«Για να γίνει κάποιος αρχηγός, πρέπει να βρει ένα πλήθος που πηγαίνει κάπου και να μπει μπροστά» λέει μια ρήση. Αυτό έκανε και ο Αλέξης Τσίπρας το 2012. Μετά τη μνημονιακή στροφή της ΝΔ που κάποια στιγμή ξέχασε τις αστειότητες των Ζαππείων, ο νεαρός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε μπροστά στο αντιμνημονιακό πλήθος και έφθασε σε πολύ σύντομο διάστημα ως την πρωθυπουργία. Από δίπλα και αστέρες της αντιμνημονιακής εποχής (από τον Γιάνη Βαρουφάκη και την Ελένη Αυλωνίτου ως τη αλήστου μνήμης Ραχήλ Μακρή) που εκτοξεύτηκαν στο πολιτικό στερέωμα. Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Η Χρυσή Αυγή βγήκε από τα λαγούμια της, μπήκε μπροστά στο πλήθος της Πάνω Πλατείας και έγινε το τρίτο κόμμα της Βουλής, ο δε Πάνος Καμμένος που το περισσότερο που είχε καταφέρει επί χρόνια ήταν να γίνει υφυπουργός, έφθασε τον Μάιο του 2012 να πάρει 10,62% και να εκλέξει 33 βουλευτές.
Το πλήθος που ακολουθούσε τους αρχηγούς, πολύχρωμο. Οι παραδοσιακοί αριστεροί έγιναν μειοψηφία σε ένα τσούρμο «αγανακτισμένων» που πίστευε ότι τα μνημόνια ήταν μια συνωμοσία κατά της χώρας και ότι «αν παίρναμε λεφτά από τη Ρωσία και την Κίνα» θα τα είχαμε αποφύγει. Αλλοι πίστευαν ότι «θα παρακαλάνε να μας δανείσουν», μερικοί είδαν ευκαιρία να ζήσουν το επαναστατικό όνειρό τους και πολλοί βρήκαν νέο όχημα που θα τους κρατήσει στην εξουσία, αφού το ΠΑΣΟΚ είχε καταρρεύσει.
Το ετερόκλητο αυτό πλήθος έφερε τον κ. Τσίπρα στην πρωθυπουργία αλλά τον έφερε και αντιμέτωπο με τις αυταπάτες του (για να δανειστώ μια έκφραση που έχει χρησιμοποιήσει ο ίδιος). Η κυβερνητική θητεία απογοήτευσε πολλούς από τους πιστούς και προσγείωσε απότομα κάποιους άλλους. Σε πέντε χρόνια όμως όλα είχαν αλλάξει. Το αντιμνημονιακό κύμα είχε δώσει τη θέση του στους φανατικούς υπερασπιστές του τρίτου μνημονίου και εκείνοι που βροντοφώναζαν «Go back Madam Merkel», τώρα έκαναν like στις πασίχαρες φωτογραφίες του αρχηγού δίπλα στην αυστηρή καγκελάριο.
Οσο οι κραυγές των «αγανακτισμένων» κόπαζαν, άρχισαν να ακούγονται χαμηλά στην αρχή, όλο και δυνατότερα στη συνέχεια οι φωνές της «άλλης Ελλάδας». Της εξωστρεφούς, κοσμοπολίτικης, δημιουργικής Ελλάδας. Αυτής που, εν τέλει, εξέφρασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να κερδίσει την ηγεσία της ΝΔ στην αρχή και τις τριπλές εκλογές στη συνέχεια. Και αυτό φάνηκε με το «καλημέρα» της διακυβέρνησής του. Ηρθαν στο προσκήνιο άνθρωποι με επαγγελματική καταξίωση, δυνατά βιογραφικά, διεθνή ορίζοντα. Η αποτελεσματικότητα και η ικανότητά του στη διακυβέρνηση της χώρας, του δίνουν όλο και μεγαλύτερη αποδοχή. Και το σκιάχτρο που προσπάθησε να δημιουργήσει ο Τσίπρας για τον αντίπαλό του σαρώθηκε από τον άνεμο της πραγματικότητας. Οσο ο Μητσοτάκης ξεδιπλώνει τις ικανότητες του, τόσο η πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν πρόσωπα εντελώς παρωχημένα.
Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης αφού αρχικά κρύφτηκε και στις δύο κρίσεις (Εβρος – κορονοϊός) στη συνέχεια προσπάθησε να το παίξει συναινετικός. Δεν του πήγαινε.
Στην εμφάνισή του στη Βουλή την Παρασκευή, είδαμε τον γνωστό Τσίπρα. Της πόλωσης, του διχασμού, των αυτοκτονιών και του μαγκαλιού. Αυτό ξέρει αυτό κάνει. Την Ελλάδα του αύριο την έχει χάσει. Τα ποντάρει όλα στην Ελλάδα του χθες. Στην εχθροπάθεια, όπως του είπε ο Γιώργος Γεραπετρίτης, στη μιζέρια. Μόνο που η χώρα έχει αλλάξει πίστα. Το πολιτικό του DNA παραπέμπει στην Ελλάδα των καταλήψεων και των χειρότερων χαρακτηριστικών της Μεταπολίτευσης. Οι βελτιώσεις που επιδέχεται είναι οριακές. Μπορεί να πάρει το lower, αλλά οι αναφορές του θα σταματούν στην Κούβα, στον Μαδούρο και στα αριστερά τοτέμ της ψυχροπολεμικής εποχής.
Πουλάει ένα προϊόν που η εποχή το έχει ξεπεράσει. Απευθύνεται σε ένα κοινό, που όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις όλο και συρρικνώνεται. Ακόμη και το 31% των εθνικών εκλογών μοιάζει τώρα πολύ μεγάλο.
Οι εποχές έχουν αλλάξει. Το 2020 δεν είναι 2012. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να προσαρμοστεί, δεν μπορεί να το κάνει ούτε με τον Τσίπρα και την ομάδα του, ούτε με τον Ραγκούση και τα παιδιά από το ΠΑΣΟΚ του Ακη Τσοχατζόπουλου.
Ο κ. Τσίπρας είναι ο μοναδικός αρχηγός στη Μεταπολίτευση (με εξαίρεση τον Ανδρέα Παπανδρέου λόγω ειδικών συνθηκών) που έχασε εκλογές και έμεινε στην ηγεσία. Θέμα ηγεσίας δεν τέθηκε. Η αμφισβήτησή του όμως έχει αρχίσει και θα ενισχύεται όσο αδυνατεί να παρακολουθήσει τη ρότα μιας Ελλάδας που αλλάζει. Μοιραία στον ΣΥΡΙΖΑ περιμένουν την ήττα στις επόμενες εκλογές. Γι’ αυτό και ο κ. Τσίπρας τρομάζει κάθε φορά που γίνεται κουβέντα περί εκλογών τον Σεπτέμβριο γιατί βλέπει ότι η ώρα που θα χάσει την ηγεσία είναι πολύ κοντά. Ικανά στελέχη της νεοτερης γενιάς, με σύγχρονες αντιλήψεις, υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Για να έχει τύχη ο κ. Τσίπρας, πρέπει να αλλάξει το κόμμα του, να αλλάξει και ο ίδιος. Ομως δεν μπορεί. Εχει πολιτικό ένστικτο και δίψα για εξουσία, δεν διαθέτει όμως τα εργαλεία και την συγκρότηση για κάτι παραπάνω. Η μοίρα είναι ο χαρακτήρας του. «Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε» που λέει κι ο Μανώλης Αναγνωστάκης.