Εξι μετακινήσεις. Αυτές όλες κι όλες είναι η επαφή μας με τον έξω κόσμο, μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας που επέβαλε η μάχη κατά της πανδημίας. Μια απαγόρευση αναγκαία, για να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο και να συναντηθούμε ξανά με τη ζωή μας.
Και κάπως έτσι, το να πας να ψωνίσεις τα απαραίτητα, έγινε μια μικρή απόλαυση, έστω κι αν αρματωθείς με γάντια, μάσκες και αντισηπτικά. «Τσακωνόμαστε με τον άντρα μου ποιος θα πάει στο σούπερ μάρκετ», έγραφε χαριτολογώντας μια φίλη, στο Facebook. «Πάω στο σούπερ μάρκετ και νιώθω σαν να βγαίνω σε μπαρ», το μότο των ημερών μιας άλλης φίλης.
Κι ενώ κάνεις δεν σε ρωτάει γιατί πας στο σούπερ μάρκετ, στον φούρνο ή στο φαρμακείο, οι μισοί έχουν κάτι να πουν αν επιλέξεις να κάνεις χρήση της «μετακίνησης 6». Σωματική άσκηση τη βάφτισαν και τη συμπεριέλαβαν μεταξύ των επιλογών, γνωρίζοντας ότι ο άνθρωπος σε καραντίνα την έχει ανάγκη. Και με δεδομένο ότι θα τηρήσει τους κανόνες που επιβάλλουν οι συνθήκες, με ευσυνειδησία, θα τη χρησιμοποιήσει για να ξεσκάσει, να κουνήσει λίγο τα πόδια του, να τονώσει το σώμα και τον ψυχισμό του.
Ξέρω ότι έχουν σημειωθεί ευτράπελα. Η Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης γέμισε με περιπατητές. Στον Βόλο τα ίδια. Οι παραλίες των Αθηνών κατακλύστηκαν από λουόμενους. Προφανώς δεν εννοούσε αυτό ο ποιητής, δεν μας είπε «πηγαίνετε στο πιο ωραίο μέρος της πόλης σας για βόλτα και ηλιοθεραπεία, και συνωστιστείτε κιόλας», μας είπε «βγείτε λίγο από το σπίτι και ασκηθείτε τριγύρω, τηρώντας αποστάσεις». Ως αποτέλεσμα, επιβλήθηκαν αυστηρότερα μέτρα, μέχρι που απαγορεύτηκε και το κολύμπι (ένα μέτρο που προκάλεσε διχογνωμίες ως προς την αναγκαιότητά του. Οταν όμως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν το αυτονόητο, τα όρια στενεύουν και την πληρώνουν όλοι).
Πέρα όμως από την ασυνειδησία μερικών, οι περισσότεροι πειθαρχούμε και προσπαθούμε να είμαστε μετρημένοι. Βγαίνουμε έξω με φειδώ και μόνο για τα απαραίτητα, βγαίνουνε και για έναν μικρό περίπατο ή για τρέξιμο κοντά στο σπίτι μας. Δεν στέλνουμε αβέρτα μηνύματα, δεν κάνουμε κατάχρηση του συγκεκριμένου δικαιώματος για να σουλατσάρουμε έξω ανεύθυνα.
Δυστυχώς, όμως, «η μετακίνηση 6» έχει γίνει ταμπού. Ετσι αισθάνομαι, τουλάχιστον, βλέποντας αρκετούς να την κατακρίνουν. Φαίνεται από τα κοινωνικά δίκτυα, από αναρτήσεις γεμάτες ειρωνεία και πικρόχολα σχόλια. Αμα δεν κρατάς σακούλες ή σκύλο, δηλαδή, σε κοιτούν με μισό μάτι.
Σε βλέπουν να περπατάς, στραβώνουν, σε βλέπουν να τρέχεις, πάλι στραβώνουν: «Αμάν, όλοι για τρέξιμο πάνε πια; Ολοι μαραθωνοδρόμοι έγιναν ξαφνικά;» έλεγε κάποιος, ξεχνώντας μάλλον ότι όταν οι συνθήκες αλλάζουν, αλλάζουν και οι συνήθειες. Αν δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι, πολύ πιθανό να αρχίσεις να τρέχεις γύρους στη γειτονιά σου. Αυτό μπορείς, αυτό κάνεις. Μπορεί να παραγγείλεις και κολάν και χρονόμετρο, να περάσεις σε άλλη διάσταση. Να παραμυθιάσεις το μυαλό σου, για να μην αποτρελαθείς.
Βλέπεις και κάτι άλλα στα κοινωνικά δίκτυα, χειρότερα. Μερικοί θεωρούν καλή ιδέα να τραβούν φωτογραφίες ανυποψίαστων περαστικών και να τις δημοσιεύουν, εν είδει καταγγελίας: δείτε τους, κάνουν βόλτες οι ασυνείδητοι, ποστάρουν σαν λεζάντα. Μα, σοβαρά τώρα; Το ότι μπορείς να βγεις έξω για να περπατήσεις, να οξυγονωθείς, σωματική άσκηση δεν θεωρείται; Και, συγγνώμη, με ποιο δικαίωμα γίνονται όλοι αυτοί μπάστακες στο κεφάλι του άλλου; Ο καθένας στέλνει «μετακίνηση 6» για τους δικούς του λόγους.
Ούτε φωτογραφία απέξω δεν τολμάς να ποστάρεις πια. Αν το κάνεις, στο Instagram για παράδειγμα, νιώθεις την ανάγκη να δικαιολογηθείς, να διευκρινίσεις για ποιο λόγο είσαι εκεί, με τη θάλασσα για φόντο ή μπροστά από ένα δέντρο ή οπουδήποτε αλλού εκτός της οικίας σου. Αλλιώς, σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι που θα σου την πούνε.
Μήπως έχουμε ξεφύγει; Μήπως να ηρεμήσουμε λίγο; Η κατάσταση που ζούμε είναι από μόνη της υπερβολική, κρίμα να τη φορτώνουμε και με τις δικές μας υπερβολές.
ΥΓ. Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου ανήρτησε πρόσφατα αυτό. Πόσο δίκιο έχει.