Ο Γιάννης Ραγκούσης ήταν σαφής στην Βουλή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη (ο Χρυσοχοϊδης εν προκειμένω) έχει μετατρέψει τους αστυνομικούς σε μισητά πρόσωπα μέσα στην ελληνική κοινωνία, όπως την δεκαετία του ’50 και του ’60. Επίσης, τα παιδιά των αστυνομικών ντρέπονται να πουν που το επάγγελμα του πατέρα τους ή της μητέρας τους. Η ομιλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ (και πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ αλλά και υποψήφιου αρχηγού του στις εσωκομματικές εκλογές του 2017) έφερε μεγάλη αναταραχή ειδικά μέσα στις τάξεις των αστυνομικών, αλλά και όχι μόνο. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και εύκολο πράγμα να είσαι αστυνομικός και να ακούς ότι το παιδί σου ντρέπεται πει στους φίλους σου τι δουλειά κάνεις.
Και μπερδεύεσαι λιγουλάκι, όταν το ακούς από εκπρόσωπο κόμματος που λίγες μέρες νωρίτερα είχε προτείνει να δοθεί (σε σας τους αστυνομικούς) έκτακτο βοήθημα «για το δύσκολο έργο σας και την εξαιρετική κοινωνική σας προσφορά στην μάχη κατά του κορονοϊού». Βέβαια, λίγο αργότερα πήραν πίσω την πρόταση, προφανώς διότι ξαναμέτρησαν την προσφορά σας και την βρήκαν λειψή, αλλά τέλος πάντων κάποιος εκεί σας σκέφτηκε με συμπάθεια έστω και επ’ ολίγον. Και μπερδεύεσαι διπλά και τρίδιπλα, όταν μετά τον σάλο ο ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε μιλώντας για «διαστρέβλωση» των δηλώσεων Ραγκούση (εδώ), που κατά την ταπεινή σου γνώμη δεν παίρνουν διαστρέβλωση οι άτιμες, ότι είναι κι από τον ήλιο ξεξασπρότερες. Και ως προς τις λέξεις και ως προς τις προθέσεις.
Η αλήθεια είναι πως όσο δύσκολο είναι να είσαι αστυνομικός, άλλο τόσο δύσκολο είναι να είσαι και πολίτης-πελάτης αστυνομικού, δίχως να έχεις δυο μέτρα και δυο σταθμά. Αν σε ληστεύουν νύχτα σ’ ένα σοκάκι, παρακαλάς να είναι ο αστυνομικός κάπου εκεί και να σε σώσει μόλις φωνάξεις «βοήθεια». Αν είσαι σε διαδήλωση και τον δεις να σου κλείνει τον δρόμο, τον λούζεις με βρισιές τον μπάτσο, το γουρούνι, τον δολοφόνο. Αν είσαι μπλοκαρισμένος με το αμάξι Κατεχάκη και Μεσογείων, διαμαρτύρεσαι γιατί δεν έχει τρέξει τροχονόμος στο σημείο να σου ανοίξει τον δρόμο να πας στην δουλειά σου. Αν πάλι περάσεις στα μουλωχτά με κόκκινο και σε γράψει, τον περνάς γενεές δεκατέσσερις ως υπερβολικό, ανάλγητο και εισπράκτορα του κράτους.
Αμ η αστυνομία εν συνόλω, ως σώμα, τι είναι αλήθεια; Ο νόμιμα εντεταλμένος βοηθός της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας ώστε να εφαρμόζονται οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις ή ένας αμείλικτος κατασταλτικός μηχανισμός του αστικού κράτους που υπάρχει για να σαρώνει το λαϊκό κίνημα και τις εργατικές διεκδικήσεις; Ο φύλακας άγγελος του πολίτη που κινδυνεύει από το οργανωμένο έγκλημα και την αυθαιρεσία ή ο διεφθαρμένος και ανίκανος μηχανισμός που «πουλάει την ηρωίνη»; Ένα σώμα που προσπαθεί να επιτελέσει το καθήκον του μέσα σε διαρκείς κινδύνους και αντιξοότητες ή ένα τσούρμο φασισταριά και μουλωχτούς Χρυσαυγίτες που φτιάχνουν ζαρντινιέρες και τσαλαπατάνε ανθοδέσμες;
Η συζήτηση αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ στις δημοκρατικές δυτικές κοινωνίες. Σαν εκκρεμές θα πηγαινοέρχεται διαρκώς ανάμεσα στα δυο άκρα και ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες. Αυτό που δεν επιτρέπεται, είναι ένα μεγάλο κόμμα που έχει υπάρξει στην κυβέρνηση και την διεκδικεί ξανά, να συνεχίσει να αντιμετωπίζει την αστυνομία με τα αρχέτυπα ιδεολογικά διλήμματα του 19ου αιώνα. Το μαύρο-άσπρο είναι ντεμοντέ στην εποχή μας. Η καταπολέμηση του ηλεκτρονικού εγκλήματος για παράδειγμα, τι ιδεολογικό πρόσημο έχει; Κοντολογίς, ο Ραγκούσης δεν έχει καταλάβει γρυ. Και προφανώς δεν θέλει, διότι τα πολύπλοκα θέματα χρειάζονται επώδυνες προσεγγίσεις. Κι αυτοί θέλουν να ξανακερδίσουν δίχως να πονέσουν.