Οτι ο Τσίπρας δεν ξέρει τι να κάνει για να ανακάμψει πολιτικά και δημοσκοπικά, είναι ηλίου φαεινότερο. Τον ενάμισι χρόνο που βρίσκεται στην αντιπολίτευση έχει δοκιμάσει τα πάντα. Την σιωπή και τις φωνές, την υπευθυνότητα και τον λαϊκισμό, την μετριοφροσύνη και την εξαλλοσύνη, την ήπια σοσιαλδημοκρατία και την αριστερή ακρότητα, όμως φευ, αποτέλεσμα δεν βλέπει. Κολλημένος στο 20%, ψάχνει συνταγή να ξεκολλήσει. Ε, λοιπόν, υπάρχει και είναι ολίγον σόκιν.
Το όχι και τόσο μακρινό 2010, η χρεωκοπία είχε σκάσει στα χέρια του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Μέσα σε ένα πρωτόγνωρο και εκρηκτικό περιβάλλον, έψαχνε τότε κι εκείνος (σαν τον Αλέξη σήμερα) να φτιάξει ένα μονοπάτι μέσα στις κακοτοπιές για να βγει σε ένα ξέφωτο. Η Ευρώπη τον είχε γραμμένο στου διαόλου τα κατάστιχα, η κοινωνία φόρτωνε με μια απίστευτη οργή, η αντιπολίτευση ήταν στα κάγκελα, η χώρα δεν μπορούσε να δανειστεί από τις αγορές οπότε αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις… δεν υπήρχε φως από πουθενά. Το τέλειο αδιέξοδο, με το μνημόνιο να έρχεται καλπάζοντας.
Συγκαλεί τότε ο Παπανδρέου μια συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας στην αίθουσα της Γερουσίας στην Βουλή, για να συζητήσουν. Ήδη πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είχαν αρχίσει να αποστασιοποιούνται βλέποντας το γενικότερο κλίμα, παίρνοντας αργά-αργά τις αποστάσεις τους από την ηγεσία του κόμματος και την κυβέρνηση τους. Μετά από ώρες συνεδρίασης, δεν βγήκε απολύτως τίποτα. Ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του, πρόταση ουσίας όμως δεν ακούστηκε από κανέναν. Και τι να έλεγαν δηλαδή, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων δεν υπήρχε λύση εκτός μνημονίων και περιοριστικών πολιτικών.
Όταν τέλειωσε εκείνη η εκρηκτική συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, δημιουργήθηκαν δεκάδες πηγαδάκια. Σ’ ένα απ’ αυτά, ένας βουλευτής γνωστός για την ευρηματικότητα της σκέψης του και για το υπερβατικό των επιχειρημάτων του, πλησιάζει τον Γιώργο και του λέει μπροστά σε όλους: «Πρόεδρε, η κατάσταση είναι ειδική, δεν αντιμετωπίζεται με κλασικές πολιτικές. Με αυτά που κάνεις δεν θα ‘χεις αποτέλεσμα. Χρειάζονται άλλα πράγματα». Ο Παπανδρέου, είτε διότι ενοχλήθηκε είτε διότι πίστεψε ότι μπορεί να ακούσει κάποια συγκεκριμένη πρόταση, δέχτηκε την πρόκληση, έκοψε τους υπόλοιπους που του μιλούσαν και τον ρώτησε ευθέως. «Ωραία, πες μου λοιπόν τι ακριβώς να κάνω».
Η «πρόταση» που ακολούθησε, αξίζει να γραφτεί στα παραπολιτικά χρονικά, σαν η πιο σόκιν και απίστευτη πολιτική συνταγή που προτάθηκε ποτέ σε έλληνα Πρωθυπουργό. «Ακου να σου πω Γιώργο μου» είπε ο βουλευτής, «εσύ γεννήθηκες ψηλός, όμορφος, γιος πρωθυπουργού και με λεφτά στην τσέπη σου. Όποια γυναίκα ήθελες λοιπόν, την είχες αμέσως. Εγώ γεννήθηκα κοντός, άσχημος, γιος αγρότη και δίχως δραχμή στο κουμάντο μου. Εγώ λοιπόν, για να καταφέρω να πάω με γυναίκα, έπρεπε να κάνω μαγικά».
Ο Παπανδρέου τον κοίταξε εμβρόντητος. Ήταν φανερό ότι το μόνο που δεν περίμενε να ακούσει ήταν κάτι τέτοιο. «Ναι… και τι θέλεις να πεις μ’ αυτό, δηλαδή;» τον ρώτησε. «Θέλω λοιπόν να πω Πρόεδρε, ότι αυτό που έκανα εγώ με τις γυναίκες, πρέπει τώρα να κάνεις κι εσύ με την οικονομία. Μαγικά. Δεν υπάρχει άλλη λύση».
Τότε η συνταγή δεν δούλεψε. Κανένα μαγικό δεν είδαμε, αντιθέτως κάναμε βουτιά στην κόλαση. Αλλά με μια φορά, τελικό πόρισμα δεν βγαίνει. Χρειάζεται τουλάχιστον άλλη μία κλινική δοκιμή. Ας το σκεφτεί λοιπόν ο Τσίπρας ως λύση του σημερινού του αδιεξόδου. Ας κάνει μαγικά, μπορεί εκεί που δεν το περιμένει να βγει στο ξέφωτο…