Οι τριαντάρηδες έτρεξαν μαζικά να εμβολιαστούν. Και μείναμε άναυδοι εμείς οι πενηντα-εξηντα-εβδομηντάρηδες, που επί καιρό τους είχαμε βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τους δεκαπεντα-εικοσιπεντάρηδες και τους χτυπούσαμε σαν το χταπόδι στον βράχο για τη συμπεριφορά τους. Κοιτάζαμε εμείς με σμιχτά φρύδια τους μικρούς και κοίταζαν αυτοί με μισό μάτι εμάς τους γέρους, έτσι πέρασε το περασμένο τρίμηνο των διαδηλώσεων και των κορονοπάτι.
Κι έβγαλαν αυτοί το συμπέρασμα ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει σε τούτη εδώ την κοινωνία και βγάλαμε εμείς το συμπέρασμα ότι μ’ αυτή την άφρονα νεολαία δεν υπάρχει σωσμός. Και φρίτταμε εμείς που κατουράνε το άγαλμα στην πλατεία Κυψέλης και έκλειναν αυτοί την τηλεόραση στις ειδήσεις μόλις έβλεπαν αγανακτισμένους ασπρομάλληδες να αναρωτιούνται «τι κάνει η αστυνομία;». Περάσαμε ένα τρίμηνο-τετράμηνο παράλληλων μονολόγων, σίγουροι αμφότεροι ότι επίκειται κοινωνικός πόλεμος, τις πρώτες εχθροπραξίες του οποίου ζούσαμε ως διαφημιστικό του μέλλοντός μας.
Τα ‘χαμε πάρει στο κρανίο και εμείς και αυτοί, τώρα πια είναι ολοφάνερο. Κουρασμένοι και μπαϊλντισμένοι άπαντες, ξεσπούσαμε ο ένας πάνω στον άλλον, η μια γενιά έσερνε τα εξ αμάξης στην απέναντι. Αυτοί ήθελαν να βγουν έξω, δεν άντεχαν άλλο την κλεισούρα. Μια ελάχιστη μειοψηφία τους το έκανε με διαδηλώσεις και ραντίζοντας το άγαλμα. Εμείς, πάλι, θέλαμε να τελειώσουμε πια με τον φόβο, κι ας μην είχαμε τόση διάθεση να ξεχυθούμε σε πάρκα και εστιατόρια. Μια μειοψηφία μας ήμασταν διατεθειμένοι ως και να φέρουμε τις αύρες για να πιτσιλάνε τους ντι-τζέι και να δέρνουν τους μπιροκαταναλωτές.
Και τα βάζαμε οι μεν με τους δε, θαρρώντας εμείς πως εκείνοι ήταν κοινωνικοί τρομοκράτες και εκείνοι πιστεύοντας ότι εμείς αποτελούμε τη σκληρότερη και συντηρητικότερη γενιά που πέρασε από δω. Άτιμο πράγμα η κούραση και η παρανόηση. Διότι με ένα λίγο χαλαρότερο Πάσχα, με τα μαγαζιά να απλώνουν τραπεζάκια έξω και τα αστεία SMS να στέλνονται στο ιστορικό χρονοντούλαπο, έφτιαξε ξάφνου ο κόσμος μέσα σε λίγες μέρες. Και βλέπουμε τώρα τους τριαντάρηδες που θεωρούσαμε μια γενιά χωρίς πυξίδα και υπευθυνότητα, να στέκονται καταχαρούμενοι στα εμβολιαστικά κέντρα για να ξαναπάρουν πίσω τη ζωή τους.
Μένουμε έκπληκτοι με την υπευθυνότητά τους και λέμε «μπράβο στα παιδιά». Αυτά, πάλι, δεν μας λένε τίποτα, μιλάνε μεταξύ τους για το μέλλον τους, που τώρα τους φαίνεται καθαρότερο. «Πάντα έτσι γίνεται», θα πείτε, «οι γενιές έχουν χάσμα κατανόησης». Ισως, αλλά τώρα που τα βλέπω κάπως καθαρότερα και λιγότερο θυμωμένα τα πράγματα, μάλλον τους αδικήσαμε τους τριαντάρηδές μας. Ετσι που τους παρατηρώ στην ουρά για την ένεση, αποκτώ πεποίθηση ότι μάλλον καλύτερα θα τη δουλέψουν τελικά τη χώρα από μας. Εκείνοι, πάλι, μάλλον δεν μας αδίκησαν…