Μεγάλη στιγμή της ελληνικής αστυνομίας, η εύρεση των πινάκων του Πάμπλο Πικάσο και του Πιετ Μοντριάν, που εκλάπησαν από την Εθνική Πινακοθήκη, πριν από εννιά χρόνια. Είναι μια επιτυχία, αδιαμφισβήτητα, να βρεις κλοπιμαία από μια ληστεία, που είχε χαρακτηριστεί ως η «ληστεία του αιώνα». Και που, μάλλον, περιέχει, ως υπόθεση, όλα τα στοιχεία της ελληνικής, κακής νοοτροπίας.
Καταρχάς, την προχειρότητα. Η οποία, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ξεκίνησε από τα ελλιπή μέτρα φύλαξης, που επέτρεψαν στους δράστες να κλέψουν κομμάτια τέτοιας καλλιτεχνικής αξίας, από ένα μεγάλο μουσείο τέχνης, τόσο εύκολα. Ο πρώην κρατικός λειτουργός Λέανδρος Ρακιντζής, ο οποίος τότε είχε διατάξει κατεπείγουσα έρευνα για τις διοικητικές ευθύνες, ως Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, θύμισε, μιλώντας στην ΕΡΤ, όσα είχε καταγράψει στο πόρισμά του, τότε.
«Το σύστημα ασφαλείας είχε άδειες μπαταρίες, έτσι ο συναγερμός χτυπούσε συχνά, χωρίς να υπάρχει παραβίαση. Οι κασέτες από τις κάμερες είχαν τελειώσει και δεν είχαν αντικατασταθεί λόγω έλλειψης χρημάτων. Ο συναγερμός δεν ήταν συνδεδεμένος με την Αστυνομία αλλά μόνον με την εταιρεία φύλαξης. Οι φύλακες απασχολούνταν σε άλλες θέσεις και επιπλέον δεν γνώριζαν τι ακριβώς να πράξουν σε ενδεχόμενη απόπειρα ληστείας, καθώς δεν είχαν περάσει ποτέ από ειδική εκπαίδευση για τον τρόπο που γίνεται η φύλαξη και για τις ενέργειες στις οποίες έπρεπε να προβούν σε περίπτωση συμβάντος». Να γελάσεις ή να κλάψεις, άραγε;
Ας πάμε, όμως, στο σήμερα. Εννιά χρόνια μετά, ένας Πικάσο κι ένας Μοντριάν βρίσκονται μέσα σε μια ρεματιά. Λάτρεψα το βιντεάκι της ΕΛ.ΑΣ, με τη διαδρομή στη ρεματιά, μέσα από θάμνους, μέχρι το σημείο όπου ο δράστης είχε κρύψει τους πίνακες. Ούτε ο ίδιος δεν θυμόταν καλά-καλά, που τους είχε βάλει. Μια σακούλα κάτω από ξερά κλαδιά, σαν πτώμα της Τέχνης, που αγνοείτο χρόνια και επιτέλους, εντοπίστηκε, το τελευταίο πλάνο του βίντεο. Είναι προφανές ότι το Netflix έχει εμπνεύσει και την ΕΛ.ΑΣ, ζει κι αυτή στον αστερισμό του.
Κι αφού η υπόθεση στέφθηκε με επιτυχία, να μη γίνει και μια συνέντευξη Τύπου, να δοθούν συχαρίκια εκατέρωθεν; Φυσικά, μέσα στο πρόγραμμα και η επικοινωνιακή κάλυψη. Ολοι θέλουν την επιβράβευσή τους, και καλά κάνουν. Μόνο που αντί για τα μπράβο, ο κόσμος θα θυμάται έναν πίνακα να πέφτει. Λάθος, θα θυμάται έναν Πικάσο να πέφτει. Ο Πικάσο τους έπεσε απ’ τα χέρια. Αυτό θα θυμάται, μαζί με τα εκατοντάδες χιουμοριστικά gif που κυκλοφόρησαν, για το συμβάν.
Γιατί; Γιατί ο πίνακας είχε τοποθετηθεί προχείρως σ’ ένα ράφι. Οπως τοποθετείς βιαστικά τη ζωγραφιά του παιδιού σου, που έρχεται απ’ το σχολείο. Βρίσκεις την κλίση που την κρατάει όρθια. Για λίγο. Είναι βέβαιο ότι θα πέσει. Ενα ρεύμα αέρα αρκεί, ένα μικρό τράνταγμα από το πέρασμα κάποιου από δίπλα, και η ζωγραφιά θα βρεθεί στο πάτωμα.
Να τη πάλι η προχειρότητα. Αυτή τη φορά σκεπάζει την επιτυχία, τι κρίμα. Η «κλοπή του αιώνα» και το «πέσιμο του αιώνα».
Δεν φταίει ο έρμος ο άνθρωπος που βλέπουμε να σηκώνει τον πεσμένο Πικάσο και να τον ξαναβάζει στο ραφάκι της κακιάς ώρας, σαν ζωγραφιά εξάχρονου, φταίει η απουσία καθοδήγησης και ειδικού. Πόσο δύσκολο θα ήταν να σκεφτούν να φέρουν έναν συντηρητή έργων τέχνης, να υποδείξει πώς πρέπει να διαχειριστούν τους πίνακες στη συνέντευξη Τύπου; Τους ταλαιπωρημένους πίνακες να προσθέσω, γιατί έχουν περάσει πολλά αυτά τα εννέα χρόνια. Κόπηκαν απ’ τον καμβά τους, ζούσαν σε κρύπτη μέσα σ’ ένα μπάνιο και στο τέλος βρέθηκαν σε ρεματιά κλεισμένοι σε σκουπιδοσακούλα. Ηθελαν λίγη τρυφερότητα, λίγη περιποίηση οι καημένοι. Ενα γάντι εργασίας να τους πιάσει, ένα ειδικό ράφι να τους κρατήσει στερεωμένους καλά, αυτή τη μεγάλη μέρα της επιστροφής τους στο μουσείο.
Αν μας έβλεπε από μια μεριά ο Πικάσο, θα γελούσε. Υπήρξε ο μέγας εκπρόσωπος του Κυβισμού αλλά κι εμάς, θα μας βάφτιζε μεγάλους εκπροσώπους του Σουρεαλισμού. Του σουρεαλισμού της προχειράντζας.
ΥΓ. Ο Mr Bean ζήλεψε τη σκηνή, χωρίς αμφιβολία.