Στέκομαι επί ώρα στο προφίλ του Αρη Σερβετάλη στο Instagram, διαβάζοντας τα σχόλια κάτω από την ανάρτηση με την οποία εξηγεί για ποιον λόγο εγκατέλειψε τη θεατρική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσε. Τη στιγμή που γράφω, η ανάρτηση έχει 24.000 likes και 4.000 σχόλια. Τώρα που διαβάζετε το κομμάτι, οι αριθμοί θα έχουν φουσκώσει περισσότερο.
Οπως ήταν αναμενόμενο, ο Σερβετάλης μαζεύει αγάπη στο προφίλ του. Είναι ελάχιστα τα επικριτικά σχόλια, τα ψάχνεις σαν βελόνα στα άχυρα. Αυτό έχει λογική. O χρήστης που θα επικρίνει τον ηθοποιό, θα υποστεί συλλογικό ανάθεμα –οι ελάχιστοι που το δοκίμασαν υφίστανται λιθοβολισμό με αποδοκιμασίες, έως και ύβρεις. Ωστόσο, αποφασίζοντας να θυσιάσω χρόνο πάνω στο προφίλ του Σερβετάλη, έθεσα τον δάκτυλον επί τον τύπον των προφίλ. Αφησα στην άκρη τα σχόλια που φαίνεται ότι γράφτηκαν με αναμμένο θυμιατήρι και ακολούθησα το ίχνος ανθρώπων που σχολίασαν χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο. Και βλέπω ότι δεν είναι ζηλωτές, αλλά κανονικοί άνθρωποι, και μάλιστα αρκετοί δηλώνουν εμβολιασμένοι. Συγχαίρουν τον Σερβετάλη για την απόφασή του, η οποία εκλαμβάνεται ως πράξη αντίστασης στη διχαστική τομή που επιχειρείται στο σώμα της κοινωνίας από την κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης.
Αν το δείγμα είναι αξιόπιστο, τότε για ένα σεβαστό κομμάτι της κοινής γνώμης, ο Σερβετάλης αντιπροσωπεύει όχι τον ορθό λόγο, αλλά ένα τεράστιο «γαμώτο», ένα «φτάνει πια». Και μπορεί το κίνητρό του να είναι θρησκευτικό, πλην όμως από αρκετούς εκλαμβάνεται ως έκφραση αντίδρασης στο σύστημα. Η σύμπραξη με τον Σερβετάλη είναι σημάδι θυμού και κόπωσης.
Και, ξέρετε, αναρωτιέμαι αν όλοι εμείς, με πρώτη την κυβέρνηση, τα μέσα ενημέρωσης, οι δημοσιογράφοι, οι πάσης φύσεως influencers που επιχειρηματολογούν, προπαγανδίζουν υπέρ του εμβολιασμού, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να πατάμε τον κάλο των ανθρώπων. Κοινώς, κάπου το είδαμε λάθος, όπως και τότε στο δημοψήφισμα που πέσαμε όλοι, ως σύστημα, για να υπερασπιστούμε το προφανές. Koυνάμε το δάχτυλο και το παίζουμε έξυπνοι. Και εντάξει εγώ και εσείς, ας πλακωθούμε με τους «ψεκασμένους». Η κυβέρνηση όμως; Μήπως κάτι φταίει στο ύφος της;
Τον τελευταίο καιρό, διαβάζοντας αναρτήσεις και αντιδράσεις στα social media, συνομιλώντας με ακροατές στο ραδιόφωνο, διαπιστώνω ότι για πολλούς συμπολίτες το θέμα του εμβολιασμού δεν αφορά μόνο την Υγεία, αλλά έχει αποκτήσει ευρύτερη πολιτική και κοινωνική διάσταση. Ο αντιεμβολιασμός είναι μια νέα μορφή αντισυστημισμού. Αρκετοί εμβολιασμένοι αναγνωρίζουν τους αντιεμβολιαστές ως αντισυστημικούς και τους ανεμβολίαστους, ως θύματα καταπίεσης από ένα κατεστημένο με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Και αντί να αναγνωρίσουν τον εμβολιασμό ως μία πράξη αντίστασης και ανατροπής προς τους περιορισμούς που επιβάλει η πανδημία, τον εντάσσουν στα καταπιεστικά εργαλεία του συστήματος. Για αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, ο Σερβετάλης δεν αντιμετωπίζεται ως ο θρησκόληπτος που δεν διατηρεί απόλυτη επαφή με την πραγματικότητα, αλλά ως ένας άνθρωπος που αγωνίζεται για να αποτινάξει τον ζυγό του συστήματος.
Ολοι όσοι συνομιλούν με την κοινή λογική και την επιστημονική αλήθεια δεν μπορούν να το αναγνωρίσουν και να το παραδεχθούν με ευκολία. Και όταν το κάνουν, είναι μάλλον αργά.