Αυτολεξεί διήγηση παθούσης στης πανδημίας τον καιρό που, ενώ της είχε δοθεί ραντεβού για τυπική θεώρηση (σφραγιδούλα αυθεντικότητας και μόνον) σε Χ δημόσια υπηρεσία για έναν μήνα αργότερα, περνά τυχαία έξω από υποκατάστημα της υπηρεσίας και τη βλέπει εντελώς άδεια.
(Εννοείται ότι διευθύνσεις και ονόματα είναι διαθέσιμα σε κάθε ενδιαφερόμενο).
— …Τρεις υπάλληλοι μέσα στην Υπηρεσία Χ και κανένας πελατάκος. Τέλεια λέω! Μπαίνω μέσα και απευθύνομαι στον πρώτο από τους τρεις διαθέσιμους:
— Καλημέρα, μπορείτε να με εξυπηρετήσετε; Μια απλή θεώρηση θέλω.
— Εχετε ραντεβού, κυρία μου;
— Οχι.
— Πρέπει να κλείσετε ραντεβού.
— Ωραία, μήπως μπορείτε να μου κλείσετε ένα για τώρα, μια και δεν υπάρχει κανείς εξυπηρετούμενος;
— Πρέπει να κλείσετε ή online ή τηλεφωνικά.
— Μα είμαι εδώ, μπροστά σας. Θα μπορούσα να σας έχω πάρει τηλέφωνο.
— Οχι, πρέπει να πάρετε τηλέφωνο.
… Και κάθομαι μπροστά στο πόστο του διαθέσιμου, γκουγκλάρω τον αριθμό της υπηρεσίας και παίρνω τηλέφωνο. Και να που σπάει ο διάολος το ποδάρι του και τη γραμμή τη σηκώνει αυτός, ο εντελώς στα δυο μέτρα, ο Βούδας του γκισέ. Τον κοιτώ κατάματα, καθώς απαντά ατάραχος:
— Υπηρεσία Χ, παρακαλώ.
— Καλημέρα σας, ένα ραντεβού θα ήθελα να κλείσω για μια τυπική θεώρηση (δεν το πιστεύουμε κι οι δυο, αλλά συμβαίνει).
— Μάλιστα. Αύριο στις 10.30.
— Μήπως υπάρχει κάποιο ραντεβού νωρίτερα; Ας πούμε, τώρα;
— (Μονολεκτικά αλλά πάντα βουδιστικά κι ατάραχα) Οχι.
(Οταν σε κοιτώ στα μάτιαααα… και ψιλοφορτώ εγώ!)
— Δηλαδή εξυπηρετείτε κάποιον άλλον αυτή τη στιγμή;
— Υπάρχει ραντεβού και έχει καθυστερήσει.
— Αρα πιθανότατα ματαιώθηκε. Είναι δυνατό, αφού υπάρχει ματαίωση και δεν είναι κανείς άλλος, να πάρω τη σειρά του;
— Όχι, δεν υπάρχει καμία τέτοια δυνατότητα.
Όλα αυτά κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον κατάματα και συνομιλώντας από το τηλέφωνο βιζαβί και στα δυο μέτρα.
Μπαααμ ηκούσθη στον αέρα! Χοντροφορτώ πλέον, δεν άντεξα:
— ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ; ΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ; ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΩΡΗΣΗ….
Το φεστιβάλ αταραξίας και «σ’-έχω-γραμμενισμού» συνεχίστηκε έως το γκραν φινάλε:
— Το ραντεβού σας, κυρία μου, είναι αύριο στις 10.30. Παρακαλώ, περάστε έξω…».
Πού πας, ρε Μπέκετ; Πού πας, ρε Ιονέσκο; Σιγά το παράλογο που γράψατε. Πάτε να πάρετε καμιά θεώρηση γνησίου από το ελληνικό Δημόσιο και το ξανασυζητάμε.