Ακου, φίλε μου! Ο νοικοκύρης άνθρωπος που ρούφηξε το παγκάκι… «Πώς θα το νοικοκυρέψω». Μελετάω το βλέμμα του. Το σπίτι του. Την αγωνία του για την εξέλιξη του καρκίνου του. Και η συνεχής ερώτηση τρώει τα σωθικά του. Τι θα γίνει μετά; Οταν λήξει το πρόγραμμα;
Δεν είναι υγιής. Δεν έχει ικανότητα να εργαστεί. Τον μελετάω. «Σκέφτηκες ποτέ τον θάνατο; Την αυτοκτονία;». Με σημαδεύει, βέλη τα μάτια του «Εγώ; Εγώ;», στέκεται και μου βγάζει θυμό, φτύνει τσαντίλα, σαν να μην τον κατάλαβα καλά, και μου πετάει «Εγώ, εγώ, άνθρωπος των ορφανοτροφείων και να τα παρατήσω; Εγώ γεννήθηκα μαχητής». Χύνεται ντροπή και θαυμασμός από κάθε πόρο μου. Τον Κυριάκο τον συνάντησα για ένα διπλό επεισόδιο της εκπομπής μου «Κεραία».
Η ιστορία του απλώθηκε, μαζί με άλλων, του Μιχάλη Σαμόλη με το φορτηγό, του ποιητή Σπύρου Ποταμίτη… Ακου τι είπε ο ποιητής όταν τον ρώτησα «Τι σόι πράγμα είναι η ζωή;», «Σπείρε αγάπη κι ας μη θερίσεις, ίσα για να μοσχοβολάει ο τόπος. Αυτό είναι ζωή»… Ολα αυτά στο «Αστεγία και άστεγοι νέου τύπου». Μπορείτε να το παρακολουθήσετε στο ERTFLIX, μαζί με όλα τα επεισόδιά μας. (Μεγάλη υπόθεση το ERTFLIX). Αφορά αστέγους που προέκυψαν από τη μακρά οικονομική κρίση.
Τα μάτια του λες και κόλλησαν μέσα μου. Το έχω ξαναπεί, μέσα μου έχω πιο πολύ βλέμματα ανθρώπων παρά νερό. Γίνονται και πυξίδα μου στη ζωή. Οταν πάω να κιοτέψω, «Ωπ!», με σκουντάω. Μεγάλη Εβδομάδα. Των Παθών. Εχω συναντήσει πολλούς Χριστούς. Εκείνος είχε καβατζώσει μια Ανάσταση. Δεν είναι πάντα έτσι.