Αντιπαρερχόμενος τις εύκολες καταδίκες, σας ομολογώ ευθέως ότι δεν φοβάμαι τους Παπαδημούληδες που δηλώνουν τις καταθέσεις και τα διαμερίσματα τους στο πόθεν έσχες. Φοβάμαι αυτούς που παίρνουν μαύρα λεφτά από κομπίνες και τα κρύβουν σε θυρίδες ή στα νησιά Κέιμαν. Δεν φοβάμαι τον πολιτικό που βρήκε χρήμα από τον πατέρα του ή πήρε θέσεις με παχυλό μισθό, φοβάμαι τον πολιτικό που ενώ δεν έχει φανερές απολαβές, όταν βρίσκεται ανάμεσα σε φίλους ανάβει πούρο Αβάνας που κάνει 300 ευρώ το κομμάτι.
Δεν κατακρίνω αυτόν που είναι ικανός να διακρίνει μια ευκαιρία στην αγορά και αποφασίζει να μετατρέψει το νόμιμο ρευστό του σε ακίνητα, επειδή μ’ αυτή την επένδυση θα κερδίσει περισσότερο. Περιφρονώ αυτόν που ενώ η αγορά βοά γύρω του και έχει την οικονομική δυνατότητα να την εκμεταλλευτεί, αυτός αγρόν αγοράζει και ζεύγη βοών πέντε. Πώς να σας το πω, δεν συνηθίζω να κατακρίνω τον έξυπνο για την εξυπνάδα του και τον ικανό για την ικανότητα του, ανεξαρτήτως της θέσης που επιλέγει για τον εαυτό του στον άξονα αριστερά-δεξιά.
Θα μου πείτε «μα οκτώ σπίτια μέσα σε μια χρονιά»; Ναι, οκτώ. Τόσα βρήκε, τόσα τον συνέφεραν, τόσα αγόρασε. Γιατί δηλαδή είναι προκλητικά τα οκτώ σπίτια στο κέντρο της Αθήνας, αλλά θα ήταν λιγότερο προκλητικό το ποσό που έδωσε για την αγορά τους αν αυτό παρέμενε κατατεθειμένο στην τράπεζα; Είναι ο συμβολισμός της πράξης του, θα πείτε, διότι δεν αγόρασε ένα σπίτι για να στεγαστεί, αλλά οκτώ για να κερδοσκοπήσει είτε ως μεταπωλητής όταν ανέβουν οι τιμές τους, είτε ως Airbnb ξενοδόχος.
Κοιτάξτε αναγνώστες μου, το παιχνίδι του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς, είτε το παίζεις είτε δεν το παίζεις. Δεν υπάρχει μέση οδός, ολίγη επιδίωξη του κέρδους και ολίγη ταξική μονομέρεια. Αν ο Παπαδημούλης δεν έπαιζε αυτό το παιχνίδι, από τους παχυλούς μισθούς του θα κρατούσε ίσα-ίσα όσα του χρειάζονται για βιοπορισμό και τα υπόλοιπα θα τα δώριζε στο Χαμόγελο του Παιδιού. Θα επαινούσα ασφαλώς μια αγαθοεργία τέτοιου μεγέθους, αλλά δεν δικαιούμαι να τον κατηγορήσω επειδή δεν την κάνει, έτσι τα βλέπω εγώ.
Και από την στιγμή που αποφασίζει να παίξει το παιχνίδι της ελεύθερης αγοράς, οι παίκτες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στους αποτυχημένους και στους νικητές. Ο Παπαδημούλης ανήκει στους δεύτερους. «Μα γίνεται ένας εκατομμυριούχος να παριστάνει τον υπερασπιστή της φτωχολογιάς;», θα αντιτείνετε. Ελάτε τώρα, φυσικά και γίνεται. Ο Κροπότκιν ήταν πρίγκιπας, ο Λένιν πήγε με λεφτά του Κάιζερ στην Ρωσία για να κηρύξει την Μπολσεβίκικη επανάσταση, ο Ενγκελς ήταν βιομήχανος υφαντουργίας και ο Μαρξ έγραψε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο με χρυσή πένα, είναι γνωστά πράγματα αυτά. Και όμως, αποτελούσαν πραγματικό φόβητρο για την αστική τάξη της εποχής τους. Γιατί να μην είναι στην ίδια κατηγορία και ο Δημήτρης;
Αν υπήρχε η γραμμική σχέση φτωχός-αριστερός και πλούσιος-δεξιός, τότε ο Κυριάκος θα ηγούνταν ενός γκρουπούσκουλου στα άνω δεξιά έδρανα της Βουλής και η δημοτική σύμβουλος Αγίας Παρασκευής που κάνει συγκεντρώσεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πλατεία για να χτυπηθεί με τα ΜΑΤ θα ήταν σήμερα υπουργός Δημόσιας Τάξης. Ο φτωχός Μανιάτης δεν θα ‘ταν κατά παράδοση σκληρός δεξιός και ο εύπορος Κρητικός δεν θα ‘ταν κατά σύστημα αντιδεξιός αριστερός. Ευτυχώς ζούμε σε πιο πολύπλοκη κοινωνία.
«Μα είναι υποκριτής» θα ξαναπείτε. «Κατακεραυνώνει τις αγορές, την κερδοσκοπία, τα σορταρίσματα, το πάθος των ιδιωτών για κέρδος, ενώ την ίδια ώρα τα χρησιμοποιεί ανενδοίαστα για να αβγατίσει την περιουσία του». Μισό λεπτό, διότι εδώ μπερδεύουμε τις προθέσεις με τις πράξεις. Οταν λες ότι ένας δρόμος είναι κακοφτιαγμένος και θέλει επαναχάραξη, σημαίνει ότι αρνείσαι να τον διασχίσεις με το αμάξι σου μέχρι να φτιαχτεί ο καινούργιος; Και πώς θα πας στην δουλειά σου; Κι έπειτα, ποιος (αστικός ή προλεταριακός) νόμος απαγορεύει την υποκρισία;
Εγώ λέω κάτι απλό. Οποιος κατακρίνει τον νόμιμο πλούτο, παίζει –άθελα του- το ιδεολογικό παιχνίδι της Αριστεράς. Και παίζει αυτό το παιχνίδι διπλά, όταν – για μικρές πολιτικές σκοπιμότητες της στιγμής- κατακρίνει τον πλούτο που κουρνιάζει σε αριστερά χέρια. Μα ακριβώς σε αυτά τα χέρια, ο πλούτος αποδεικνύει ότι αποτελεί το μέγιστο κίνητρο για την κίνηση της ανθρωπότητας προς τα εμπρός. Παρέα βέβαια με την ανθρώπινη ματαιοδοξία, που σπάνια είναι αποστασιοποιημένη από την διπλή επιδίωξη χρήματος και εξουσίας. Όλα τα άλλα είναι κοινωνικοπολιτικά παραμύθια για μικρά παιδιά και φιλολαϊκό κουτόχορτο για τα κακοπερασμένα φαντάρια των αριστερών στρατευμάτων.