Ο τυφώνας Μάικλ ήταν υπαρκτός, ο «τυφώνας Πάνος»; Το λογοπαίγνιο του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να απέβλεπε στην αποφόρτιση της ατμόσφαιρας μετά τις στρακαστρούκες του Πάνου Καμμένου από τις ΗΠΑ, αλλά επί της ουσίας αποτύπωνε την πραγματικότητα: ο «τυφώνας Πάνος» είναι ακίνδυνο αεράκι, τουλάχιστον σ’ αυτήν τη φάση.
Μεγαλύτερη τρικυμία υπάρχει στο εσωτερικό των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, παρά στην ίδια την κυβέρνηση. Πώς έχει σήμερα η κατάσταση:
1.Υπάρχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που «ανέβηκαν στα κάγκελα» μετά τα όσα είπε ο υπουργός Αμυνας από τις ΗΠΑ. Αυτά τα στελέχη θεωρούν ότι η παράταιρη συμμαχία τους με το κόμμα του πλησιάζει, έτσι κι αλλιώς, στο τέλος της και «σπρώχνουν» προς την κατεύθυνση αυτή. Είναι, μεταξύ άλλων, στελέχη που θεωρούν ότι «επόμενη μέρα» για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει με τους ΑΝΕΛ και επιδιώκουν να καλλιεργήσουν από τώρα το έδαφος για την μετεκλογική στροφή προς την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος.
2. Ομως, αυτήν την επιδίωξη δεν την συμμερίζονται όλοι και οπωσδήποτε όχι όσοι θεωρούν τον κ. Καμμένο αναντικατάστατο έως τις εκλογές. Γι’ αυτό και, παρά τις πύρινες δηλώσεις υπουργών και βουλευτών, ο θερμότερος υποστηρικτής του Καμμένου, Νίκος Παππάς, είπε ότι η κυβέρνηση «έχει αντέξει πολύ περισσότερα απ’ όσα υπέθεταν πολλοί».
3. Ο κ. Τσίπρας επιλέγει αυτήν την πλευρά, αν και δεν μπορεί να συγκρατήσει όσους επιτίθενται στον υπουργό Αμυνας. Προέχει μεν η αδιατάρακτη κυβερνητική πορεία τουλάχιστον μέχρι τον προσεχή Μάρτιο, αλλά πρέπει να ικανοποιείται και το «αριστερό αίσθημα» του κόμματος.
4. Ο κ. Καμμένος βρίσκεται σε μια ιδιάζουσα πολιτική και προσωπική κατάσταση. Κάνει «αντάρτικο» στο «Μακεδονικό», αλλά δεν θέλει -και επειδή δεν μπορεί- να ρίξει την κυβέρνηση. Εξοργίζεται με όσους από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον φιλικό του Τύπο τού επιτίθενται γιατί τον θεωρούν πολιτικά ξοφλημένο, αλλά τα περιθώρια αντίδρασης που έχει είναι περιορισμένα. Σωτηρία γι’ αυτόν θα ήταν να αποτύχει ο Ζάεφ να περάσει τη Συμφωνία των Πρεσπών στην ΠΓΔΜ. Όμως, αν η Συμφωνία περάσει στη γειτονική χώρα, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εμποδίσει την κύρωσή της από την ελληνική Βουλή. Επιπλέον γνωρίζει ότι, αν αποφάσιζε να αποσύρει την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση, όπως έχει απειλήσει, δεν θα τον ακολουθούσαν ούτε οι μισοί βουλευτές του κόμματός του.
Ετσι, οι δύο συγκυβερνήτες επιλέγουν -και αναμένεται να το επαναβεβαιώσουν στη σημερινή συνάντησή τους- την «οδό του ρεαλισμού». Ποια είναι αυτή; Εξακολουθούν να πορεύονται μαζί μέχρι νεωτέρας. Αλλωστε και οι δύο θέλουν να αποκομίσουν όφελος από τα σχεδιαζόμενα φιλολαϊκά μέτρα (ακύρωση της περικοπής των συντάξεων, αύξηση του κατώτατου μισθού, διανομή πλεονάσματος κ.α).
Τι θα γίνει με την Συμφωνία των Πρεσπών; Επί του παρόντος την αφήνουν στην άκρη, αφού δεν υπάρχει απόφαση στα Σκόπια. Αν ο Ζάεφ τα καταφέρει, το ιδανικό σενάριο για την κυβέρνηση θα ήταν να κυρωθεί η Συμφωνία τον Μάρτιο. Διότι, ακόμα και αν ο κ. Καμμένος αποφάσιζε τότε να αποσύρει την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση, θα προκηρύσσονταν εκλογές για τον Μάιο. Αυτή θα μπορούσε να είναι μια συμφωνημένη -από τώρα- λύση.
Εν κατακλείδι: ο «τυφώνας Πάνος» είναι τζούφιος, τουλάχιστον σ’ αυτήν την φάση. Ο κ. Καμμένος προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους που του έχουν απομείνει ότι διεξάγει «ανένδοτο» στο «Μακεδονικό», αλλά δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Διότι δεν έχει τίποτα να κερδίσει. Το γνωρίζει και ο κ. Τσίπρας, ο οποίος, από την άλλη, έχει να διαχειριστεί την όλο και πιο φανερή δυσανεξία μέρους του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ για τον αψίκορο συγκυβερνήτη του.
Αυτοί θα ήθελαν να απαλλαγούν από τον Καμμένο, γι’ αυτό και τον στολίζουν με χαρακτηρισμούς όπως ακροδεξιός, Σλαβίνι και Ορμπαν. Όμως, υπερισχύει αυτό που περιγράφει η αρχαία ρήση, παραφρασμένη για την περίσταση: «Αλλαι μεν βουλαί ΣΥΡΙΖΑίων, άλλα δε εξουσία κελεύει». Και αυτό το «δόγμα» εφαρμόζουν Τσίπρας και Καμμένος.