«Η βασική εντύπωσή μου από τον Μπόρις είναι ότι πρόκειται για έναν έξυπνο άνθρωπο που κάνει τον ηλίθιο, σε αντίθεση με τους περισσότερους που είναι ηλίθιοι και θέλουν να παραστήσουν τους έξυπνους» δήλωσε εσχάτως ο δημοσιογράφος Μπεν Ρούνεϊ, πρώην συνάδελφος του νέου πρωθυπουργού της Βρετανίας στην εφημερίδα «Daily Telegraph». «Ηταν δύσκολο να τον πείσεις να κάνει μία δουλειά που δεν ήθελε να κάνει. Ηταν παντελώς αδιάφορος για τις λεπτομέρειες, που σημαίνει ότι έπρεπε να τσεκάρεις με προσοχή το κείμενό του, που θα ήταν γεμάτο λάθη. Η “μεγάλη εικόνα” ήταν συνήθως εντάξει, όμως οι λεπτομέρειες ήταν συχνά στην καλύτερη περίπτωση “μισές”. Τα ονόματα και οι ημερομηνίες θα ήταν λάθος. Σου έδινε την εντύπωση ότι περισσότερο θυμόταν, παρά καθόταν να ψάξει».
Ο Μπόρις Τζόνσον θα είναι, το πιο πιθανό, ένας απαίσιος πρωθυπουργός. Δεν το λένε οι εχθροί του πάνω και κάτω από την Μάγχη. Το λένε οι πιο φερέγγυοι από όλους από όσους τον γνωρίζουν προσωπικά: οι πρώην συνάδελφοί του. Διόλου τυχαίο ότι ο διεθνής Τύπος έχει ξεχυθεί να βρει όλους όσους συνεργάστηκαν μαζί του στην εφημερίδα, στο υπουργείο των Εξωτερικών, στον Δήμο του Λονδίνου κοκ. Ο προαναφερθείς Ρούνεϊ είναι ένας από εκείνους που «ψάρεψε» ο αμερικανός ιστότοπος «Daily Beast». Στο ίδιο ρεπορτάζ κάποιος άλλος (σε υπουργικό σήμερα αξίωμα) αποκαλύπτει ότι παλιοί συνεργάτες του Τζόνσον στο υπουργείο Εξωτερικών, γνωρίζοντας την προχειρότητα και την τσαπατσουλιά του, τον υπέβαλαν σε ένα «μυστικό τεστ». Ετοιμασαν ογκώδη ντοσιέ με το υλικό της καθημερινής του ενημέρωσης, μέσα στα οποία παρενέβαλαν, μερικές «ξέμπαρκες» σελίδες. Ηθελαν να δουν αν θα διάβαζε τίποτα, αν θα αντιλαμβανόταν την «απάτη». Δεν πήρε χαμπάρι.
Δεν χρειάζεται να είσαι ο «Μπότζο» για να το καταλάβεις. Οι συστατικές επιστολές από πρώην εργοδότες και τα ψυχομετρικά τεστ ( που σε βάζουν να συμπληρώσεις για να δουν αν η προσωπικότητά σου ταιριάζει με το οικοσύστημα της εταιρείας και να σε προσλάβουν) δεν θα έπιαναν μία μπροστά στις μαρτυρίες των πρώην συναδέλφων σου. Είναι εκείνοι που, αν το θελήσουν, μπορούν να ανακόψουν βιαίως την εκτόξευσή σου στη δημόσια στρατόσφαιρα, να σε αλείψουν με πίσσα και πούπουλα και να σε παραδώσουν στον όχλο. Γιατί, πώς να το κάνουμε, μόνο εκείνοι σε γνωρίζουν, από την καλή και από την ανάποδη.
Μόνο αυτοί ξέρουν ότι η γυναίκα σου σου τηλεφωνεί στη δουλειά για να σου δώσει λεπτομερείς οδηγίες πώς να κουρευτείς, ότι συχνά τρως ψάρι πριν από μία βαρύνουσας σημασίας σύσκεψη , ότι ένα μεσημέρι του Φεβρουαρίου έκλαιγες μετά από ένα ιατρικό ραντεβού, ότι στην πραγματικότητα όταν λες «Θα το έχω τελειώσει μέχρι αύριο» εννοείς ότι «Δεν το έχω καν ξεκινήσει», ότι παρότι κάνεις τον άνετο, είσαι στην πραγματικότητα βαθιά ομοφοβικός, ότι είσαι ο καλύτερος στο να αποσοβείς σοβαρές κρίσεις.
Πολλοί υποτιμούν αυτό το ιδιάζον, επαγγελματικό bonding. Yποτιμούν τον χρόνο που περνούν με τους συναδέλφους τους στο γραφείο, στο μαγαζί, στο εργοστάσιο, στην ανασκαφή, στο πιλοτήριο. Ερευνα της Gallup για το 2017 ( State of the American Workplace) μιλά για κατά μέσο όρο πάνω από 2.000 ώρες τον χρόνο! Υποθέτω ότι στην Ελλάδα της κρίσης, αυτές οι ώρες μπορεί να είναι κατά τι παραπάνω. Φθάνεις στο σημείο να αναλώνεις δίπλα σε ανθρώπους (που υπό κανονικές συνθήκες, μπορεί να μην ήθελες καν να γνωρίζεις), το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου που είσαι ξύπνιος και δεν παραπαίεις από την κούραση.
Αυτοί οι άνθρωποι θα γίνουν οι μάρτυρες του καλύτερου και του ειδεχθέστερου εαυτού σου (το 20,1% των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στην Ελλάδα θα γίνουν από συνάδελφο, σύμφωνα με έρευνα της διαΝΕΟσις, 2018). Γνωρίζεις απταίστως την προσωπική τους ζωή, το body language και τα τικ τους, καταλαβαίνεις, με μια ματιά, αν το πρωί ξύπνησαν ανάποδα, έχεις μοιραστεί μαζί τους προβλήματα, ποταπά κουτσομπολιά (συνήθως για το αφεντικό ή άλλους συνεργάτες), και ποιος ξέρει, τι ιστορίες σου έχουν ξεφύγει, κάτι στιγμές ανίας ή αδυναμίας, εκεί, κάτι μεταμεσονύκτιες ώρες, σε κάτι ποτά, μετά τη δουλειά.
Εννοείται ότι δεν είναι μόνο οι συνάδελφοι που καρακοδούν να σε αλείψουν _α λα Μπόρις Τζόνσον_ με πίσσα και πούπουλα. Είναι και οι άλλοι (μετρημένοι στα δάχτυλα) με τους οποίους έχεις κτίσει σχέσεις ζωής, αυτοί που σου δημιουργούν αμηχανία κάθε φορά που τους συναντάς στον δρόμο (γι’αυτά που ξέρεις ή που ξέρουν), αυτοί που θέλεις απελπισμένα να ξεχάσεις και αυτοί που πάντα θα θυμάσαι. Δεν είναι η δεύτερη σου οικογένεια (όπως προσπαθούν να σε πείσουν από το Τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού). Γνωρίζεις όμως ότι καθένας από αυτούς, εμπεριέχει ψήγματα της επαγγελματικής σου ζωής αλλά και ευμεγέθη κομμάτια από το παζλ της ζωής σου.
Οι ιστορίες που ανταλλάσσετε κάθε φορά που βρίσκεσθε, είναι σαν αυτές του στρατού. Πληκτικές μέχρι θανάτου για τους άλλους, πολύτιμες για εσάς. Σε περιπτώσεις δε επιχειρήσεων, μαγαζιών κτλ που έκλεισαν ή αποψιλώθηκαν στη διάρκεια της δεκάχρονης ύφεσης, οι πρώην εργαζόμενοι και πρώην συνάδελφοι είναι σαν βγαλμένοι από βιβλίο του Γκ. Κ. Τσέστερτον: ισόβια μέλη ενός κλειστού κύκλου.
Προ ημερών, βρέθηκα να συνομιλώ με έναν ιδιοκτήτη σπιτιού προς ενοικίαση, κάπου στο Παγκράτι. Προκειμένου να τσεκάρει αν ήμουν ανώτερη πάσης υπονοίας ενοικιάστρια, με ρώτησε, χωρίς περιστροφές, τι δουλειά κάνω. Το «δημοσιογράφος» δεν νομίζω να τον «πολυέψησε». Τα ονόματα, όμως, πρώην συναδέλφων μου που τύχαινε να γνωρίζει, τον καθησύχασαν. Του έκλεισα το μάτι: «Ρώτα, ό,τι θες. Ξέρουν τα πάντα».