Η ιστορία θα έχει αίσιο τέλος. Ο Σαϊντού Καμαρά, ένας 18χρονος από τη Γουινέα που φοίτησε στο Λύκειο του Αγίου Δημητρίου Αττικής, βρίσκεται αντιμέτωπος με απέλαση, καθώς, κατά τη γραφειοκρατία, δεν δικαιούται άσυλο. Ξεσηκώθηκε η σχολική κοινότητα, παρενέβη και η υπουργός Παιδείας και το παιδί περνάει και από την Ηρώδου Αττικού.
Εχει συμβεί και με άλλα παιδιά που, αντίστοιχα, υποστηρίχτηκαν από τις υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας. Ομως η περίπτωση του Καμαρά έγινε γνωστή καθώς η δημοσιοποίησή της συνέπεσε με την εθνική επέτειο, ενώ ο νεαρός έχει δημιουργήσει πολύ θετικές εντυπώσεις στο σχολικό του περιβάλλον. Ηρθε στην Ελλάδα στα 16 του, μόνος. Επέδειξε υψηλές επιδόσεις στην εκμάθηση των ελληνικών και έχει ως στόχο την επόμενη χρονιά να διεκδικήσει την εισαγωγή του στο Πανεπιστήμιο.
Η απέλασή του μόνο κακό θα προκαλούσε. Στον ίδιο και, κυρίως, στην Ελλάδα που δεν έχει την πολυτέλεια να διώχνει νέους, υγιείς, έξυπνους ανθρώπους με υψηλή προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις της κοινωνίας μας. Ενας νεαρός που φτάνει στη χώρα στα 16 του, συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να είναι στα 30 του πλήρως ενσωματωμένος λειτουργικός Ελληνας.
Τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα από αλλοδαπούς γονείς ή μεταναστεύουν στην πατρίδα μας μαζί με την οικογένειά τους, εντάσσονται σε ένα πλαίσιο αυτοματισμού των διαδικασιών. Είναι απλή αριθμητική. Τα χρόνια που οι γονείς είναι νόμιμοι στη χώρα, συν τα χρόνια φοίτησης σε ελληνικό σχολείο (και όχι εθνικό σχολείο της χώρας προέλευσης) χαρτογραφούν τη διαδρομή προς την ιθαγένεια. Ακόμα και αν όλες αυτές οι προϋποθέσεις δεν πληρούνται κατά πώς ορίζει ο νόμος, ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ είναι εξαιρετικά δύσκολο ως αδύνατο να απελαθεί.
Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο με τους ανήλικους που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα. Οι ελληνικές αρχές δεν γνωρίζουν πολλά για αυτούς. Ειδικά όταν πρόκειται για Αφρικανούς, δεν γνωρίζουν αν πρόκειται πράγματι για ανήλικους. Εμφανίζεται ένας νεαρός άνδρας που δηλώνει 16 ή 17 ετών. Είναι αδύνατο να μάθεις αν λέει την αλήθεια. Οι αιτούντες δεν υποβάλλονται σε ιατρική εξέταση αν και, εδώ που τα λέμε, είναι αμφίβολο αν αυτή η προσέγγιση θα διέκρινε διαφορά ανάμεσα σε έναν 19χρονο και έναν 18χρονο. Οι ανήλικοι θα έπρεπε να επιβλέπονται από επίτροπο. Στην πράξη κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Υπάρχουν προγράμματα τεχνικής εκπαίδευσης ή και απασχόλησης ανηλίκων. Αλλά δεν καλύπτουν τους πάντες. Εξαρτάται πού βρίσκεται ο ανήλικος, αν έχει καθεστώς πρόσφυγα, αν εκκρεμεί αίτηση ασύλου κ.λ.π. Είναι και οι ανήλικοι που «χάνονται» καθώς, από ένα σημείο και μετά, δεν είναι ανήλικοι, περιμένουν εξέταση της αίτησης ασύλου, φεύγουν από τις δομές ή αναζητούν τρόπους για να μετακινηθούν προς την Ευρώπη.
Ναι, είναι αρκετοί που εκδηλώνουν δυσανεξία στους ανήλικους Αφρικανούς ή Ασιάτες, οι οποίοι μπορεί να μην είναι ούτε ανήλικοι ή να έχουν ροπή προς την παραβατικότητα. Ομως, από την άλλη, αν επενδύαμε πόρους, προσωπικό και διαδικασίες σε αυτά τα νεαρά άτομα, ενδεχομένως να κερδίζαμε, πέρα από εργατικά χέρια, νέους Ελληνες, προς αντιμετώπιση της δημογραφικής μας καχεξίας. Τι απαιτεί αυτό; Κάθε ανήλικος να μην αντιμετωπίζεται μόνο ως φάκελος, αλλά ως ξεχωριστή περίπτωση. Και όποιος μοιάζει με τον Σαϊντού Καμαρά να υποστηρίζεται συστηματικά. Το συμφέρον θα είναι αμοιβαίο.