Οταν ο Κολόμβος ετοιμαζόταν να κινήσει με τον στολίσκο του για το ταξίδι προς τις Δυτικές Ινδίες και την αθανασία, φόρτωσε τ’ αμπάρια του με προμήθειες, φιλοδοξίες και άφθονες υποσχέσεις για πλούτο. Είχε τάξει σε όλους, από τους βασιλείς της Ισπανίας Φερδινάνδο και Ισαβέλα μέχρι τον τελευταίο ναύτη, χρυσάφια και ασήμια, μετάξια και μπαχαρικά. Και καλά, στους βασιλείς κάτι θα βρεις να παρουσιάσεις. Τους τυχοδιώκτες που ναυτολόγησες στο Πάλο, πως θα τους ξεγελάσεις;
Ηξερε από την πρώτη στιγμή, ο ντον Κριστομπάλ Κολόν, ότι με το που θα χανόταν η στεριά από τον ορίζοντα, η καρωτίδα του μπορούσε ανά πάσα στιγμή να συναντήσει κάποια σκουριασμένη λεπίδα από το Αλμπαθέτε, τη Γρανάδα ή το Τολέδο. Οταν, δε, συνάντησε τις νηνεμίες του Ισημερινού και τις δεισιδαιμονίες περί κατάρας, περί τέλους του (επίπεδου ακόμα…) κόσμου, περί τεράτων που καραδοκούσαν κ.λπ., το πλήρωμά του έφτασε στα όρια της στάσης…
Τα ίδια πέρασε κι ο Μαγγελάνος, όταν έπλευσε νοτίως του Λα Πλάτα. Τα ίδια κι ο δικός μας, ο Αλέξανδρος, όταν οδήγησε τις μακεδονικές σάρισες ανατολικότερα της Περσίας…
Κοινή συνισταμένη των προηγουμένων, ο άγνωστος προορισμός. Και η ανθρώπινη αμφιβολία. Ο ιός εκείνος που άλλοτε οδηγεί μοναχικούς ανθρώπους σε μεγάλες ανακαλύψεις και άλλοτε μεγάλες μάζες στην καταστροφή… Ευλογία και κατάρα…
Η κυβέρνηση, όπως και όλος ο πλανήτης εξάλλου, ταξιδεύει σαν τον Κολόμβο σε αχαρτογράφητα ύδατα, όσον αφορά στο ζήτημα της πανδημίας. Παρόμοια περίπτωση τέτοιας κλίμακας έχει να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα σχεδόν έναν αιώνα, από την εποχή της ισπανικής γρίπης και από τότε έχουν αλλάξει πολλά… Και σχετικά με τον παγκόσμιο πληθυσμό και την πυκνότητά του, και αναφορικά με τις μετακινήσεις και τις μεταφορές, και βεβαίως με την φαρέτρα που έχουν στη διάθεσή τους οι επιστήμονες. Διότι μπορεί τον κορονοϊό να μην τον γνωρίζαμε, όμως η τεχνολογία μας έχει ήδη φέρει πολύ κοντά στο εμβόλιο και στην φαρμακευτική αγωγή σε χρόνους ασύλληπτους για άλλες εποχές.
Παρ’ όλα αυτά η διαχείριση του ζητήματος παραμένει ακανθώδης και επικίνδυνη. Μικρές ή μεγάλες αστοχίες, λανθασμένες επιλογές που πριν από πέντε ή έξι μήνες είχαν ασήμαντα αποτελέσματα, σήμερα μπορεί να είναι καταστροφικές ακόμη κι αν δεν είναι μοιραίες. Πόσο κακό, ας πούμε, μπορεί να κάνει στην κοινωνία ένα δεκαπενθήμερο δίχως σχολεία; Μα οι ημέρες των καταλήψεων σε ένα σχολικό έτος είναι κατά κανόνα περισσότερες. Η αντιπολίτευση, ειδικά η αξιωματική, το γνωρίζει αυτό από πρώτο χέρι.
«Και τα δημοτικά;» θα ρωτήσει κάποιος. Αυτά δεν κάνουν καταλήψεις, πράγματι. Δεν μπορούν άραγε να αναπληρωθούν οι χαμένες ώρες; Προφανώς και μπορούν. Ειδικά όταν οι εκδρομές στο χωριό παραμένουν ένα όνειρο απατηλό, για τους επόμενους μήνες τουλάχιστον. Πολιτικό ζήτημα για δέκα σχολικές ημέρες. Κοινωνική θύελλα. Η προστασία της δημόσιας υγείας σε δεύτερο πλάνο. Ακόμα και εκείνοι που έλεγαν – χωρίς να επιβεβαιωθούν… – ότι τα σχολεία μπορούν να εξελιχθούν σε εστίες μετάδοσης, τώρα αντιδρούν…
Δεν είναι ο κορονοϊός που δημιουργεί αυτήν την κατάσταση. Είναι ο άλλος, εκείνος που λέγαμε προηγουμένως. Ο ιός της αμφιβολίας. Πολύ πιο τοξικός. Αερόβιος. Και ως εκ τούτου, πολύ πολύ επικίνδυνος. Διότι μπορεί να γίνει το υπόβαθρο για να εξαπλωθεί έτι περαιτέρω η πανδημία.
Δυστυχώς για να περιοριστεί ο συγκεκριμένος ιός δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Μία και μόνο υπάρχει. Συνέπεια σε πράξεις και σιδερένια αποφασιστικότητα. Αν αρχίσουν οι «εκπτώσεις» και οι «διευκολύνσεις» όπως λόγου χάρη συνέβη προ ημερών με τα κομμωτήρια (…), δεν υπάρχει ελπίς.
Οι μέρες που ακολουθούν θα είναι κρίσιμες. Για όλους και όλες. Για νέους και ηλικιωμένους. Για τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τους γονείς και τους παππούδες μας. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Και το κράτος τις δικές του…