Η νέα πραγματικότητα, που ο ύπουλος (εδώωωω είναι…) ιός διαμορφώνει σε όλο το φάσμα της ζωής μας ήταν και αφορμή για πολλές αλλαγές, που, χωρίς την απειλή των κρουσμάτων, ίσως και θα ήταν δύσκολο να δεχτούμε.
Είμεθα ήδη έθνος Ζορό και πέραν της γενικευμένης πλέον μασκοφορίας (…«δεν ειν’ η ανιψιά της Μόνικα Μπελούτσι –δες την και χωρίς μάσκα, λέμεεε»…) κάποια πρώτα δείγματα αλλαγών ήδη φάνηκαν, όχι χωρίς κόστος:
-Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ψηφιοποίηση της επικοινωνίας με το Δημόσιο(…μείζον αμείλικτο ερώτημα της θειάς της Παρέσας: «Ντο έν ατό το ουζερνέϊμ, πουλόπο ‘μ;;;»…),
-η τηλεργασία (… «δουλεύω μόνο με το μποξεράκι»…),
-τα τηλεμαθήματα (… «κλείσε ρε το instagram κι άκουγε την παράδοση»…),
-η μη προσωπική επαφή με υπαλλήλους των ΔΟΥ καθώς και του ευρύτερου Δημοσίου (… «ε, και πού θα ξεσπάω εγώ;;;»…)
είναι κάποια από τα καινοφανή της μετά-Covid εποχής.
Ωστόσο η όποια πρωτοβουλία των ιθυνόντων πάντα υπολείπεται του καλπάζοντος (εδώωω είναι…) ιού. Διότι όπου Covid και χαρά, του γάμου όλα δύσκολα. Τι τους θες τους 100 καλεσμένους σε γαμήλια τελετή, κ. Χαρδαλιά μου; Κατανοητή η ανάγκη οριοθέτησης αλλά με 99 δεν υπάρχει κίνδυνος ενώ με 101 τζιζ; Τριάντα μία θα παίξουμε; Και ποιος θα μετρά τους παρευρισκόμενους στο μυστήριο; Ο καντηλανάφτης πιάνεται στο μέτρημα;
Γιατί ντε και καλά (…έχουμε περιθώριο ως τους εκατό…) να παρευρεθεί στο μυστήριο ο μπατζανάκης του ξαδέλφου, η κουνιάδα της συμπεθέρας, ο επιλοχίας από τον στρατό και η νυχού της νύφης; Ο παπάς (ή ο δήμαρχος), ο ψάλτης, οι μελλόνυμφοι, οι κουμπάροι, οι γονείς και τ’ αδέλφια αρκούν και δύσκολα να φτάσουν τους εκατό νοματαίους.
Η χολιγουντιανοπρεπής τάχα σκηνοθεσία των γάμων, που σαρώνει πλέον τα τελευταία χρόνια (οι ζμπεθέρες «Δυναστεία» έβλεπαν στα νιάτα τους) είναι ευκαιρία να αλλάξει προς το πιο λιτό, το πιο απέριττο. Αναμενόμενες βέβαια θα είναι οι πλερέζες των επαγγελματιών του γάμου (δεξιωσάδες, στολιστές, ντιτζέηδες, ψάλτες, ανθοπώλες, μπομπονιερίστας, ζαχαροπλάστες και λοιποί τεθλιμμένοι συγγενείς) αλλά ποιος θα πάρει την ευθύνη; Ους ο ιός πλησίασε, άνθρωπος μην αγγιζέτω, αν έ(π)λασε η νύφη και σχόλασε ο γάμος…
Κι επειδή εκείνος ο Αλβέρτος ο Αϊνστάιν κάτι παραπάνω ήξερε λέγοντας πως γάμος είναι η αποτυχημένη προσπάθεια να δώσεις διάρκεια σε ένα τυχαίο γεγονός, ίσως και να είναι καλή και αποτελεσματική ιδέα η πλήρης απαγόρευση τέλεσης γάμων, όσο διαρκεί η κορονοαπειλή.
Οκ, παιδιά εν εγρηγόρσει γάμου, δεν χάθηκε ο κόσμος: η ασφάλεια προέχει και η σχέση ίσως αντέχει. Περιμένετε λίγο ακόμη μέχρι να οργανώσετε την ονειρική τελετή του Οσκαρ (Μπάμπη, Ζαφείρη, Μήτσου, Πασχάλη κοκ) σας, μέχρι να πετάξετε την ανθοδέσμη στις φίλες σας, μέχρι να ακουστεί απ’ τα ηχεία το ρομαντικό «Stou paidiou mou tι hara—esfaxa ena kokkora». Κόσμος και κοσμάκης ίσως να σωθεί, κι όχι μόνον από τον ιό.