Αν ήμουν σκηνοθέτης γνωρίζω ακριβώς πώς θα έκλεινα την ταινία τρόμου. Θα ακουγόταν η ποινή, οι ένοχοι θα οδηγούνταν στη φυλακή, οι γονείς θα αγκαλιάζονταν εξουθενωμένοι και θα αποχωρούσαν στην αιώνια μοναξιά, του απαρηγόρητου πόνου τους και αίφνης οι κάμερες θα έδειχναν την εισαγγελέα να τρέχει ξοπίσω τους, απαλλαγμένη πλέον από το αυστηρό «ένδυμα» του καθήκοντος και όλων των στοιχείων που εξυπακούονται αυτού, να αγκαλιάσει τους γονείς του θύματος, οι κάμερες θα στόχευαν κάθε μορφασμό συγκίνησης στα πρόσωπά τους και εμείς οι θεατές θα λιώναμε, με έναν σπαρακτικά φορτισμένο μονόλογο σαν αυτόν που η εισαγγελέας, στην υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη, ξεδίπλωσε στην αγόρευση της. Αλλά δεν είμαι σκηνοθέτης. Και το συγκεκριμένο έγκλημα δεν είναι προϊόν φαντασίας ενός δεξιοτέχνη των θρίλερ. Είναι ένα από τα πλέον ειδεχθή που συνέβησαν στον Ελλαδικό μας χώρο. Και η εισαγγελέας ενήργησε με διαφορετική σειρά από τη σκηνοθεσία μου.
Τη Δικαιοσύνη την απεικονίζουμε με μια ζυγαριά. Μου θυμίζει εκείνη τη ζυγαριά που είχε ο παππούς μου στο εμπορικό μαγαζί του και τοποθετώντας δράμια με μαεστρία μπορούσε να καταφέρει την απόλυτη ισορροπία. Υπάρχει άραγε αντίστοιχη ζυγαριά για συναισθήματα; Είναι ανθρωπίνως δυνατόν σε κάποιον που γνωρίζει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια μια υπόθεση, συμμετέχοντας και παρακολουθώντας για μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε δευτερόλεπτο μιας δίκης, άρα παρατηρώντας και το απειροελάχιστο των συμπεριφορών (πόσο μάλλον προκλητικών) να παραμένει… Τι να παραμένει; Ποια λέξη ψάχνω; Υποδυόμενος τον στεγνό; Αποστασιοποιημένα ψύχραιμος;
Μέχρι ποια δοσολογία επιτρέπεται να ξεμυτάει κάποιος της ψυχραιμίας; Μέχρι πόσα μέτρα συναισθηματικής απόστασης απαιτείται να διατηρεί; Η εισαγγελέας ξεχείλισε συναισθημάτων στην αγόρευσή της. Ενεπλάκη συναισθηματικά ως να ήταν παιδί της. Είναι αυτός ο ρόλος της; Αραγε ένοιωσε ότι χρωστούσε ένα φινάλε βάλσαμο στους γονείς, όπως τους είχε βάλει στην καρδιά της και γνωρίζοντας ότι ακόμα και τα ισόβια στον τόπο μας καταλήγουν σε μερικά χρόνια που μετριούνται στα δάκτυλα; Αλλά είναι αυτό το ζητούμενο της αποστολής της; Είναι ο χώρος του δικαστηρίου ο κατάλληλος; Παραβίασε τους «νόμους» του λειτουργήματός της; Είμαι όλη μια πλάστιγγα που συνειδησιακά δεν σταματάει να αιωρείται. Μεγάλο θέμα ανοίξαμε.
Αντιθέτως, υπάρχει ένα στοιχείο που μου είναι συνταρακτικά, καθηλωτικά, αδιανόητα αξιοσέβαστο χωρίς καμία απολύτως αμφιταλάντευση. Ενα στοιχείο που εσωτερικά με καίει από την πρώτη μέρα αυτού του βάρβαρου βασανισμού, εγκλήματος, πνιγμού ενός νεαρού κοριτσιού. Οτι οι γονείς της Ελένης Τοπαλούδη δεν έχασαν ούτε ένα δευτερόλεπτο τον πολιτισμένο εαυτό τους. Ενήργησαν ως βαθιά σκεπτόμενοι, ως ιεροί άνθρωποι. Σε κάθε λεκτική τους αναφορά στους βασανιστές, στους φονιάδες της κόρης τους, έλεγαν αμήχανα: «Οι… Να μην τους χαρακτηρίσω». Αυτό ήταν το πιο βαρύ τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να ξεφύγει, ούτε καν για έναν χαρακτηρισμό. Οριοφύλαξαν ιερές αρχές, αυτοσυγκρατήθηκαν εξωανθρώπινα. Ίσως τελικά στη δίκη της Ελένης Τοπαλούδη, οι απόλυτοι «εισαγγελείς», να ήταν οι ίδιοι οι γονείς της Ελένης. Αυτοί τίμησαν τη Δικαιοσύνη, την πεμπτουσία της Δικαιοσύνης, όσο κανένας άλλος.
Υποκλίνομαι. Βαθιά υποκλίνομαι. Τι άδικο κρίμα να χαθεί η σπορά τους!