Στη Γενεύη αρχίζει την Τρίτη η άτυπη πενταμερής σύνοδος για το Κυπριακό που θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί με ένα ειλικρινές «να έχουμε να λέμε». Στη σύνοδο συμμετέχουν οι δύο κοινότητες και οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις, Ελλάδα, Τουρκία και Μεγάλη Βρετανία. Όλοι αυτοί θα μαζευτούν γύρω από ένα τραπέζι και αφού κοιταχτούν επί ώρα, προσπαθώντας να καταλάβουν για ποιο λόγο είναι εκεί, θα τα μαζέψουν και θα φύγουν. Οι Ελλαδίτες για Πάσχα και ξεκούραση. Οι Κύπριοι έχουν και εκλογές μπροστά τους.
Δεν υπάρχουν προσδοκίες για τη σύνοδο. Για την ακρίβεια δεν υπάρχουν προσδοκίες για την επίλυση του Κυπριακού. Ενδεχομένως να είναι ένα πρόβλημα που, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, δεν έχει λύση ή, όπως μας λένε και οι Τούρκοι, «λύθηκε το 1974». Η δική μας πλευρά θα προσέλθει στη σύνοδο προτάσσοντας τη λύση της διζωνικής ομοσπονδίας. Η Λευκωσία θεωρεί (ή παριστάνει ότι θεωρεί) τη λύση αυτή βιώσιμη και λειτουργική. Όμως, μεταξύ μας, εγείρονται αμφιβολίες κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελούμενη από δύο συνιστώσες, η μία εκ των οποίων θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Τουρκίας.
Η άλλη πλευρά προκρίνει τη διχοτόμηση (που ξεδιαλύνει και τα πράγματα με τις ΑΟΖ), κάτι που δεν μπορεί να δεχθεί η ελληνοκυπριακή κοινότητα για λόγους που όλοι αντιλαμβανόμαστε. Όπως και να έχει, όταν οι δύο πλευρές διατυπώνουν θέσεις που βρίσκονται τόσο μακριά η μία από την άλλη, δεν υπάρχουν πιθανότητες για γόνιμο διάλογο. Σε αυτό το πλαίσιο χωρούν μόνο προσχηματικοί μονόλογοι. Δεν υπάρχει, δηλαδή, ένα πεδίο για να συζητήσουν. Άλλωστε ακόμα και η συζήτηση περί Ομοσπονδίας δεν είναι και τόσο χρήσιμη στην ελληνοκυπριακή πλευρά στην κορύφωση προεκλογικής περιόδου. Μη ξεχνάμε ότι ο Νίκος Αναστασιάδης, αρχηγός κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσέρχεται στη συζήτηση ως επικεφαλής κοινότητας, προκειμένου να συνομιλήσει με τον ηγέτη ενός ψευδοκράτους, ενώ, την ίδια στιγμή, η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Για ποια επίλυση του Κυπριακού μιλάμε; Ας πούμε καλύτερα κανένα ανέκδοτο.
Είναι προφανές ότι με όλα όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο, το Κυπριακό έχει επάνω του κόμπους που είτε είναι αδύνατο να λυθούν, είτε χρειάζονται ακόμα περισσότερο χρόνο προκειμένου να «ωριμάσουν» οι συνθήκες. Ωστόσο όσο περνάει ο χρόνος, τόσο δείχνει, εκ των πραγμάτων, να ενισχύεται το σενάριο της διχοτόμησης. Μετά από δύο δεκαετίες, προς τα μέσα του αιώνα, δεν θα έχουν μείνει εν ζωή και πολλοί που θα θυμούνται το νησί ως ενιαίο κράτος. Τότε τα πιο βατά σενάρια στο τραπέζι θα είναι είτε η διχοτόμηση, είτε κάτι σαν χαλαρή ομοσπονδία. Και αυτό θα είναι το μόνο χρήσιμο που θα βγει από την πενταμερή της Γενεύης: έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα και με αυτό το καθεστώς στην Άγκυρα, το Κυπριακό θα μείνει στον πάγο.