Κλείνουμε λοιπόν, δύο χρόνια αυτοδύναμης διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία. Επίσης, δύο χρόνια πρωθυπουργίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οσο και αν διευκολύνει το Σύνταγμα και η εθιμική παράδοση της Μεταπολίτευσης την επικέντρωση στις αρμοδιότητες και τις εξουσίες του προέδρου της κυβέρνησης, ο δεξιός στα θέματα ασφάλειας και άμυνας, φιλελεύθερος στα οικονομικά και κεντρώος στα κοινωνικά επικεφαλής της, συνυπάρχει με το εξόχως πελατειακό, βαθιά βαλκάνιο-συντηρητικό και εν πολλοίς λαφυραγωγό του κράτους κόμμα του.
Στο οποίο προστέθηκε η οίηση του αλώβητου από τις διαδοχικές κρίσεις της δωδεκαετίας κόμματος και της βεβαιότητας των στελεχών του ότι θα «είναι στα πράγματα» για πολλά χρόνια, ακόμη.
Στην πανδημία αντιδράσαμε, με τα θετικά μας και αρνητικά μας, ως ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος. Οι ψηφιακές εφαρμογές στην κρατική λειτουργία αρχίζουν να εμπεδώνουν τα αυτονόητα. Η οικονομική ύφεση λόγω της δημοσιοϋγειονομικής κρίσης είναι αντίστοιχη του μέσου όρου της ευρωζώνης.
Προς το παρόν τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το Μέγαρο Μαξίμου, αυτό έχει αποδώσει, όχι μόνον για τους κυβερνώντες αλλά και για τη χώρα. Το Μεταναστευτικό, η αναθεωρητική γεωπολιτική της Τουρκίας, η σύγκριση με το παρελθόν και το παρόν του ΣΥΡΙΖΑ και η δεδομένη αδυναμία του Κέντρου επιφέρουν πολιτική επικυριαρχία.
Από την άλλη τα στοιχεία που μπορούν να συνθέσουν τις προϋποθέσεις για μια προβολική ποιοτική αναβάθμιση της χώρας αντικαθίστανται με ημίμετρα (Παιδεία), αναβολές (Δικαιοσύνη, Υγεία, Ασφάλιση), ατολμία (γεωργική παραγωγή) ή ακολουθούν την πεπατημένη, κυρίως στις επενδύσεις και την ανάπτυξη που είναι καθηλωμένες στο παραδοσιακό πλαίσιο «ήλιος και θάλασσα, τσιμέντο και σίδερο», δηλαδή τουρισμός και κατασκευές. Δεν υπάρχουν απτά παραδείγματα ότι ποιοτικά σχέδια που εμπεριέχονται στην Εκθεση Πισσαρίδη και κυρίως του προγράμματος ανασυγκρότησης μπορεί να υποστηριχθούν από αντίστοιχες μεταρρυθμιστικές δυναμικές και αποδοτικούς μηχανισμούς εφαρμογής.
Τι μέλλει γενέσθαι; Κάθε πρωθυπουργός από ένα σημείο και μετά λοξοκοιτάει προς την κάλπη, είτε γιατί βρήκε την συγκυρία να ξανακερδίσει , είτε για να χάσει λίγο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσβλέπει σε επανεκλογή και έχει έξι βδομάδες να ζυγίσει τα πράγματα. Τι θα βαρύνει; Η έναρξη του αναπόφευκτου τέταρτου κύματος της πανδημίας στο Βόρειο Ημισφαίριο και ειδικά στον δυτικό κόσμο. Η ταχύτητα της επικράτησης του στελέχους Δ εντός της χώρας. Ο ρυθμός των εμβολιασμών τον Ιούλιο. Η πραγματική επίπτωση αυτών στο τουρισμό. Αν αυτά πάνε καλά τότε, τα πράγματα από την άποψη του πολιτικού συμφέροντος του ίδιου και της ΝΔ φωνάζουν: Προκήρυξε εκλογές στις 16 Αυγούστου. Καλύτερη ευκαιρία δεν θα βρεθεί.
Αν δεν το αποφασίσει ή τα πράγματα είναι άσχημα , τότε το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι, με άλλες συνθήκες, να το ξανασκεφθεί για τις 16 Αυγούστου του 2022.
Τι μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση των τότε συνθηκών. Πάλι, η πανδημία. Επιτρέψτε μου, μια παρένθεση, από την επιστημονική μου (ιατρική) ιδιότητα.
Αν δεν προκύψουν νέες μεταλλάξεις του κορονοϊού ικανές να υπερβούν την εμβολιαστική ανοσία, τότε η μετάλλαξη Δ θα καταστεί «αυτοκτονική» για τον ιό. Η υπερβάλλουσα μεταδοτικότητά της σε χρονικό ορίζοντα ενός έτους θα δημιουργήσει ανοσία αγέλης παγκοσμίως. Εν τω μεταξύ πολλαπλάσιοι θα ασθενήσουν σοβαρά και θα αφήσει πίσω εκατομμύρια θανάτους. Είναι οξύμωρο , αλλά ενδέχεται, κατά το καλό σενάριο, μετά από έναν ακόμη δραματικό χειμώνα που θα πληγούν οι ανεμβολίαστοι, με επιπτώσεις στο υγειονομικό σύστημα, στην εκπαίδευση και προφανώς στην οικονομία, με απερίγραπτες αντιδράσεις κοινωνικού αυτοματισμού, να βρεθούμε την επόμενη άνοιξη στη μετά την πανδημία εποχή. Αν υπάρξουν ανθεκτικές νέες μεταλλάξεις , τότε θα γυρίσουμε στο σημείο μηδέν. Δηλαδή, στον Μάρτιο του 2020. Μπορεί τα νέα εμβόλια να έρθουν πιο γρήγορα, αλλά οι καταστροφικές επιπτώσεις στη υγεία των ανθρώπων, στην παγκόσμια οικονομία και η σύνθετη κρίση που θα δημιουργηθεί , ξεπερνούν την φαντασία.
Ας γυρίσουμε στην πολιτική. Το δεύτερο που έχει να αντιμετωπίσει ο Πρωθυπουργός είναι η κοινωνική ρευστότητα . Τα παλαιά στοιχεία που είχαν συνθέσει τη διαστρωμάτωση και τον κοινωνικό ιστό της Μεταπολίτευσης δεν έχουν εξελιχθεί ή δεν έχουν αντικατασταθεί. Η κινητικότητα, ιδίως, στα μεσοστρώματα, είναι μεγάλη. Δημιουργούνται αστάθειες που επηρεάζουν σημαντικά το πελατειακό σύστημα που δομεί τη ΝΔ και τη μορφοποίηση του πολιτικού Κέντρου.
Γράφτηκε εκ των υστέρων και δεν διαψεύσθηκε ότι κατά την διάρκεια γεύματος με την διεύθυνση και τους πολιτικούς συντάκτες μεγάλης εφημερίδας, μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ, ο κ. Μητσοτάκης ρωτήθηκε αν προτιμά ένα 40% και αυτοδυναμία , ή 35% και συνεργασία με το, τότε, ΠΑΣΟΚ. Απάντησε, περίπου, ότι λόγω συνθηκών, το δεύτερο είναι προτιμητέο. Τελικά το αποτέλεσμα ήταν 40% , αυτοδυναμία και κυβέρνηση με ατομικά προσκλητήρια δεκάδων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που κατέλαβαν θέσεις από το επίπεδο των διοικητών οργανισμών έως των υπουργών.
Στο ίδιο ερώτημα τώρα απαντά: αυτοδυναμία. Για να το καταφέρει χρειάζεται να κάνει δύο δουλειές, που απ’ ό,τι φαίνεται δεν του πολυαρέσουν, γιατί προτιμά εκείνη του πρωθυπουργού. Η μια είναι ότι πρέπει να ξαναγίνει αρχηγός της ΝΔ για να την ελέγχει και η άλλη να ηγηθεί του άυλου κόμματος του Κέντρου, πράγμα που δεν εξαρτάται μόνον από τον ίδιο.
Δύσκολες δουλειές , με αμφίβολες αποδόσεις. Οσο πλησιάζουμε στις εκλογές θα καθίστανται σαφέστερες δύο παράμετροι που γνωρίζουν ήδη στατιστικοί και εκλογολόγοι. Με τον ισχύοντα εκλογικό Νόμο της απλής αναλογικής , μια υπέρβαση του ορίου του 12- 13% για το τρίτο κόμμα μπορεί να είναι αρκετή για να αθροιστεί πλειοψηφία με το πρώτο κόμμα, αν αυτό διατηρηθεί στις δυνάμεις του. Σε αυτή την περίπτωση το τρίτο κόμμα μετατρέπεται σε πόλο ισχυρής έλξης, ειδικά αν απενοχοποιήσει τις συνεργασίες. Με τον ψηφισθέντα από τη ΝΔ εκλογικό νόμο της ενισχυμένης αναλογικής που θα ισχύσει στη συνέχεια, αν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, θα προκύψει μια εύθραυστη κυβέρνηση αυτοδυναμίας με λιγότερες από τις σημερινές, 158, έδρες, ακόμη και αν αυξηθούν τα ποσοστά το πρώτου κόμματος άνω του 40%.