Καταραμένος καρκίνος τελικού σταδίου, αυτή η μορφή σου! Πώς αποτυπώνεται πάνω στα πρόσωπα των ασθενών, πώς τα ζωγραφίζει με τα γκρίζα χαρακτηριστικά του θανάτου που πλησιάζει..
Αυτό το απόκοσμο, εξαντλημένο απ’ την ασθένεια πρόσωπο, έβλεπες στην όψη του Θάνου Μικρούτσικου τους τελευταίους μήνες. Ένα πρόσωπο που σου έλεγε σχεδόν «αντίο». Αλλά γύρω του, γύρω απ’ τη θαμπάδα του πόνου και τη μαυρίλα ενός επερχόμενου τέλους που έμοιαζε αναπόφευκτο, έβλεπες την αύρα της γενναιότητας.
Πόση γενναιότητα ξεχείλιζε ο Θάνος Μικρούτσικος στην τελευταία του διαδρομή. Είχε από πάνω του ένα φωτοστέφανο δύναμης και θάρρους που σε συγκλόνιζε. Σχεδόν σ’ έκανε να ξεχνάς ότι πάσχει σοβαρά, ότι ανεβαίνει ένα Γολγοθά που τον οδηγεί στον τερματισμό. Έβλεπες έναν άνθρωπο συρρικνωμένο απ’ την ασθένεια, ζαρωμένο απ’ τον οδοστρωτήρα που λέγεται «προχωρημένος καρκίνος», κι όμως, αισθανόσουν να έχεις μπροστά σου έναν γίγαντα.
«Τον καρκίνο δεν τον φοβάμαι», είχε πει σε μια απ’ τις πρώτες συνεντεύξεις, στην οποία είχε ρωτηθεί για το σοβαρό θέμα υγείας που αντιμετώπιζε, που όπως είχε πει, δεν ήταν ιάσιμο. Το διάβαζες με δυσπιστία τότε. Πώς γίνεται να μην φοβηθείς αυτό το τέρας; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να στέκεται τόσο γενναίος απέναντι του; Υπερβολές και λόγια, σκεφτόσουν.
Όχι, δεν ήταν μόνο λόγια. Ο Θάνος Μικρούτσικος στάθηκε γενναίος. Και επικοινώνησε τη γενναία του στάση σ’ έναν ολόκληρο λαό. «Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος. Το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι, που λέει και ο αγαπημένος μου Χικμέτ», είπε στο προτελευταίο του ποστ στο facebook, με μια φωτογραφία μέσα απ’ την κλινική όπου νοσηλευόταν. Πάλι αυτό το πρόσωπο, με την όψη του τέλους ζωγραφισμένη πάνω του. Και πάλι αυτή η αύρα γενναιότητας να λάμπει γύρω του, συγκλονιστική και ακαταμάχητη.
Σα να ήθελε να μας δώσει ένα παράδειγμα σθένους ο Θάνος Μικρούτσικος, να το καρφιτσώσουμε δίπλα στη θύμησή του και να το έχουμε εφόδιο για δικές μας, δύσκολες στιγμές. Να τον φέρνουμε στο νου μας και να λέμε κι εμείς «όχι, δεν φοβάμαι, δεν λυγίζω, δεν παραδίνομαι». Ν’ ακούμε τα τραγούδια του και να δυναμώνουμε. Δεν το νιώθετε κι εσείς, ακούγοντας τώρα τη «Ρόζα», ή «τον Άμλετ της Σελήνης», ή το «Πάντα γελαστοί»; Η γενναία του στάση πριν πέσει στη μάχη, έχει περάσει στη μουσική του και την έχει μπολιάσει, την έχει πλουτίσει με πιο βαθιές έννοιες και συνειρμούς.
Κι αυτό το ποστ με το μήνυμα για την αιμοδοσία, τελευταίο όπως έμελλε να είναι, το πιο δυνατό φινάλε, το πιο συγκινητικό κλείσιμο της αυλαίας της σπουδαίας του προσωπικότητας:
Ο Θάνος Μικρούτσικος μας αποχαιρέτησε με τον πιο όμορφο τρόπο. Μας αποχαιρετούσε για αρκετό καιρό έτσι, χαμογελώντας γενναία και περήφανα, σπρώχνοντας έξω απ’ το πλάνο κάθε μελοδραματισμό, θλίψη και αδυναμία. Σαν να μας έλεγε, με τα μάτια «τι να κάνουμε παιδιά, έτσι είναι η ζωή». Και σα να μας ψιθύριζε τους στίχους του Άλκη Αλκαίου, αυτούς που έντυσαν μια απ’ τις πιο ωραίες μουσικές του: «Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη, στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί μα γελασμένοι »
ΥΓ. Δώστε αίμα.