Ο Μητσοτάκης είπε τα αυτονόητα. Hταν ένα ανθρώπινο και συνάμα σοβαρό και μετρημένο διάγγελμα. Δεν προκάλεσε πανικό, ούτε εφησυχασμό, έθεσε τα πράγματα στο αληθινό τους μέτρο. Η δε αναφορά στην Εκκλησία ίσως περιορίσει τις εξάρσεις ορισμένων υπουργών που εμφανίζονται on camera και εγκαλούν όποιον τολμήσει να χαρακτηρίσει ανεύθυνη τη στάση της ιεραρχίας.
Πολιτική κριτική στα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, μάλλον δεν μπορεί να γίνει. Τα περιοριστικά μέτρα υπαγορεύονται από τους ειδικούς, γίνονται προσλήψεις προσωπικού στο χώρο της Υγείας, εξετάζονται παρεμβάσεις στο χώρο της οικονομίας. Και σε αυτό το πεδίο τα αυτονόητα γίνονται, δεν υπάρχουν πρόσημα μπροστά από αυτές τις πολιτικές. Η χώρα προετοιμάζεται για τα χειρότερα ή, τέλος πάντων, για τα δυσκολότερα, με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της.
Υπάρχει, όμως, μία ποιοτική διαφορά σε αυτήν την κρίση. Υπαγορεύεται από τη φύση της κρίσης και τα χαρακτηριστικά πάνω στα οποία έχουν οικοδομηθεί τα συστήματα Υγείας. Ο μέσος πολίτης δεν έχει να περιμένει σχεδόν τίποτα από κράτος πρόνοιας. Είναι το κράτος πρόνοιας που ζητεί από τον μέσο πολίτη να μην το επιβαρύνει. Και αυτό που του λέει είναι ότι έτσι και ζορίσουν τα πράγματα, δεν υπάρχει προστασία για όλους. Δεν μπορεί να υπάρξει κάλυψη για όλους.
Τα χειρουργεία αναβάλλονται μέχρι νεωτέρας, θα χειρουργούνται μόνο περιστατικά που επείγουν. Οι πολίτες που εμφανίζουν συμπτώματα καλούνται να μη σπεύσουν σε νοσοκομείο, παρά μόνο αν θεωρήσουν ότι η κατάστασή τους είναι οριακή. Και εκεί, αν φτάσουμε σε συνθήκες που προσομοιάζουν με τις ιταλικές, θα γίνεται διαλογή ανάμεσα στα περιστατικά που θα νοσηλευτούν και σε εκείνα που θα πρέπει να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Η ατομική κοινωνική ευθύνη αναβαθμίζεται σε ζήτημα ζωής ή θανάτου. Εν προκειμένω, δεν υπάρχει το κράτος -πατερούλης που λαμβάνει μέτρα και πρόνοιες. Ο πολίτης γίνεται πατερούλης του κράτους στον βαθμό που του αναλογεί. Αντιλαμβάνεται πλέον ότι ακόμα και μία χειραψία ή ένα φιλί μπορεί να ανοίξει μία αλυσίδα που στο τέλος της ίσως βρίσκεται ο θάνατος κάποιου.
Κάποτε όλο αυτό θα τελειώσει. Αυτό που θα αφήσει δεν αποκλείεται μακροπρόθεσμα να έχει θετική προβολή στο σώμα της κοινωνίας, παρά τις απώλειες που θα υποστεί. Αν καλλιεργήσει το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης, η αντανάκλαση θα αποτυπωθεί και σε άλλες δραστηριότητες του κοινού μας βίου, αυτό είναι βέβαιο. Οπως οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι ύστερα από μία περιπέτεια υγείας, είναι πιθανό το ίδιο να συμβεί και στο σύνολο της κοινωνίας.