«Με τη μεγαλειώδη νίκη σου, αποτέλεσμα του απαράμιλλου ταλέντου σου και της αδάμαστης θέλησής σου, από την μια πλευρά πιστοποίησες ότι πλησιάζεις, ολοένα και περισσότερο, στην κορυφή του παγκόσμιου τένις. Και, από την άλλη πλευρά, απέδειξες, στο διεθνές αθλητικό στερέωμα και όχι μόνο, τι σημαίνει Ελλάδα και τι σημαίνει πραγματικός Eλληνας»
– Προκόπιος Παυλόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, για την σπουδαία επιτυχία του Στέφανου Τσιτσιπά στον τελικό του ΑΤP Finals στο Λονδίνο.
Ο Τσιτσιπάς είναι λοιπόν «πραγματικός Ελληνας» και απέδειξε τι σημαίνει αυτό σε όλον τον κόσμο.
Τι σημαίνει, όμως, «πραγματικός Ελληνας», ο οποίος λογικά πρέπει να είναι κάτι διαφορετικό από τους ντεμέκ Ελληνες που κυκλοφορούν στην αγορά και χαλούν την εικόνα μας;
Δεν τίθεται θέμα καταγωγής, αυτά τα έχουμε προσπεράσει, ή θα έπρεπε. Αλλωστε εδώ που τα λέμε, η μαμά του Στέφανου είναι Ρωσίδα και ο παππούς του υπήρξε ένας θρυλικός σοβιετικός ποδοσφαιριστής και χρυσός Ολυμπιονίκης.
Ο Τσιτσιπάς είναι «πραγματικός Ελληνας» επειδή νίκησε στο τάι μπρέικ τον αυστριακό αντίπαλό του Ντομινίκ Τιμ. Ο οποίος, υπό αυτήν την έννοια, είτε δεν είναι «πραγματικός Αυστριακός» –και το γεγονός αυτό θα πρέπει να προβληματίσει τον Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν, ομόλογο του κ. Παυλόπουλου στη Βιέννη– είτε είναι, αλλά ως γνωστόν οι «πραγματικοί Αυστριακοί» χάνουν στο τελευταίο γκέιμ του τελευταίου σετ από τους «πραγματικούς Ελληνες».
Αυτό λογικά εννοεί ο κ. Παυλόπουλος. Είναι η ίδια προσέγγιση με το εθνικό αφήγημα που θέλει στις νίκες «να μιλάει η “ελληνική ψυχή”» και στις ήττες να έχει παίξει καθοριστικό ρόλο είτε η «ατυχία», είτε η κούραση, είτε και τα δύο μαζί. Διότι είναι και πάλι γνωστό πως οι αντίπαλοί μας δεν έχουν ψυχή και σίγουρα δεν κουράζονται, ούτε είναι άτυχοι.
Με αφορμή το συγχαρητήριο μήνυμα του ΠτΔ προς τον Τσιτσιπά, ο συγγραφέας και πρώην βουλευτής Πέτρος Τατσόπουλος κατηγόρησε τον πρώτο πολίτη της χώρας για «πρωτόγονο εθνικισμό». Ως λογοτέχνης το είπε «γλυκά».
Με το μήνυμά του για τον Τσιτσιπά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γίνεται πλέον το πολιτειακό αντίστοιχο της Φανούλας της Χαλκιά, η οποία μέσα σε εκείνο τον παροξυσμό εθνικού μεγαλείου του 2004 είχε πει το περιβόητο: «Οι Ελληνες είμαστε γεννημένοι πρώτοι. Τα υπόλοιπα είναι για τους δεύτερους. Εμείς είμαστε για την κορυφή. Το έχουμε στα κύτταρά μας και είναι το μεγαλύτερο δώρο».
Ο κ. Παυλόπουλος δεν είπε κάτι λιγότερο: Ο Στέφανος Τσιτσιπάς με τη νίκη του στο Λονδίνο απέδειξε στον κόσμο «τι σημαίνει Ελλάδα και τι σημαίνει πραγματικός Eλληνας». Αν έχανε, από ατυχία ή κούραση φυσικά, δεν θα είχε δείξει τι είναι «πραγματικός Ελληνας», ο πραγματικός Ελληνας δεν χάνει — και όποιος χάνει δεν είναι πραγματικός Ελληνας, έτσι πάνε αυτά τα πράγματα.
Κανονικά όλο αυτό θα ήταν για γέλια, κάτι σαν ένα τού Ελληνα το forehand ζυγό δεν υπομένει, όμως είναι πολύ σοβαρό. Διότι ένα μήνυμα του ΠτΔ είναι η φωνή της Ελληνικής Δημοκρατίας και ως τέτοιο δεν επιδέχεται δικαιολογίες περί ελαφρότητας της στιγμής ή υπέρμετρου ενθουσιασμού του συντάκτη του.
Δυστυχώς, στο μήνυμα του κ. Παυλόπουλου, δεν ενυπάρχει μόνο ένας πρωτόγονος εθνικισμός. Δυστυχώς στα λόγια αυτά κρύβεται ο σπόρος του ρατσισμού.
Η αντίληψη ότι οι Ελληνες είμαστε εκ προοιμίου καλύτεροι και αξίζουμε μόνο τη νίκη –αν θέλουμε να λεγόμαστε «πραγματικοί Ελληνες» –, η βεβαιότητα ότι οι άλλοι λαοί είναι εκ προοιμίου δεύτεροι και άρα κατώτεροι, είναι ο καμβάς για να αναπτυχθούν οι ιδέες της καθαρότητας της φυλής, για μια εθνική ευγονική που απαιτεί νικητές, για εκείνα τα κύτταρα των Ελλήνων για τα οποία μιλούσε η Χαλκιά. Προτού την πιάσουν ντοπέ.