Οι κεντροαριστεροί που συμπτωματικά είδαν το φως τους λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, και υποστηρίζουν και συμμετέχουν στην πρωτοβουλία της «Γέφυρας», επικαλούνται ως βασικό επιχείρημα ότι το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι στις σημερινές ευρωπαϊκές και ελληνικές συνθήκες είναι απαραίτητος όσο ποτέ ο διάλογος και η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων. Με αφορμή δε τις ευρωεκλογές λένε ότι πρέπει να ανακοπεί η δυναμική της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς και ότι είναι απαραίτητο να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ ώστε να μην επανέλθει η ΝΔ κλπ. Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που όμως είναι έωλη και ανειλικρινής.
Για λόγους ιδεολογικούς, ιστορικούς και αντίληψης για τη δημοκρατία και τους θεσμούς αλλά και κοινωνικής αναφοράς, τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν έχουν κανένα ουσιαστικό δεσμό με τις δυνάμεις της κομμουνιστικής ριζοσπαστικής Αριστεράς που προέκυψαν κυρίως από την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού και μεγάλωσαν από το τσουνάμι της κρίσης. Αλλά και όταν, κατά τη ιστορική διαδρομή, υποχρεώθηκαν να συμπορευτούν, στο ΕΑΜ π.χ, «σκοτώθηκαν» για την ηγεμονία της κοινής πορείας.
Είναι συνεπώς και θα παραμείνουν δυνάμεις ανταγωνιστικές και όχι συνεργαζόμενες. Η ιστορική διαδρομή της Μεταπολίτευσης, από το 1974 μέχρι το 2012, κατέγραψε, είτε μας αρέσει είτε όχι, ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη, με τον οπορτουνισμό, τον λαϊκισμό, την υπεροψία του αλλά και την Αλλαγή και το αληθινά ευρωπαϊκό όραμα μιας εκσυγχρονισμένης Ελλάδας ισότιμης στην ΕΕ, είχε την πρωτοκαθεδρία απέναντι στη ΝΔ.
Σημαντική μερίδα της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας της κομμουνιστογεννούς της συγκρότησης, δεν αποδέχθηκε και δεν συμβιβάστηκε με την ιστορική καταγραφή των τελευταίων 45 ετών. Τη θεωρούν ιστορική ανωμαλία και βάλθηκαν να τη διορθώσουν, ως φάρσα, βέβαια, αν όχι και ως τραγωδία.
Υπάρχουν άραγε οι προϋποθέσεις για σύγκλιση; Οχι. Μολονότι ορισμένοι πρόθυμοι με έντονα τα αντιδεξιά στερεότυπα ανταποκρίθηκαν ή το βλέπουν θετικά και μιλούν για σοσιαλδημοκρατική στροφή του κ. Τσίπρα, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το διαψεύδουν (χαρακτηριστικές οι δηλώσεις Κοτσακά, εδώ).
Προτείνουν ως γνωστόν τη διαμόρφωση μιας «συμμαχίας», ενός μετωπικού σχήματος, πολιτικό δηλαδή εργαλείο του Μεσοπολέμου, με ανομολόγητο (;) στόχο να διαλύσουν τη μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ, ώστε να κυριαρχήσουν στον λεγόμενο προοδευτικό δημοκρατικό χώρο. Αυτός είναι ένας όρος επιβίωσης ώστε να μην επιστρέψουν και πάλι στη πολιτική γραφικότητα και απομόνωση.
Όμως η Φώφη Γεννηματά και οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, στο ΚΙΝΑΛ, δεν έχουν διάθεση να απεμπολήσουν 45 χρόνια πρωτοκαθεδρίας στην προοδευτική παράταξη επειδή έτυχε να βρίσκονται αποδυναμωμένοι από τα λάθη τους στη διαχείριση της κρίσης. Πόσω μάλλον όταν ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπόλοιποι στον ΣΥΡΙΖΑ τους κατασυκοφάντησαν και τους λοιδώρησαν την περίοδο των Αγανακτισμένων.
Τώρα, λοιπόν, που αρχίζει η αποκαθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ με τη διαφαινόμενη ήττα στις εκλογές, δεν θα αποδεχθούν κανένα Προοδευτικό Μέτωπο ή Συμμαχία διότι απλούστατα επιδιώκουν να ξαναπάρουν την ηγεσία του αντι-δεξιού στρατοπέδου, όπως συμβαίνει στην Ισπανία και τη Πορτογαλία, με τους Σοσιαλιστές να έχουν τη πρωτοκαθεδρία.