Ζούμε στην εποχή των δηλώσεων διά της αισθητικής. Οι στιλιστικές εμφανίσεις δεν είχαν ποτέ άλλοτε τόσο μεγάλο βάθος νοημάτων, λες και βγήκαν από το φαντασιακό σύμπαν ενός ταλαντούχου ενδυματολόγου για να εξυπηρετήσουν ένα πλαίσιο συνειρμικών αλληλουχιών, περνώντας πολύ συγκεκριμένα μηνύματα στον θεατή.
Στα κόκκινα χαλιά των φεστιβάλ και των βραβείων δεν πατούν πια μόνο καλοντυμένοι ή κακοντυμένοι σταρ, λιγότερο ή περισσότερο κομψοί ή σικάτοι ή σέξι. Τα πατούν άνθρωποι που έχουν ντυθεί με κόνσεπτ. Αυτό είναι που κλέβει την προσοχή και σχολιάζεται, όχι τόσο για την εικόνα που δημιουργεί, αλλά κυρίως για τις σκέψεις που παράγει.
Πώς θα πάει ο Ντάνιελ Γκρεγκ να παρακολουθήσει την πρεμιέρα της ταινίας «No Time to Die» στο Royal Albert Hall; Τον περιμένεις να εμφανιστεί με ένα κλασικό μπλε ή γκρι σακάκι ή με ένα μαύρο καλοραμμένο σμόκιν, ενδεδυμένος τη στολή του αρχετυπικού, αρσενικού συμβόλου, το οποίο άλλωστε εκπροσωπεί και ο ρόλος που υποδύθηκε, του Τζέιμς Μποντ. Αντί αυτού, όμως, τον βλέπεις να εμφανίζεται με ένα βελούδινο σακάκι σε έντονο ροζ χρώμα, σχεδόν φούξια (διά χειρός Anderson & Sheppard), που φέρει επάνω του μια ολόκληρη φιλοσοφική τοποθέτηση.
Φυσικά, η επιλογή του ενδύματος δεν είναι καθόλου τυχαία. Εξυπηρετεί, κατ’ αρχάς, την επιθυμία του Ντάνιελ Γκρεγκ να αποχαιρετήσει τον Μποντ, τον οποίο παραδίδει σε άλλον ηθοποιό (πολύ σύντομα θα ανακοινωθεί σε ποιον) μετά από πέντε ταινίες. Οπως ανέφερε ο καθηγητής Αντριου Γκροβς, διευθυντής του Αρχείου Ανδρικών Ενδυμάτων του Πανεπιστημίου του Westminster, ο γνωστός ηθοποιός, με το ροζ ρούχο του θέλησε να καταστήσει σαφές ότι δεν επιθυμεί να τον βλέπουμε πια ως Τζέιμς Μποντ.
Ταυτόχρονα, όμως, έκανε και μια ανατροπή της εικόνας που περιμένουν όλοι να δουν από το απόλυτο αρσενικό σύμβολο του κινηματογράφου. Το έγδυσε από το συμβατικό του περίβλημα και το έντυσε με ένα άλλο, που αφήνει τη θηλυκότητα να μπει κυριαρχικά μέσα στο πλάνο, μιας και ένας άγραφος κοινωνικός κανόνας χρόνων θεωρεί το ροζ γυναικείο χρώμα. Ετσι, ο Γκρεγκ κατάφερε να σαμποτάρει κατά κάποιον τρόπο, διαμέσου της συγκεκριμένης στιλιστικής ανατροπής, μια παρωχημένη ιδέα περί αρρενωπότητας, η οποία κάνει τέτοια σύμβολα σημαία της και κρύβει από κάτω τους τη δική της τοξικότητα.
Μόλις είδα τον Ντάνιελ Γκρεγκ ντυμένο στα ροζ, αμέσως σκέφτηκα εκείνους που βρίσκουν ενοχλητικό να αγαπά ο γιος τους το μπαλέτο ή την πριγκίπισσα Φρόζεν, εκείνους που μαθαίνουν στα παιδιά τους να διαχωρίζουν τα κοριτσίστικα και τα αγορίστικα, εκείνους που εκπαιδεύουν τον γιο τους να είναι ένα «macho» αρσενικό και δεν δέχονται παρεκκλίσεις, ούτε καν στη χρωματική παλέτα των ρούχων που θα φορέσει στο σχολείο. Ολοι αυτοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν τον Τζέιμς Μποντ με ροζ. Θα πρέπει, όμως, να τον συνηθίσουν. Ή, έστω, να τον ανεχτούν.
Μια παρόμοια στιλιστική δήλωση έκανε και ο Τζέικ Γκίλενχαλ στα Βραβεία Tony, όπως και ο Τίμοθι Χάλαμετ στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Και οι δύο επέλεξαν ροζ κοστούμια. O τελευταίος, μάλιστα, φόρεσε μια σειρά από κοστούμια σε όλες τις αποχρώσεις του ροζ, κατά τις εμφανίσεις του στο φεστιβάλ. Και ο Τζέισον Μομόα, στα Όσκαρ του 2019, ένα παστέλ ροζ σακάκι φορούσε.
Τώρα, λοιπόν, το φόρεσε και ο Τζέιμς Μποντ. Και καλά έκανε. Γιατί η εικόνα του υγιούς αρσενικού προτύπου δεν πρέπει να περνάει μέσα από στερεότυπα. Ο ανδρισμός δεν εξατμίζεται με το ροζ χρώμα, αγαπητοί μου κύριοι.
ΥΓ. Και ο Σον Κόνερι είχε φορέσει ροζ πουκάμισο, στο «Thunderball» (1965).