Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έπειτα από δύο χρόνια και με τις λίγες προσθαφαιρέσεις των… δυόμισι ανασχηματισμών, έχει κλείσει έναν κύκλο. Το μεγαλύτερο διάστημα της θητείας της το πέρασε διοικώντας σε συνθήκες έκτακτης, έως πολύ έκτακτης, ανάγκης, είχε επιτυχίες, αποτυχίες, αστοχίες, αρρυθμίες, αλλά κυρίως κατόρθωσε κάτι όχι και τόσο αυτονόητο: παρά τις πρωτόγνωρες συνθήκες λόγω πανδημίας και των παρενεργειών της και παρά τις απόπειρες του ΣΥΡΙΖΑ να φιτιλιάσει το περιβάλλον, επανέφερε τη χώρα σε μία συνθήκη πολιτικής ηρεμίας και στοιχειώδους σοβαρότητας.
Ως προς το πώς αυτό αντικατοπτρίζεται στην εικόνα προς τα έξω, την εμπιστοσύνη των αγορών και διάφορα άλλα σε αυτό το πεδίο, τα στοιχεία είναι λίγο πολύ ξεκάθαρα. Και όσο αν αυτά ευνοούνται και από το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον, τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο και αυτονόητο.
Με όλα αυτά καταγεγραμμένα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον ανασχηματισμό σε αυτή τη συγκυρία, έχει να αντιμετωπίσει κάποια αδιαμφισβήτητα δεδομένα. Έχει ψηφίσει καμιά διακοσαριά νομοσχέδια, έχει κάνει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, λιγότερο ή περισσότερο τολμηρές, έχει κάνει πολιτικά ανοίγματα και την ίδια στιγμή έχει δημιουργήσει δυσαρέσκειες και ομάδες δυσαρεστημένων, μέσα στη ΝΔ και έξω από αυτήν.
Οι βασικές προκλήσεις υπό αυτές τις συνθήκες είναι δύο: α) οι εκλογές απέχουν σε κάθε περίπτωση λιγότερο από δύο χρόνια και β) η κυβέρνηση έως τότε πρέπει να παρουσιάσει αποτελέσματα στην οικονομία, την παιδεία, την υγεία κ.λπ., και να δείξει ότι η μεταρρυθμιστική της ορμή υπερβαίνει τον ψηφιακό μετασχηματισμό της κράτους – που δεν είναι καθόλου ασήμαντος, αλλά δεν αρκεί για να σου δώσει σαρωτική εκλογική υπεραξία.
Το άλλο πολιτικό εγχείρημα του Μητσοτάκη, το οποίο ενδέχεται να αποτυπωθεί στον ανασχηματισμό, αλλά μπορεί και να ακολουθήσει σε επόμενη φάση, είναι ο οργανωμένος πολιτικός μετασχηματισμός της ΝΔ. Μπορεί σήμερα κάποιοι να γκρινιάζουν για «πασοκοποίηση», μπορεί άλλοι να λυπούνται για το ξεθώριασμα της δεξιάς ορθοδοξίας (ενώ ο Τσίπρας μιλάει για ακροδεξιά…), το σίγουρο είναι ότι ο Μητσοτάκης διαπνέεται από μία πολιτική φιλοσοφία, η οποία θα πρέπει να εμπεδωθεί και να αποκτήσει ευρύτερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά.
Θα πει κάποιος: «Μπορεί αυτά να μην είναι της στιγμής, θα έχει χρόνο για ιδεολογικές αναζητήσεις στη δεύτερη τετραετία». Ίσως πολλοί να συμφωνήσουν, άλλοι να βιάζονται και άλλοι όχι.
Το ζήτημα είναι ότι για να επαληθευτούν όλα αυτά, η δεύτερη τετραετία προϋποθέτει μία, για την ακρίβεια δύο, λίγο πολύ σαρωτικές εκλογικές νίκες.
Και έως τότε, αποστολή της νέας κυβέρνησης είναι να παρουσιάσει έναν απολογισμό που θα διασφαλίζει κάτι τέτοιο.