Μόλις λίγες μέρες πριν, μιλούσαμε για τον παίκτη του «Big Brother», ο οποίος έδωσε στη λέξη βιασμός θετικό πρόσημο. Μόλις λίγες μέρες πριν, κάναμε συζητήσεις επί συζητήσεων για την κουλτούρα του βιασμού και εν γένει της βίας, που καλλιεργείται μέσα από τέτοιες συμπεριφορές, τις οποίες μάλιστα βλέπουμε και σε τηλεοπτικά προγράμματα. Τη βία κατά των γυναικών εν προκειμένω, εκείνη που υποδορίως περνά μέσα στα σπίτια και στο μυαλό μας. Τη βία γενικώς.
Και να που αυτή ακριβώς η κουλτούρα της βίαιης συμπεριφοράς παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας με απανωτά περιστατικά, έτσι για να μας υπενθυμίσει πόσο βαθιά ριζωμένη είναι στις συνειδήσεις. Ενας πατέρας στα Χανιά επιτίθεται σε εκπαιδευτικό που ζητούσε απ’ το παιδί του να φορέσει μάσκα. «Και το πιάνει το παιδί μου από το χέρι και του επιβάλει να βάλει τη μάσκα, τρόμαξε το παιδί μου, φοβήθηκε, λέει δεν θέλω να ξαναπάω σχολείο. Φοβήθηκε το παιδί μου και το είδα κλαμένο και του έμπηξα μια κουτουλιά» άκουσα τον πατέρα να λέει σε τηλεοπτική εκπομπή. Εκλαψε το παιδί του, ζορίστηκε κι έχωσε την κουτουλιά. Τόσο απλά, τόσο εύκολα.
Αλλος πατέρας, αυτή τη φορά στο Ηράκλειο. Νταής και αρνητής της μάσκας, επίσης. Μπουκάρει χωρίς μάσκα στο σχολείο και στο γραφείο της διευθύντριας, της ζητά να βγάλει τη μάσκα της, κι όταν εκείνη αρνείται, της την αφαιρεί βίαια και τη χτυπά στο πρόσωπο. «Είμαι δασκάλα. Βλέπω τον γιο του να κλαίει μετά το περιστατικό και κλαίω κι εγώ», αναφέρει το θύμα σε τοπικό site.
Πόσα κρίμα γι’ αυτό το παιδί. Το παιδί που κλαίει γιατί βλέπει τον γονιό του να βιαιοπραγεί, που η ψυχή του αιωρείται ανάμεσα στο νταηλίκι-πρότυπο και την εσώτερη αίσθηση ότι υπάρχει κάτι πολύ λάθος σε όλο αυτό.
Οπως και το άλλο παιδί, έξω από το δημοτικό σχολείο στο Κανόνι της Κέρκυρας, την ημέρα του αγιασμού. Είδε τον πατέρα του να βιαιοπραγεί εναντίον της μάνας του. Την είδε να ουρλιάζει και να ζητά βοήθεια για να γλιτώσει από την ωμή βία, κι έπεσε στα πόδια της να την προστατεύσει. «Μην ξαναχτυπήσεις τη μαμά μου!» Φώναξε στον κόσμο που παρακολουθούσε αμέτοχος τη σκηνή.
Γιατί η κουλτούρα της βίας δεν σε κάνει μόνο βίαιο, σε κάνει και απαθή. Βλέπεις και δεν πλησιάζεις, δεν μπλέκεσαι, δεν αντιδράς. Καταπίνεις το κακό που συμβαίνει μπροστά σου και μετά πας να πιεις τον καφέ σου, ανεπηρέαστος. Συνηθίζεις στη βία, την αποδέχεσαι.
Και τη σχολιάζεις με βλακώδεις κοινοτοπίες. «Εξαιρετικό κορίτσι, από αξιοπρεπή οικογένεια», είπε ένας. Σαν να ήθελε να δικαιολογήσει το θύμα που τις έφαγε, κατά κάποιο τρόπο. Κάτι που, εμμέσως πλην σαφώς, της ρίχνει και το μπαλάκι της ευθύνης. Τη στοχοποιεί. Αμα τις τρως, φταις κι εσύ. Ας πούμε ότι είσαι αξιοπρεπής για να μετριαστεί το μίασμα. Κουλτούρα της βίας, περασμένη μέσα στην κοινή γνώμη, να την παραμορφώνει και να την αποπροσανατολίζει. Το θύμα δεν είναι ακριβώς θύμα.
Και ο θύτης δεν είναι ακριβώς θύτης. Να το και με παράδειγμα. Ο συγκεκριμένος πατέρας, ένας νταής της ενδοοικογενειακής βίας, είναι γνωστός στη μικρή του κοινωνία. Ολοι ξέρουν ότι χτυπάει τη γυναίκα του, άλλωστε το κάνει και μπροστά τους, στο σχολείο του παιδιού του, την μέρα του αγιασμού. Ωστόσο, δεν έχει κανένα πρόβλημα να είναι μέλος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του σχολείου! Και όπως διαβάζω, θέτει υποψηφιότητα και για δημοτικός σύμβουλος. Είναι ποτέ δυνατόν;
Ναι, είναι. Η κουλτούρα της βίας όλα τα επιτρέπει, όταν έχει καταλάβει το μέσα μας. Και το έχει καταλάβει. Τι κι αν γεμίζουμε διαδικτυακούς τοίχους με αναθέματα, όταν ένας παίκτης ριάλιτι μιλάει για βιασμούς, χαλαρά στην κουβέντα με τους συμπαίκτες του. Το θέμα είναι ότι εκεί έξω, η κουλτούρα της βίας ζει και βασιλεύει. Και επί της ουσίας, μας έχει ακινητοποιήσει μπροστά στο κακό.
ΥΓ. Το ότι δεν αντιδρούμε σε τέτοια περιστατικά, είναι το πιο τρομακτικό, πάντως.