Ηταν στημένο το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ στον Κρις Ροκ; Οι καχύποπτοι θα κουνήσουν καταφατικά το κεφάλι. Αποκλείεται, θα σου πουν, να σηκωθεί κάποιος έτσι, στα καλά καθούμενα, και να ανέβει στη σκηνή του Dolby Theatre. Δεν υπάρχει ασφάλεια να τον σταματήσει; Ολα στα Οσκαρ είναι σκηνοθετημένα, τίποτα δεν βγαίνει εκτός σκαλέτας.
Ξεχνάμε, βέβαια, ότι αυτός ο κάποιος ήταν ένας πασίγνωστος ηθοποιός που αναμενόταν να κερδίσει και βραβείο α’ ανδρικού ρόλου. Λεπτομέρειες. Εμείς θέλουμε τη συνωμοσία, την ίντριγκα, θέλουμε να αποκαλύψουμε ένα βρώμικο παρασκήνιο. Μια «Τόλμη και Γοητεία» θέλουμε. Να σκέφτηκε ένας δαιμονικός νους εκεί στην οργάνωση της εκδήλωσης να στήσει ένα αστείο που θα βάλει φωτιά στο θυμικό ενός σταρ και θα τον κάνει να αστράψει χαστούκια στον παρουσιαστή της βραδιάς. Η τηλεθέαση των Οσκαρ πάει από το κακό στο χειρότερο, ομολογουμένως, αλλά σαν πολύ τραβηγμένο δεν είναι να το γύρισαν ξαφνικά σε ριάλιτι; Και μάλιστα σκληρό;
Θα σας στεναχωρήσω, αγαπημένοι καχύποπτοι φίλοι μου, αλλά δεν νομίζω ότι στέκει το σενάριο του στημένου. Ούτε πιστεύω ότι ένας Γουίλ Σμιθ θα δεχόταν να παίξει επίτηδες έναν ρόλο που θα έκανε θρύψαλα το θετικό γκελ του στον κόσμο και θα τον εξέθετε έτσι παγκοσμίως. Ο άνθρωπος προφανώς έγινε πυρ και μανία και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την οργή του. Είναι φως φανάρι ότι έχασε τον έλεγχο, ακούγοντας ένα κακόγουστο αστείο για τη γυναίκα του, από έναν παρουσιαστή που δεν έδειξε ευαισθησία για την πάθησή της ή δεν θυμόταν ότι πάσχει από αυτήν. Και που, εν πάση περιπτώσει, είπε να κάνει σεφερλίδικα αστεία, βασισμένα στην εμφάνιση ενός ανθρώπου, επάνω στη σκηνή των Οσκαρ. Καθόλου έξυπνο.
Και τώρα, το μεγάλο ερώτημα: τι άλλο έγινε στην 94η απονομή των βραβείων Οσκαρ, εκτός από το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ στον Κρις Ροκ; Εδώ κοιταζόμαστε σαν χάνοι. Αλήθεια, ποιοι βραβεύτηκαν; Θυμάστε; Αμφιβάλλω. Ολα έχουν καλυφθεί από το σύννεφο σκόνης που σηκώθηκε από τη συζήτηση περί τοξικής ιπποσύνης, για τον Γουίλ Σμιθ που έχει ελεύθερο γάμο με την Τζέιντα, για το ότι εκείνη έχει αλωπεκίαση και για το πόσο θιγμένη θα έπρεπε να νιώθει που το ταίρι της την υπερασπίστηκε έτσι.
Καλώς την ανοίξαμε τη συζήτηση, όταν συμβαίνει ένα τέτοιο περιστατικό σε μια βραδιά όπως τα Οσκαρ, δεν γίνεται να μην την ανοίξεις. Αλλά εδώ έχουμε λυσσάξει. Δεν έχουμε κρατήσει λίγο χώρο, τον ελάχιστο, για άλλα πράγματα τα οποία αξίζουν δυο κουβέντες. Για το «CODA» που σάρωσε ή για την Τζέιν Κάμπιον που πήρε Οσκαρ σκηνοθεσίας για την «Εξουσία του σκύλου», βάζοντας γυναικεία υπογραφή σε ένα γουέστερν, ένα κατεξοχήν ανδροκρατούμενο είδος. Μα, τι λέω τώρα, εδώ ξεχάσαμε ακόμα και τον ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι, τον οποίο όλος ο πλανήτης ήθελε στην τελετή, αλλά δεν εμφανίστηκε τελικά. Απειλεί κι ο Σον Πεν ότι θα λειώσει τα βραβεία του, γιατί ήθελε τον Ζελένσκι στην τελετή. Μη φωνάζεις, Σον, κανένας δεν ακούει.
Τα ξεχάσαμε όλα για ένα χαστούκι. Που, σε ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει ότι τα παραμερίσαμε όλα για το σκληρό ριάλιτι. Δεν το δημιούργησε καμιά συνωμοσία, όπως θέλουν να πιστεύουν μερικοί. Ηταν μια απαράδεκτη στιγμή που έφερε μπροστά μας η καφρίλα δύο ανδρών. Αλλά από εκεί και πέρα, να παραδεχτούμε και τη δική μας καφρίλα. Οπου βρούμε ριάλιτι (αυθόρμητο ή στημένο), στεκόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο. Μετά το χαστούκι, τι; Τίποτα.
ΥΓ. Το καλύτερο κολάζ, οι αντιδράσεις των παρευρισκομένων τη στιγμή που ο Γουίλ Σμιθ χαστούκισε τον Κρις Ροκ.